De dierenpolitie

In NRC Handelsblad van vrijdag schrijft Antoinette Toonen een mooi stuk over de Gelderse dierenpolitie. Zij houdt haar eigen opvattingen op de achtergrond maar noteert nauwkeurig wat er gebeurt. Dat stemt niet vrolijk. Als de twee gevallen die zij beschrijft, maatgevend zijn voor de dagelijkse praktijk, dan lijdt de dierenpolitie aan tunnelvisie. Bovendien is zij niet effectief.

Eerst gaan de agenten op controlebezoek bij een Apeldoorns echtpaar dat vier weken geleden was berispt omdat ze hun drie honden verwaarloosden onder meer door ze nauwelijks eten te geven. Daar is – zo leert het verhaal van Toonen – weinig verandering in gekomen, al constateren de agenten dat een broodmagere labrador “er iets beter uitziet”. Ook blijkt de man van het echtpaar voor 55 euro zo’n peperdure zak voer bij de dierenarts te hebben gehaald, al wordt niet duidelijk of de beesten daar veel van krijgen. Uit alles blijkt echter dat er in dit huishouden sprake is van een zeer ernstige psychosociale problematiek. Vrouw dronken. Alles is vervuild. Man zit er maar zo’n beetje bij. De honden pissen en poepen vrijelijk op de vloer. Overal ligt rotzooi en vuilnis. Wat doen de animalcops? Zij dragen de man op om nog dezelfde dag met zijn honden naar de dierenarts te gaan en zij kondigen aan dit wel degelijk te controleren.

Het is duidelijk: hier gaan in het kader van de nationale keuzevrijheid niet alleen drie honden maar ook twee mensen te gronde. De buren hebben de instanties gewaarschuwd en de dierenpolitie komt op bezoek en wie weet nog wel meer langs elkaar heen werkende instanties maar er wordt niets ondernomen om deze tragische situatie serieus aan te pakken.

Volgende bezoek: ditmaal bij een “vrijgezelle hobbyboer” die 36 paarden en ponies in de stront laat staan en zelf denkt dat het er 14 zijn. De hoeven van de arme beesten moeten hoognodig worden gekapt. Ook deze eigenaar was al eerder gewaarschuwd. Nu krijgt hij van de dierenpolitie een prent. Net als het Apeldoorns echtpaar moet hij de dierenarts er bij halen en over een maand volgt nieuwe controle.

Ook hier is duidelijk: aan deze paardenliefhebber is een steekje los. Het is geen sadisme dat hem drijft maar onmacht. Niet de paardenhouderij is hem uit de hand gelopen maar het leven. En waarschijnlijk is het niet alleen in het belang van die paardjes, maar ook van hem dat op een breed terrein wordt ingegrepen. Het is echter de taak van de dierenpolitie om op de dieren te letten: zij komen niet verder dan een waarschuwing, een advies en een bon. Alsof dat wat uitmaakt als zij een misstand ontdekken waarvan de dierenmishandeling slechts een uitingsvorm is en niet de kern.

Langs elkaar heen werkende instanties, die elkaar in het ongewisse laten, dat wordt zo langzamerhand een wezenskenmerk van Nederland.