De oorlog tegen de andersdenkende op sociale media

De reacties op mijn laatste column op Joop waren de druppel die de emmer deed overlopen. Ik moest íets doen. Ik heb niets aan geruststellingen als ’laat ze maar roepen’ of ‘blaffende honden bijten niet’. De maat is vol en ik sta voor de keuze: stoppen met schrijven en toegeven aan al die scheldpartijen en bedreigingen, of juist doorgaan.

Van sommigen kreeg ik inderdaad de raad te stoppen. Maar anderen vinden juist dat ik me niet monddood moet laten maken. Het eerste advies zal ik niet opvolgen. Want ik ben gevlucht uit Turkije vanwege onderdrukking, bedreigingen en intimidaties. Ik kon en mocht mezelf niet zijn, mijn Koerdische identiteit gold als een bedreiging, een identiteit die op alle manieren werd ontkend en onderdrukt. Ik ben gevlucht om zonder angst in alle vrijheid te kunnen denken, voelen en schrijven.

Ik ga dus door, maar ik wil ook niet doen alsof het mij allemaal niets doet, als mens, als schrijver, als vader, als opiniemaker, als columnist. De persoonlijke heksenjacht tegen mij op sociale media begon gelijk na een uitzending van Eva Jinek in 2015, over IS. Ik was een anti-islamitische hond, of juist een moslim en dan weer een Turk. Mijn woonplaats en andere gegevens verschenen op internet.

Dit soort stormen barst steevast los als ik kritiek heb of iets bespreekbaar wil maken. De logica ontbreekt, er is geen touw aan vast te knopen. Volgens de een heb ik een linkse agenda, ben ik politiek correct en moet ik oprotten naar mijn land (waar ik al ben). Anderen noemen mij extreem-rechts, een NSB’er, iemand die bij witte mensen slijmt, een vijand van de islam. Ze taggen mij op de twitteraccount van Erdogan. De politie roepen ze op om mij te arresteren. Ik ben tegen immigranten en een landverrader, zo heet het. Ik ben een Marokkanenhater, ik mag de vreselijkste ziekten krijgen, ik ben een paardenlul en ik ben driemaal met de dood bedreigd.

Ik schrijf om een bijdrage te leveren aan de samenleving waarin ik nú leef. Ik wil zaken bespreekbaar maken, die de vrijheid en de rechtsstaat bedreigen. Wat ik zorgelijk vind is dat we extreem geweld op sociale media beginnen te accepteren, door steeds te zeggen: laat maar, het hoort erbij, dat zijn domme mensen. Bedreigingen negeren of bagatelliseren zal alleen maar leiden tot nog meer extremisme. Theo van Gogh zei ook altijd dat hij een dorpsgek was en dat niemand hem iets zou aandoen.

Het is gewoon geworden om andersdenkenden te intimideren, te bedreigen, te vernederen of te discrimineren. Discriminatie komt niet alleen voor bij witte mensen. Zwarte mensen en moslims doen het net zo hard. We gaan met elkaar om zonder inhoudelijk in discussie te gaan. Dat moet veranderen.

Een PVV’er, een aanhanger van links, een moslim, een christen, een atheïst: ze hebben allemaal dezelfde rechten en plichten. Wat ons moet binden is de democratie, de vrijheid. We moeten minder eisen van anderen dat ze zich aan ons aanpassen en meer aan zelfreflectie doen. En we moeten met elkaar in gesprek, zonder elkaar de huid vol te schelden.