Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

De ongemakkelijke waarheid rondom Duindorp

  •  
21-04-2014
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
595 keer bekeken
  •  
RTEmagicC_dennis.jpg
Wie wil er tussen mensen wonen die je naar het leven staan?
Wie wel eens, komende vanaf vliegveld JKF, Manhattan is opgereden, kent de imposante avenues die opdoemen als machtige bergketens, met wolkenkrabbers als toppen. Eenmaal bekomen van die eerste indruk valt op dat de wijken die worden gepasseerd langs etnische lijnen zijn vormgegeven. Little Italy, Chinatown, Koreatown en vele andere immigrantenwijken die her en der over New York zijn verspreid ontstonden ooit, zonder enige vorm van protest. Het is een fenomeen in het immigrantenland dat de Verenigde Staten bij uitstek zijn: samen voor Uncle Sam, maar vergeet niet waar je vandaan komt.
In de afgelopen week verbaasde Nederland zich in hoge mate over de uitspattingen van een aantal buurtbewoners in Duindorp. Een etnische enclave, zouden we de wijk wel mogen noemen; overwegend wit, van oudsher veel vissers. Hard werken voor weinig geld en zondag naar de kerk. Zo is het altijd geweest in de volksbuurt, al is het kerkbezoek ook hier flink terug gelopen, zoals elders. Buitenstaanders werden niet gewaardeerd. Worden niet gewaardeerd. Moslims, Surinamers, studenten.
“We moeten ze hier niet,” liet buurtbewoner Nico den Heijer weten. “We willen ‘eìgûh’ blijven,” zegt een ander.
Écht schokkend zijn dit soort uitspraken natuurlijk al tijden niet meer. Sinds de opkomst van Pim Fortuyn en de Leefbaren is het bekend dat er een grote electorale onderstroom is die Nederland graag wat minder multicultureel zou zien. Maar vóór Fortuyn zouden bovenstaande teksten niet  op camera zijn gebezigd – mede onder invloed van onder andere Geert Wilders gebeurt dit tegenwoordig wél.
Dat Ahmed Marcouch een poging deed de motieven van buurtbewoners te achterhalen en met ze in gesprek te gaan valt te prijzen, maar het is natuurlijk veel te laat. Een dorpscultuur, tijdens honderden jaren gevormd door het harde vissersleven, laat zich niet met een paar goed bedoelde woorden veranderen. De buurtbewoners spreken inmiddels in dogma’s, evenals de imams die ze zeggen niet in hun buurt te willen.
In New York worden wijken vaak langs etnische lijnen vastgelegd en niemand maakt daar een punt van. Ook in Nederland bestaan enclaves. In Wassenaar vind je weinig vissers. Volendam kent een sterke eigen cultuur, wat je ook kunt zeggen van Amsterdam Zuid-Oost.
De ongemakkelijke waarheid over Duindorp is niet dat die wijk een etnische (want overwegend wit-Nederlandse) wijk is, en zelfs niet dat racisme juist daar de kop op steekt. De ongemakkelijke waarheid over Duindorp is dat de wereld van de mensen die op camera hun anti-buitenlanders riedel afsteken, zo ver af ligt van de mensen die ze zeggen weg te willen houden uit hun wijk, dat woningbouwcorporatie Vestia en de politiek zich eens zou moeten afvragen of het überhaupt wel wenselijk is mensen in een wijk te plaatsen die zo vijandig tegenover ze staan.
Dit uiteraard niet uit zwakte, omdat de Duindorpers bepalen wie er wel en wie er niet in hun wijk mag komen wonen, maar mijn hoofd is toch vooral bij de gezinnen die zijn weg gepest. De gezinnen die niets liever willen dan een goed huis in een fijne buurt. Want wie wil er tussen mensen wonen die je naar het leven staan? Het idealisme van Marcouch is nobel, maar realiteitszin is een groot goed. Zeker in de politiek.
Dennis schreef de roman ‘De Eeuwige Mens’ (2011)

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.