Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

De hardwerkende Nederlander, dat ben ik

  •  
13-02-2014
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
BNNVARA fallback image
'Geboren, getogen en opgegroeid in Nederland, voelt dit land als ons thuis, al wordt keer op keer geïnsinueerd dat dat niet het geval is'
De nieuwe Rotterdamse partij Nida heeft als slogan ‘laten we stoppen met integreren en gaan samenleven’. Toen ik het eerste deel van de slogan hoorde – ‘laten we stoppen met integreren’ – sloeg de angst me even om het hart. “Hoe bedoel je, laten we stoppen met integreren?”, dacht ik onmiddellijk. Want, zo is mij geleerd: integratie is goed. Men moet te allen tijden vóór integratie zijn. Integratie betekent je best doen, meedoen. Hard werken om je plaats in de Nederlandse samenleving te verdienen. Om mee te kunnen doen, om mee te mógen doen en om erkend te worden als onderdeel van dat grotere geheel, van Nederland. Integreren betekent je bewijzen. Waarom zou je daarmee willen stoppen?
Lijsttrekker Nourdin El Ouali zat woensdag aan tafel bij Pauw en Witteman, tegenover de Rotterdamse PvdA-voorman Hamit Karakus, om de visie van zijn partij uit te leggen. Terwijl Karakus het rechtse PvdA-beleid van de afgelopen jaren in Rotterdam probeerde te verdedigen en te verpakken als ‘sociaal’, probeerde Nourdin vooral duidelijk te maken uit welk gevoel zijn beweging is ontstaan. Hij benadrukt dat hij, behalve moslim, ook Rotterdammer is. Dat zijn ouders uit Marokko naar Nederland zijn gekomen en Nederland hebben geholpen op te bouwen, maar dat hij tot de nieuwe generatie behoort. Geboren, getogen en opgegroeid in Nederland, voelt dit land als ons thuis, al wordt keer op keer geïnsinueerd dat dat niet het geval is.
On-Nederlands Onlangs schreef ik op Joop een artikel waarin ik mijn liefde voor Nederland omschrijf aan de hand van de Tweede Middellandstraat in Rotterdam. Voor mij de ultieme samenkomst van de verschillende culturen die Nederland rijk is en daarmee hét symbool van Nederland. Tot mijn grote verbazing werd mij naar aanleiding van dat artikel gevraagd, wat ik nu van het échte Nederland vind. Alsof dit stukje Rotterdam on-Nederlands zou zijn, want er zijn Chinese supermarkten, islamitische slagerijen en Surinaamse toko’s. Het échte Nederland bestaat natuurlijk alleen uit molens, vrouwen met witte kapjes (géén hoofddoekjes), blozende blonde jongetjes, kerktorens en een vlak landschap.
“Ik herken het Rotterdam uit mijn jeugd niet meer terug” , was één van de vele conservatieve en verongelijkte reacties. Liever had de wijk in de jaren vijftig moeten blijven hangen, want verandering, dat moeten we natuurlijk niet willen. En al helemaal niet als die bruin van kleur is.
Klein-Marokko Wat ik eigenlijk nog kwalijker vind, is het idee dat achter de vraag – wat ik nu van het échte Nederland vind – schuilt. De assumptie dat ik, omdat ik van Marokkaanse komaf ben, niet van de oorspronkelijke Nederlandse cultuur zou houden. Of dat ik die oer-Nederlandse gewoontes überhaupt niet zou kennen. Het idee dat ik in klein-Marokko ben opgegroeid en later pas tot de Nederlandse samenleving ben toegetreden.
Wel, als kind haatte ik de spruitjes, die mijn moeder of op de markt of in de buurtsuper op de hoek kocht. Ook van de vis die mijn ma me steevast dwong te eten de avond vóór zwemles – want ‘daar ga je beter van zwemmen’ – hield ik niet. Nu eet ik het liefst iedere dag spruitjes, met aardappelen of in een curryschotel. Of als snack met een beetje pindakaas. Schaatsen doe ik op ijshockeyschaatsen, want op noren ga ik onderuit. Wielrennen doe ik liever bij onze zuiderburen, want in België ga je lekker hard, zonder dat je daar veel voor hoeft te doen.
Willekeurige Piet Ondanks jarenlang wekelijks koranles gevolgd te hebben in de moskee, heb ik vaker een kerk van binnen gezien, dan een islamitisch gebedshuis. Maar nog steeds eet ik het liefst op vrijdag bij mijn ouders thuis op de lange Marokkaanse sofa’s, met het hele gezin, mijn moeders couscous of lamstajine. Dat maakt me echter geen haar minder Nederlander dan een of andere willekeurige Piet uit Lutjesbroek.
Of Nida het gaat redden tijdens de gemeenteraadsverkiezingen moet nog blijken, maar de slogan is wat mij betreft een geslaagde. Al is het maar omdat integratie uitgaat van uitsluiting van hen die niet in een willekeurig Hollandhokje passen en we daar de afgelopen jaren genoeg van hebben gezien. Het is tijd om samen te komen en écht samen te leven. Het besef moet komen dat mijn generatie hier niet tijdelijk is, maar voorgoed. Dat ik deel uitmaak van Nederland, en Nederland van mij.

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.