De hele wereld omarmen

Het is niet eens zo lang geleden dat ik dit verhaal typte op papier en dat dan op de fiets of met de auto naar een redactielokaal bracht. Dat ik een dik boekwerk uit de kast pakte als ik het antwoord wilde op een vraag. En dat ik, als ik met iemand wilde praten, ergens in de stad afsprak.

Het lijkt eeuwen geleden. Langer dan de postkoets en de stoomtram. Die heb ik ook nog zien rijden, hij was van onderen rood en van boven crèmekleurig, en met het geluid van zijn stoomfluit kwam hij van Katendrecht, over de Brielselaan richting Charlois. Ik was een jongetje van 4 en als ik bij mijn tante sliep dan stond er in de slaapkamer een dekenkist met bovenop een dubbele hor van gaas. De ruitjes in die hor maakten een spannend bewegend tijgermotief. En ik fantaseerde dat die kist een hele grote toverdoos is, waarmee je de hele wereld je kamer kon binnen toveren.

Ik weet nu dat die toverdoos echt bestaat. De computer.

En de sky is de limit geworden. Letterlijk. Zelfs mensen die vinden dat computers en internet niet meer zijn dan een hype, die laten ons dat weten per e-mail. Als ze ons die mening helemaal op de fiets hadden moeten komen brengen, dan hadden ze zich misschien wel tweemaal bedacht!

Toen ik laatst iemand in het Zweedse Uppsala ging interviewen over de botanicus Carl Linnaeus wist ik al voor ik er heen ging precies hoe het park eruit zag waar ik heen ging. Ik zag dat er aan de overkant van de botanische tuin een gezellig eethuisje was aan de Swartbäcksgatan waar ik iemand zou kunnen interviewen. En toen ik er daadwerkelijk aankwam, herkende ik de straat en het café. Alsof ik er daadwerkelijk eerder was geweest.

Ik schrijf dit terwijl ik met een vriendin een spelletje Wordfeud speel en op Spotify kan ik alle muziek beluisteren waarvoor ik eerder een kamer vol met Lundia-kasten nodig had. We zijn werkelijk aanbeland in een ongelooflijk vrolijk stemmend digitaal toverbos, en daar mogen we de onlangs overleden Steve Jobs dankbaar voor zijn. Maar niet alleen hem.

Als ik ergens moe van wordt dan is het wel van de eeuwige discussie waarbij appels met peren worden vergeleken. Oftewel Apples en Windows.

Het doet mij persoonlijk heel erg terugdenken aan de verjaardagsvisites waarbij allerlei ooms in koortsachtige disputen konden raken over de Opel Rekord versus de Ford Anglia. Zo’n feestje ontaardde steevast in een redeloze demonisering van wederzijdse automerken. Tot er iemand cynisch opmerkte: “Wisten jullie dan niet dat de Anglia al jaren bij Opel wordt gemaakt, en dat Opel sinds kort gekocht is door Ford?”

Ik zeg altijd maar: je hebt luxe paarden en je hebt werkpaarden. De Macintosh, dat ìs zo’n luxe paard. Alles klinkt beter, ziet er mooier uit, het líjkt niet kapot te kunnen gaan. Maar àls het een keer kapot gaat, dan moet je het netjes terugbrengen naar de winkel, en dan een paar weken wachten tot je je appeltje weer mag ophalen, na het betalen van een gepeperde rekening.

De PC met Windows is een werkpaard. Meestal knutsel ik er zelf een in elkaar en als er iets kapot gaat, dan lig je avonden lang in vertwijfeling onder de motorkap te turen tot je het gevonden hebt, EUREKA, en apetrots herstart je hem en zeg je in jezelf: “Dat loopt weer als een zonnetje!”

Maar toegegeven, je moet een beetje van knutselen houden. Je moet het leuk vinden om wat rond te stoeien in de Verkenner en hier en daar misschien een bootlogje aan te passen.

Macintosh en Windows…dat is echt appels en peren vergelijken. Maar op het mobiele vlak heeft Apple echt zijn eigen wereld gecreëerd. Een afgeschermde wereld waarin alles het gewoon doet, altijd. Het scrollen gaat vloeiend en moeiteloos, en met het nieuwe fenomeen van de apps kun je met een iPhone of iPad elke wens in vervulling laten gaan. De afstand berekenen tot die dragende muur, maar ook kranten downloaden of een complete kiosk binnenlopen. O ja, en natuurlijk: telefoneren, navigeren en fotograferen. Met de iPad loop je je eigen toverbos binnen, en mocht dat toevallig een doolhof zijn, dan klik je Googlemaps even aan te zien hoe je er in een oogwenk weer uitloopt.

De digitale revolutie is een feit. En we mogen best een diepe buiging maken voor Steve Jobs. Maar niet alleen voor hem. Want ook hier kent het succes meerdere vaders. Drie vaders.

Want als we dan toch aan het buigen zijn, laten we dat dan ook doen voor de man van Windows, Bill Gates, die zich er tegenwoordig toe beperkt om kinderen in de derde wereld ook een uitzicht te geven op een beter leven. En niet in de laatste plaats voor die wetenschapper die ooit werkte in geneve, bij dat instituut dat tegenwoordig vanwege de snelle deeltjes weer in de belangstelling staat, C.E.R.N. Tim Berners-Lee kreeg de opdracht een taal te verzinnen voor de collega’s van C.E.R.N. die allemaal in steeds weer andere uithoeken van de wereld verbleven, en hun onderzoeken ook deden in verschillende talen. Berners-Lee bedacht het protocol dat het World Wide Web zou mogelijk maken, de taal die we kennen als HTTP.

Drie mannen voor wie we best eens mogen applaudisseren. Postuum voor die ene, en bij leven voor Bill en Tim. Lang leve het digitale tijdperk waarin we met de snelheid van een hartslag de hele wereld kunnen omarmen.