De halve finale was een hele zit

Nederland juicht over de halve finale van het Eurovisie Songfestival. De spreekbuis van het volk, Nynke de Jong, vatte de gewenste stemming in één woord samen: skitterend. En hoe geniaal ving Chantal Janzen een kleine technische panne op. Eerder al had zij twee zinnen vlekkeloos Frans gesproken wat voor Nederlanders tegenwoordig een hele prestatie is. Toch was de rijzige Nikki Tutorials de ster van het presentatorenteam. Die stoot vast onverbiddelijk door naar een talkshow, niet hier maar in Engeland of de Verenigde Staten.

Ondertussen was het toch een hele zit voor de televisie, dinsdagavond. Om half acht al begon bij wijze van voorbesprekingen een eindeloze stroom gewauwel en gelul, slechts onderbroken door het Journaal. Denk niet dat om negen uur eindelijk de eerste deelnemer op het podium verscheen. Daaraan vooraf bewierookte het team presentatoren zichzelf en het publiek in gelijke mate. Men ging er blijkbaar vanuit dat de stemming er niet helemaal vanzelf inzat.

Net als altijd bestond het gebodene uit zeurdeunen, nu en dan onderbroken door kek bedoelde dansen. Al jaren geldt het Festival als het hoogtepunt in het homoseksuele jaar. Het establishment van de deelnemende nationale omroepen denkt dat je die doelgroep met camp uit zijn dak krijgt. Dit geldt ook voor de NPO. Vandaar dat in het gelul en gewauwel voornoemd altijd wel wat relnichtentaal voorkomt.

De componisten die voor het festival worden ingeschakeld, hebben nou niet direct het niveau van een Cole Porter. Muzikaal en inhoudelijk is alles gebaseerd op het cliché. Men weet dit te verbloemen met technische hoogstandjes zodat het publiek wordt afgeleid van waar het om gaat: het nummer als zodanig. De armoe wordt overdekt met een laag elektronisch illusionisme. Dat zal nog wel een tijdje goed gaan maar op een gegeven moment is de ontmaskering daar. We weten allemaal wat president Lincoln gezegd heeft: je kunt sommige mensen altijd bedriegen en je kunt alle mensen een tijd bedriegen maar je kunt nooit alle mensen voor altijd bedriegen.

Toen zelfs de calvinist Tijs van den Brink het Eurovisie Songfestival aan de orde stelde, werd het tijd om af te haken. Het scherm ging op zwart. Je gaat bedenken hoe jij het dan zou doen. Hoe zou de republiek Hannonia – hoofdstad Horst aan Zee – het Eurovisie Songfestival organiseren? De publieke omroep huurt bij Sarasani of zo – als dat nog bestaat tenminste – een circustent met drie pistes zodat er geen hinderlijke pauzes tussen de verschillende optredens hoeven te ontstaan. De leden van harmonieën, orkesten, bands en amateurtoneelverenigingen worden uitgenodigd om als stewards, gastvrouwen en gastheren de vele bezoekers van het festival de weg te wijzen in het mooie land Hannonia. Aangezien de hotelcapaciteit onvoldoende is, verhuren duizenden gezinnen de logeerkamer aan liefhebbers van het festival.

Uiteindelijk gaat het om het gebeuren in de tent. Daar is niet de technische sophistication waar Ahoy over beschikt. De Nationale Omroep van Hannonia heeft tientallen camera’s laten plaatsen. Op de mengpanelen voor de bands valt niets aan te merken. In de nok van de tent hangt de belichting. Uiteraard is ervoor gezorgd dat het geluid van de optredens tot in de verste uithoeken van de circustent doordringt.

Nu valt er niets meer te verbloemen. Nu moet men zich wáár maken op het podium. Nu zijn de kwaliteit van de zang, de muzikale begeleiding en de compositie daadwerkelijk leidend. Niet langer kun je met een gimmick kampioen worden. Wel met raffinement. Die zomer stromen toeristen uit alle Europese landen massaal naar de stranden van Hannonia. Ze willen de eerlijkheid van het kleine land persoonlijk en aan den lijve ervaren.

Voor het overige ben ik van mening dat de toeslagenaffaire niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de kwestie rond het Groninger aardgas evenmin.