Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

De duistere kant van Netflix

  •  
12-12-2017
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
58 keer bekeken
  •  
37585388006_76918f6cbe_o

© cc-foto: M U Eindhoven. Netflix Chill Calypso - Hanneke Wetzer-9

Netflix weet kennelijk dat er onder zijn 109 miljoen abonnees 53 mensen zijn die 18 dagen achtereen elke dag naar deze film keken. En maakt ze daarmee openlijk belachelijk.
Altijd als je Netflix kijkt, loert er ongemerkt iemand over je schouder mee. Wie zich dat niet al realiseerde werd het duidelijk gemaakt met een tweet, die het bedrijf maandag zelf uitstuurde. Een opmerking die bedoeld was als zwartgallige grap:
“Aan de 53 mensen die de afgelopen 18 dagen iedere dag naar A Christmas Prince keken: wie heeft jullie pijn gedaan?”
De bewuste film betreft een romantische kerstkomedie waarvan er dertien in een dozijn gaan maar dat was niet wat de aandacht trok van kritische lezers. Netflix weet kennelijk dat er onder zijn 109 miljoen abonnees 53 mensen zijn die 18 dagen achtereen elke dag naar deze film keken. En maakt ze daarmee openlijk belachelijk. Dat laatste is op z’n zachtst gezegd opmerkelijk en toont hoe het bedrijf over zijn klanten denkt maar het griezelige zit in de constatering zelf.
Netflix houdt bij welke mensen, hoe vaak en wanneer welke films kijken. Ja natuurlijk, het is bekend dat ze dat doen. Hun hele business model is er op gebaseerd. Ze weten wat je kijkt en daardoor op den duur wat je nog meer wilt zien. Ze voorspellen je verlangens. Maar in de verhalen over die ingenieuze benadering wordt dergelijke informatie altijd toevertrouwd aan ‘het algoritme’. Dat klinkt lekker. En in ieder geval minder verontrustend dan databestand, software, filter, archief, register, of een ander woord dat naar Big Brother ruikt. Een algoritme kan geen kwaad in de zin hebben en niemand heeft er verder wat aan.
De tweet toont dat die kijkgegevens niet louter aan ‘het algoritme’ worden overgeleverd. Er zitten medewerkers te graven in die gegevens. Pardon, in jouw gegevens. Alsof er iemand door je agenda bladert, op zoek naar opvallende notities en afspraken. “Heb jij dit jaar al 7 keer gedineerd met Kees?” “Ben je in juni gestopt met sporten?”
Het roept vragen op over wie er allemaal in de database met klantgegevens zitten te grasduinen. Kan iemand die bij NetFlix werkt bijvoorbeeld zien waar z’n buren, vrienden en bekenden naar kijken? Wat doet Netflix nog meer met die gegevens? Ja, er zijn privacywetten maar blijven die bestaan als er plots politici aan de macht komen die een broertje dood hebben aan mensenrechten?
Er zijn mensen die dan meteen hun bekende mantra om iedere privacyonrust te bezweren, roepen: ‘ach, ik heb niks te verbergen’. Maar het gezegde luidt ‘toon mij uw boekenkast en ik zeg u wie u bent’. Waarom zou dat niet voor films gelden? Wil je dat je innerlijk in kaart wordt gebracht door een bedrijf?
Met boeken gaat het trouwens nog verder. Tenminste als je net als ik alleen maar ebooks leest. In de Kindle van Amazon zit de optie dat je kunt zien welke passages andere lezers in een boek hebben gemarkeerd. Handig en interessant. Het betekent ook dat Amazon weet wie welke passages markeert. Trouwens ook hoe snel je een boek leest, welke boeken je niet uitleest, hoe groot je woordenschat is – er zit immers een woordopzoekfunctie ingebouwd -, hoe vaak je boeken raadpleegt, wanneer je leest en waar.
Amazon heeft bovendien net een videoverhuurdienst a la Netflix in Nederland gelanceerd, die in de VS al langer bestaat. Handig hè? En ja, je kunt denken dat je ongrijpbaar bent door al die gegevens te verdelen over verschillende bedrijven en bijvoorbeeld boeken bij een andere dienst te lezen dan waar je muziek van luistert maar de vraag is of dat soelaas biedt. Ik gebruikte Whatsapp aanvankelijk omdat ik mijn contactgegevens niet met Facebook wilde delen. Facebook kocht vervolgens Whatsapp op. Was ik ze alsnog kwijt. En we hebben het over gegevens die wellicht nooit meer verdwijnen, die je hele leven meegaan, als een soort dna van je handelen.
Toen in de jaren 80 en 90 voorspeld werd dat alles digitaal zou worden, leek het alsof dat over producten ging, niet over ons leven. Dat was een vergissing. Een die we al eerder hadden gemaakt. De industriële revolutie en het kapitalisme eigenden zich de arbeid van de mens toe. Die had daar plots zelf geen zeggenschap meer over, totdat het socialisme opkwam om via strijd die controle terug te krijgen.
Nu eigenen de digitale revolutie en het kapitalisme zich ons hele leven toe. We zijn data, we zijn gedigitaliseerd en producten geworden. En we zijn daar net zo weerloos tegenover als de fabrieksarbeider in de 19e en begin 20e eeuw tegenover de fabriek. Wacht, was daar niet een mooie film over? Zou Modern Times op Netflix staan? Vanavond eens checken.
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.