De Keulse zaak: groepsverkrachting of massahysterie?

Wat in alle berichten over de onfortuinlijke Silvester-nacht in Keulen zo opvalt, is dat iedereen het er roerend over eens is dat er is gebeurd wat iedereen zegt dat er is gebeurd. Niemand van ons was erbij. Toch weet iedereen precies wat er is gebeurd en hoe het is gelopen. En iedereen heeft er een oordeel over. De (sociale) media, de politici, zelfs onze onvolprezen Mark. Iedereen brult schande en eist maatregelen en represailles. Zelfs de (ook door mij) bewonderde en doorgaans toch zo kritische Arjen Lubach heeft zich bij die beweging aangesloten, met alle lachers op zijn hand natuurlijk. Maar is het terecht? Klopt het wel?

Wat mij als mens, journalist en jurist altijd is geleerd, is dat vóór iemand een oordeel mag vellen, hij/zij eerst de feiten moet kennen en grondig moet onderzoeken. Daarvan lijkt in de Keulse zaak geen sprake. Veeleer lijkt het erop dat iedereen elkaar nakakelt – met mogelijk desastreuze gevolgen vandien, want allerlei tegenstellingen worden erdoor op scherp gezet.

Waar zijn de feiten? Die mis ik voortdurend. Slechts enkele punten:

1. Het is (kennelijk?) een feit dat zeker 100 vrouwen aangifte van aanranding hebben gedaan. Daar komen, curieus genoeg, steeds meer aangiften bij – niet alleen in Keulen, maar ook in steeds meer andere steden. De aangiften zijn daarmee een feit. De aanrandingen zelf niet. Daartoe moet eerst onderzoek naar de feiten worden gedaan en dat zal gelet op de omstandigheden knap moeilijk zijn.

2. Wat opvalt, is dat er – relatief – bijzonder weinig filmpjes op internet te vinden zijn. Misschien zijn er meer, maar dan zijn ze goed verstopt. De weinige filmpjes die ik heb gezien, getuigen weliswaar van grote chaos en het gebruikelijke, onverantwoordelijke geklier met vuurwerk. Maar nergens beelden van vrouwen die het vege lijf proberen te redden, om zich heen slaan, schreeuwen, schelden, huilen, hard wegrennen, elkaar snikkend in de armen vallen. Nergens filmpjes of foto’s, noch van de verschrikte vrouwen, noch van hun triomfantelijke belagers. Nergens beelden van mannen die het opnemen voor de eer van hun vriendinnen en die de aanranders een flinke opdonder verkopen. Geen opstootjes of vechtpartijen. Niets. Althans, op de weinige filmpjes is daarvan niets te zien, en dat is best opmerkelijk.

3. Uit de berichtgeving en de filmpjes die er wel zijn, wordt niet duidelijk hoe lang een en ander heeft geduurd. Maar bij vuurwerk in de Nieuwjaarsnacht sta je er meestal wel naar een poosje te kijken. Je komt op tijd, je drinkt eens wat, je praat eens wat, je test de sfeer. Niet iedereen is even nuchter. Het is onrustig. Het knalt en flitst, er wordt gejoeld. Er wordt met vuurwerk gegooid, ook tussen de mensen. De politie arriveert. De sfeer wordt steeds grimmiger. Het vuurwerk vliegt je om de oren. En toch blijf je staan, je loopt niet weg?

4. Arjen Lubach steekt de draak met het feit dat de Duitse politie en media in eerste instantie berichtten dat de Silvester-nacht relatief rustig was verlopen. Dat bericht moest worden bijgesteld. Hahaha, wat een sukkels! Tja. Het is krek wat elk jaar weer de eerste week van het jaar in Nederland gebeurt. Eerst zijn de berichten positief: politie, brandweer en burgemeesters zijn tevreden. Het is allemaal goed afgelopen, hèhè. Daarna worden de berichten door de feiten achterhaald. Er was toch veel meer molest en schade, autobranden, doden en gewonden dan gedacht. En ja, het nieuws moet worden bijgesteld.

Laat absoluut duidelijk zijn: ik hou zelf ook niet van mannen die over me heen hijgen en aan mijn lijf zitten te friemelen. Ik gruw van seksuele intimidatie. Met gelijk de kanttekening erbij dat Nederland erg veel regelingen seksuele intimidatie heeft die de beweerdelijke slachtoffers willen beschermen. Daarentegen zijn er (vrijwel) geen regelingen die ook bewaken dat de beweerdelijke daders niet volkomen onschuldig aan de schandpaal worden genageld. Daar zijn al heel wat reputaties (mensen, carrières, gezinnen) ten onrechte aan kapot gegaan. De kern is dus helder: iedereen moet met zijn poten van vrouwen (kinderen, mannen) afblijven. Als er ook ‘maar’ één vrouw in Keulen is lastig gevallen, is dat zonder meer abject en verwerpelijk. Maar om zonder kennis van alle relevante feiten met een oordeel te komen, te roepen om maatregelen en represailles, ja zelfs te spreken over ‘groepsverkrachting’… Ik vind het nogal wat. Eerst de feiten.

En tot slot, Arjen Lubach, is dat Schlampen Barbie filmpje uitermate stigmatiserend. Er is niets – ook de beweerdelijke maar nog niet grondig onderzochte gebeurtenissen in Keulen niet – dat dit rechtvaardigt. Daar help je die toch al vaak in zwaar weer verkerende en gestigmatiseerde groep ‘jonge mannen van Arabische of Noord-Afrikaanse afkomst ‘(of uiterlijk) niet mee. En het vluchtelingenprobleem ook niet. Integendeel. Je zet er de samenleving verder mee op scherp.