De gevaren van de ramadan eindelijk aan de orde gesteld

Op deze website wordt vaak schamper gedaan over de intellectuele prestaties uit de extreemrechtse hoek. Eigenlijk ondervinden die alleen maar bewondering in de reacties onder de opiniebijdragen. Het wordt tijd om die gewoonte eens te doorbreken.

Het is altijd een zwaktebod als je lak hebt aan het in de joods-christelijk humanistische beschaving van Nederland zo vaak gebruikte gezegde: “Ere wie ere toekomt”. Natuurlijk, dit komt rechtstreeks uit de brief van Paulus aan de Romeinen en derhalve uit het Midden-Oosten. Aan de andere kant echter kunnen wij er zeker van zijn dat het blanken waren die in de zeventiende eeuw voor de pregnante Nederlandse vertaling zorgden. Misschien de grote Bogerman  zelf wel met zijn martiale baard , die op zich al een heenwijzing is naar de hipsters op de toogdagen van Baudet en Hiddema.

Ere wie ere toekomt dus. Ondanks het feit dat je in ons land een heleboel niet mag zeggen omdat je dan stoot op een onwrikbare muur van politieke correctheid. Ondanks dat het je dan meteen je baan, je relatie en je reputatie kost, vinden rechtse bloggers toch steeds nieuwe thema’s om hen onwelgevallige bevolkingsgroepen onder kritiek te stellen. Dat zij daartoe tot vervelens toe de moslims uitkiezen, maakt de prestatie alleen maar groter. U en ik zijn op den duur uitgeluld, zij nooit.

Het is zonder meer knap dat ze nu de ramadan hebben ontdekt. Ook dat vasten kun je moslims namelijk kwalijk nemen. De afgelopen twintig jaar is dat eigenlijk niet gebeurd. De auteurs richtten zich in het kielzog van hun grote voorganger en aartsvader Pim Fortuyn op andere aspecten: het gemis van Verlichting, het hoofddoekje, de veelwijverij, de karaktertrekken van de Profeet maar de gevolgen van de ramadan voor anderen dan de vastende moslims, het is zonder meer geniaal om die als een maatschappelijke bedreiging te construeren.

Annemarie van Gaal bijvoorbeeld werd met haar vriend door drie asociale dames van de sokken gereden, waarna ze nog een grote mond kreeg ook. Zij brengt dat in verband met de ramadan, die de door haar ondervonden kwaadsappigheid zou veroorzaken. Ook meldt zij dat ze liever niet bij een vastende chirurg onder het mes gaat. Het akelige auto-ongeluk op het Amsterdamse Centraal Station is ook al met de ramadan in verband gebracht. Toen de automobilist geen terrorist bleek, wist men zijn moslimschap toch centraal te stellen. Hij was diabeet, had de politie medegedeeld en ja, als je dan meedoet aan een achterlijke, van vóór de Verlichting daterende, praktijk als het vasten, dan is dat vragen om ongelukken.

Goed hoor! “Hoe link zou het zijn om op de snijtafel chirurgen en assistenten aan te treffen die bezig zijn met een stevige  vermageringskuur?”, vragen nu de Gutmenschen en de nuttige idioten die dagelijks Eurabië dichterbij brengen. Tja, een gek kan meer vragen dan honderd wijzen kunnen beantwoorden. U en ik weten, dat door de mode gedicteerd laten staan van voedsel is heel wat anders dan wanneer het door god opgedragen wordt. Dat slankvasten heeft niets met de gevaren van de ramadan te maken. Daar word je alleen maar mooi van, slank en een lust voor het oog. Zo wordt op geen enkele wijze de rij- of snijvaardigheid aangetast.

Het zonder meer geniale van de ramadan-aantijging is dat je iedereen die er een kanttekening bij plaatst voor wegkijker uit kunt maken.

Ten derde male: ere wie ere toekomt. Te gek, absoluut te gek , dat van die gevaarlijke ramadan.  Zoals de oude Romeinen het zeiden: per aspera ad astra moedig voorwaarts, altoos kampend. Dat hoef ik voor niemand te vertalen, toch?