De politiek verslindt zijn eigen kinderen

Ik ben een kleine twee jaar voor het CDA actief geweest in de landelijke politiek, eind jaren negentig. Na de verkiezingen van 1998 ging ik een jaar met mijn gezin naar de VS. Daarna heb ik mij niet veel meer bemoeid met de actieve politiek.

Bovenberg bleek de positie die ik had als financieel geweten in de verkiezingscommissie in de periode 1997/1998 overgenomen te hebben in de periode dat ik in de VS zat en het kersverse kamerlid en financieel woordvoerder Balkenende verstond zich beter met zijn mannenbroeder Bovenberg. Het viel mij niet zwaar de actieve politiek zo snel alweer vaarwel te zeggen. Het was mij duidelijk dat ik op mijn zelfs toen al gevorderde leeftijd niet zo’n groot politiek talent was. Bovendien was het CDA niet zo sociaal en zo pro gezin als ik mij had voorgesteld. Het was een gewone politieke partij waar opportunisme en politieke spelletjes aan de orde van de dag waren. Het was ook een partij waar in ellenlange vergaderingen uren kon worden door gepraat over hetzelfde, terwijl je kleren doordrenkt raakten van de sigarenwalm van fanatieke rokers als Heerma en Tineke Lodders.

Moest je daar nu hele weekends voor weg zijn van vrouw en, toen nog kleine, kinderen? Die uren en dagen dat ik bij het CDA doorbracht, die uren en dagen dat we voornamelijk punten en komma’s op de juiste plaats aan het zetten waren, had ik die tijd niet beter met mijn kinderen in onze zandbak in de tuin kunnen doorbrengen?

Ik las eens in een interview met voormalig PvdA-tycoon Van Kemenade dat hij zich op een gegeven ogenblik met een schok realiseerde dat hij de jeugd van zijn eigen kinderen niet had meebeleefd. Er zijn nog andere beroepen waar je alleen maar carrière kunt maken als je bereid bent je kinderen aan je partner over te laten of uit te besteden aan de professionele kinderverzorgers. Accountants, bijvoorbeeld, sommige functies in de financiële sector. Zelfs in de wetenschap zijn er mensen (meestal mannen) die hun kantoor ook als slaapkamer gebruiken en, bij voorkeur, niet thuis zijn als de kinderen wakker zijn, want dan kunnen ze niet dat baanbrekende paper schrijven waar de hele wereld op zit te wachten.

Het verschil is echter dat in de politiek beleden wordt dat er een eerlijke verdeling van taken tussen partners moet zijn en dat de cohesie in het gezin van belang is voor de cohesie in de samenleving, terwijl de hele werkstijl van de politiek op het tegendeel is gericht, namelijk dat er geen eerlijke verdeling van taken tussen partners en geen normaal gezinsleven mogelijk is voor een politicus. Als de politiek in daden tegenspreekt wat in woorden wordt beleden, hoe moet het dan in de maatschappij wel lukken?

Zo nu en dan staat er een politicus op die het wel abnormaal vindt om partner en kinderen nooit te kunnen zien. CDA-politicus Camiel Eurlings, bijvoorbeeld, op eigen kracht en tegen de oorspronkelijke voorkeur van de partij in opgeklommen tot grote jonge politieke belofte, kiest sinds gisteren (donderdag 11 maart) voor een normaal gezinsleven. Wouter Bos leek eerst ook zo iemand, maar met meer of minder tegenzin koos hij toch voor het bestaan van de overwerkte politicus. Tot hij vandaag, vrijdag 12 maart, ook besefte dat de belangrijkste en gelukkigste periode in je leven is wanneer jouw kinderen in je eigen huis rondlopen, en dat je daar bij moet zijn. Het is wel wrang dat de consequentie van die keuze moet zijn dat goede en integere bestuurders de politiek verlaten.

Als de politiek zo doorgaat de beste talenten te verslinden, blijft dit werk voorbehouden aan de pure en fanatieke vergadertijgers. Dat zijn niet de soort politici die we ons wensen.