De hysterie rond de Jihad-ronselaars

Begrijp mij niet verkeerd: de Islamitische Staat ontwikkelt zich tot een gevaarlijke vijand van het westen, zo gevaarlijk dat we ons kunnen afvragen of dit wel het moment is om echt heibel te maken met Poetin.

Zowel de Volkskrant  als het AD  bevatten vrijdagochtend artikelen die de indruk wekken, dat kalief Abu Bakr al Baghdadi een zware slag is toegebracht door de arrestatie van Abou Moessa, zijn tweede vrouw en die vrienden van hem. “Is hij opnieuw getrouwd of heeft hij twéé vrouwen”, dacht ik onmiddellijk met oriëntalitisch angehaucht seksime maar dit terzijde. Zij worden afgeschilderd als gevaarlijke staatsvijanden die met hun ronselen en hun overige acties de maatschappij aan het wankelen hebben gebracht. Gelukkig grepen onze alerte autoriteiten krachtig in. Jij en ik kunnen rustig gaan slapen.

Dan dat ronselen waar we zoveel over lezen. Wat is dat eigenlijk? Ben je al aan het ronselen als je in het koffiehuis verklaart: “Als ik nog jong was, dan wist ik het wel”. Of: “Als ik geen gezin had, dan vocht ik nou naast mijn broeders. Maar jullie zijn vrijgezel en je wordt in Nederland toch door geen enkele baas aangenomen”. Of is er voor ronselen meer nodig? Moet je dan ook voor een ticket zorgen?

Ze zouden ook bezig zijn met het voorbereiden van een aanslag, “hier of in het Midden-Oosten”, meldden onze uitstekend geïnformeerde autoriteiten. Ze lichtten het publiek evenmin in over de aard van de aanslag of de te treffen personen.

Vandaag schrijft de Telegraaf dat de staat overweegt om een Jihad-kliklijn te openen. Ongetwijfeld een uitkomst voor wie een stap verder wil gaan dan het vermeende onrecht hem of haar aangedaan voor te leggen aan de rijdende rechter.

Dezer dagen verklaarde Alexander Pechtold zich een voorstander van extra investeringen in contraspionage en veiligheidsdiensten. Dat is geen gek idee nu de verhoudingen in de wereld zich toespitsen. Maar de hysterie die zich meester lijkt te maken van de overheid, is eerder een bewijs van zwakte en paniek dan van kracht en vastberadenheid.

Het is triest dat zoveel journalisten hierin meegaan. Vroeger werd er in die kringen veel gezopen. Nu niet meer, maar toch is nog steeds bij menig mediapersoon de nuchterheid ver te zoeken.

Beluister dit opiniestuk hier.

Volg Han ook op Twitter

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)