De ogen van Esther Ofarim

De VARA bestaat dit jaar 85 jaar. In dat kader heeft de redactie van Joop een aantal mensen gevraagd om een fragment te kiezen uit het rijke VARA-verleden, waarvan zij vinden dat het vandaag de dag nog steeds relevant is. Vandaag deel 5 Han van der Horst.

Vaak speelt de herinnering een spel met je. Voor mijn gevoel was ik een jaar of elf en mocht ik speciaal opblijven om de show te zien waarmee Rudy Carrell net de Zilveren Roos in Montreux had gewonnen. Maar dat klopt helemaal niet. De VARA zond die aflevering van Carrells maandelijkse showprogramma uit op 1 mei 1964, de Dag van de Arbeid. Ik was toen op een week of drie na al vijftien jaar. Mijn vader zal wel gevraagd hebben of ik mijn huiswerk al af had voor de volgende dag, want aan de scholen werd op zaterdagochtend gewoon les gegeven. Ik moest zelfs om acht uur present zijn voor wat wij op het Sint Franciscus College aanduidden als het ‘nulde’ uur. Wij hadden dan gymnastiek in de open lucht op het Nenijto-terrein terzijde van diergaarde Blijdorp.

Maar goed, dat is gelul. Dat is erom heen praten. Wij wisten al dat Rudy Carrell met de show van 1 mei in Montreux de Zilveren Roos had gewonnen, want dat gaf veel aanleiding tot nationale trots. Wij schaarden ons rond het Philips zwart wit toestel met een beeldbuis van 53 cm, dat mijn vader enkele jaren daarvoor na lang en bloedig sparen bij Radio Bob had gekocht voor 995 gulden. Het was een leuk programma. Rudy Carrell was zogenaamd aangespoeld op een onbewoond eiland. Daar zong hij liedjes. En hij maakte grappen met een chimpansee. Toen zwenkte de camera weg. En het gebeurde. Ik zag de mooiste vrouw van de wereld. Het was, zou de ik de volgende dag in de krant lezen, de Israëlische zangeres Esther Ofarim.

Zo’n meisje wilde ik later ook hebben. Ik leefde in een mannenwereld, want het katholiek middelbaar onderwijs was nog gescheiden: de jongens gingen naar het Sint Franciscuscollege en de meisjes werden door nonnen onderwezen op het Maria Virgo. Deze school was in de pauze alleen maar te bereiken als je een buikschuiver bezat. Guus Ellerkamp reed daarop bijvoorbeeld. Hij had ook nog een zilveren benzinetank. Meisjes raakten daarvan onder de indruk, maar ik had geen buikschuiver. Ik had een scholierenabonnement van de RET.

Aan het eind van de show zongen Rudy Carrell En Ester Ofarim een duet. Dit geluk – zulk een geluk – nam ik mij voor, zou ik ook gaan zoeken. En nu – 46 jaar later – staan nog de ogen van Ester Ofarim en haar lippen in mijn geheugen gegrift.