De nieuwe zieke man van Europa

Het bleef lang spannend. De hoofdrolspelers EU en Cyprus dansten de in een bijrol gedwongen Russen van het podium af om tot een slotakkoord te kunnen komen. Maar waar in Europa opgelucht adem wordt gehaald over een afgewend faillissement van één der lidstaten, blijkt niet iedereen even tevreden na het bal der financiële genade.

Vooral aan de grenzen van Europa wordt verdeeld gereageerd. De Russische woede van premier Medvedev over het Europese ‘stelen van dat wat al gestolen was’, vindt veel weerklank in de Russische media. Poetin heeft inmiddels opdracht gegeven tot herstructurering van een eerder toegezegde lening aan Cyprus.

Timothy Bancroft-Hinchey, redacteur van de Pravda, de hernieuwde spreekbuis van de Communistische Partij, schreef zelfs dat ‘een generatie tweederangs politici zichzelf hebben toegestaan in een decennium van domheid en euforie een te snel draaiend autocratisch Europees wiel in gang te zetten’.

De Zweedse econoom Anders Aslund ziet het geheel anders. Tegenover de Engelstalige Moscow Times liet hij weten dat het vooral ‘Rusland is dat op de blaren moet zitten. Door haar extreme bureaucratie wordt het bedrijfsleven de grens over gejaagd. Daarnaast wreekt de slechte relatie met de EU zich op dit soort momenten’, aldus Rusland-kenner Aslund.

In Roemenië, sinds 2007 lidstaat van de EU, is de crisis in Zuid-Europa niet direct een reden voor paniek. Cosmin Pasca, een redacteur van de krant Ziarul de Iasi:

Omdat de Roemenen zelf behoorlijk zijn geraakt door de crisis, zijn we niet de hele dag met Cyprus bezig. Toch geeft het gegoochel met spaargeld wel enige aanleiding tot twijfels over de mate waarin Brussel sancties oplegt aan landen, omdat Roemenië niet het economisch meest stabiele land in de Eurozone is.

Dezelfde Pasca, op de vraag hoe hij de rol van Rusland ziet:

Voor de financiële hulp van het Kremlin aan Cyprus zal Poetin invloed in het Middellandse Zeegebied als wisselgeld willen. Dit is zorgelijk, om alle voor de hand liggende redenen. Het verzwakt de positie van Brussel, wat ik betreur. Ik ben voor Europa, net als het merendeel van de Roemenen. Het pro-Europa kamp is nu trouwens iets kleiner dan een paar jaar geleden, paradoxaal genoeg door de Euro-sceptici in Engeland, Duitsland en Nederland. Die veranderende houding is dan ook meer ingegeven door trots dan door pessimisme over de toekomst van de Europese Unie.

In het economisch florerende Turkije, gebonden aan Cyprus door het Turks-Cypriotische deel van het eiland, kijkt men argwanend mee over de schouders van de onderhandelaars. Het Turkse ministerie van Buitenlandse Zaken verklaarde zaterdag nog dat ‘bij mogelijke plannen om de natuurlijke hulpbronnen van Cyprus als inzet te gebruiken om leningen los te krijgen bij Brussel, Cyprus een nieuwe crisis in de regio riskeert. Het is een Grieks-Cypriotische illusie te denken dat zij de enige eigenaar zijn van het gehele eiland’.

Een eeuw geleden werd het Osmaanse Rijk ‘de zieke man van Europa’ genoemd omdat het tot over de oren in de schulden zat en aan interne verdeeldheid ten onder ging. Ironie en geschiedenis, een prima koppel.