De krokodillentranen van PowNed

Ik haalde mij aan het eind van deze week de woede op de hals van de grote familie rond GeenStijl. Ergens op Twitter had ik het gewaagd om geweld tegen journalisten van PowNed toe te juichen.

Dat die tweet in een nogal melige bui en als antwoord in een nogal losse conversatie tot stand kwam, doet wat mij betreft niet eens zo ter zake.

De tweet leverde, mede door het ijverig doortweeten van niet al te dappere sensatiezoekers, mij de woede op van opperhoofd Dominique Weesie. Ik moest mij met spoed verantwoorden voor deze flagrante ‘oproep tot geweld’.

Doorgaans meer genuanceerde twitteraars verweten mij een domme tweet te hebben verzonden en drongen aan op excuses.

Ik pieker er niet over.

Laat ik duidelijk zijn. De gewraakte tweet is nooit een oproep geweest tot geweld tegen journalisten. Een ieder die dat er in ziet, is uit op slachtofferschap.

Maar er zit wel degelijk een diepe ergernis in verborgen.

De afzeikjournalistiek van PowNed en GeenStijl is ooit als vernieuwend in het bestel gebracht. De formule is simpel. Zoek iemand op die – het liefst negatief- in het nieuws is. Stel vervolgens vragen waarvan je zeker weet dat je de toorn van het onderwerp in kwestie op zal roepen.

Zuig en sar tot je krijgt wat je wil. Maak je onderwerp klein en belachelijk. Voor het oog van de draaiende camera.

Vraag Mark Rutte of ie al geneukt heeft. Belaag een oudere vrouw met de stelling dat ze niet lang meer te leven heeft. Zeg tegen een voorvechtster voor vrouwenrechten dat mannen eigenlijk superieur zijn.

Natuurlijk. Dat is een soort van leuk. Maar op een actie volgt altijd een reactie. Premier Mark Rutte is uiteraard verbaal genoeg om weerwoord te bieden aan het intimiderende oog van een televisie-camera.

Maar dat is niet iedereen onder alle omstandigheden gegeven. Sommige mensen voelen zich geïntimideerd. Voor het oog van de kijker. En reageren vervolgens als zodanig.

In het strafrecht kijkt niemand daar meer van op. Daders van uitgaansgeweld worden altijd lichter gestraft als het slachtoffer de agressor was. Provoceren is in het strafrecht een onvermijdelijke factor voor strafverlaging. Een rechter kijkt altijd naar de rol van dader en slachtoffer.

Bij de Publieke Omroep noemen we dat anders. Fris en vernieuwend.

PowNed is de man aan de bar die vlak voor sluitingstijd de dronken aanwezigen beschimpt. Onder de vrijblijvende vlag van de vrije meningsuiting.

De Ajax-supporter die het vak van de tegenstander in sluipt en daar heel hard roept dat Ajax superieur is.

En vervolgens grote warme krokodillentranen huilt als iemand besluit de popie jopie op zijn plek te zetten.

GeenStijl en PowNed. Ze gaan de confrontatie aan. Maar beginnen te piepen als er een reactie volgt.

Het brutaalste jongetje van de klas. Huilend op de gang.

Natuurlijk. Mijn tweet was niet netjes. Je zou mijn optreden zelfs wel tendentieus kunnen noemen.

Ongefundeerd.

Nodeloos kwetsend.

Maar nog altijd stukken minder schadelijk dan jaar in, jaar uit de onderbuik van Nederland te voeden met opruiende verhalen die feitelijk en aantoonbaar aan alle kanten rammelen.

Mijn woeste fittie op Twitter eindigde uiteindelijk met een boude stelling van een van de leden van de grote GeenStijl familie.

Ik zou verantwoordelijk zijn als een team van PowNed in elkaar geslagen gaat worden.

Dat is een mooie omkering van de feiten.

Als leden van PowNed op weerstand stuiten in de maatschappij dan is dat omdat ze daar nadrukkelijk naar op zoek zijn.

Dat is allemaal prima. Ik durf zelfs wel te beweren dat het af en toe vermakelijke televisie oplevert.

Maar ga geen huilie huilie doen als je soms krijgt waar je om vraagt.

Dit artikel verscheen op het weblog van Chris Klomp: Rechtbankverslaggever. Volg Chris ook op Twitter