De PvdA heeft rare prioriteiten

Ik vermoed dat mensen zich zorgen maken over of ze een nieuwe baan kunnen krijgen als ze straks ontslagen worden. Over of hun pensioenen straks nog wat waard zijn. Over of ze hun huur nog kunnen betalen, of hun studieschuld, of hun zorg. Over of hun ouders straks nog hulp in de huishouding hebben, of hun kinderen straks nog goed onderwijs. Ik denk zelfs dat ze zich zorgen maken over de korting op ontwikkelingssamenwerking, of over de mensenrechtenschendingen in Syrië en Mali, of over kinderen die als menselijk schild worden gebruikt en kapot geschoten worden op de Gazastrook. Dat denk ik.

Het kabinet Rutte I heeft in al haar wijsheid besloten om de stadsdelen in Amsterdam en Rotterdam af te schaffen. Wat je daar ook van vindt, er is nog steeds een meerderheid voor in de Eerste en Tweede Kamer. Daarom heeft wethouder Van Es een voorstel weten te brouwen waar VVD, PvdA en GroenLinks zich grotendeels in kunnen vinden. Dit compromis bestaat uit het terugdringen van de huidige 200+ stadsdeelraadsleden naar 98 (14 per stadsdeel) en een aanzienlijke afname van taken en bevoegdheden. Niemand is enorm enthousiast over dit voorstel, maar dat is wel vaker bij een compromis. Soit.

Nu is echter de pleuris uitgebroken, want al die huidige stadsdeelbestuurders van de PvdA zien de bui al hangen: zij zijn binnen anderhalf jaar niet meer nodig. Voor PvdA’ers is het vinden van een baan nooit zo ingewikkeld, maar toch zijn ze laaiend. En ondertussen steekt D66 nog een stok tussen de wielen door te pleiten voor 19 raadsleden per stadsdeel, daarmee feitelijk alleen maar banen creërend voor die boze PvdA’ers.

De solidariteit tussen bevolkingsgroepen staat onder druk, de economie duikt verder in de rode cijfers, Europa splijt in tweeën, maar de PvdA’ers lopen te hoop over het bestuurlijk stelsel. Een beetje wereldvreemd zijn ze wel, die Amsterdamse sociaal-democraten.

Dit stuk is overgenomen van de website van Evelien Roemburg.