De ramp die Hillary Clinton heet

Morgen gaat Hillary Clinton officieel aankondigen dat ze kandidaat is in de presidentsverkiezingen van 2016. Het is een treurige dag. Hillary Clinton wordt een ramp voor de Democraten. Van de vele redenen daarvoor wil ik er drie uitlichten.

Binnen de Democratische Partij zou een spannend debat moeten plaatsvinden over idealen en doelstellingen in het post-Obama tijdperk. Over ongelijkheid, over infrastructuur, over de rol van de overheid. Hoewel Elizabeth Warren belangrijke onderwerpen opwerpt, zoals de lobbymacht van Wall Street, heerst er binnen de partij een doodse stilte. Hoewel over buitenlandse politiek serieus nagedacht moet worden om haviken als McCain en zijn vrienden te pareren, doet niemand zijn mond open. In de Democratische Partij heerst de rust van een grafkist.

Reden nummer twee is dat Hillary Clinton de favoriete tegenstander zal zijn van de Republikeinen. Ze is niet alleen oud, maar ook oud nieuws. Alweer een Clinton met alles wat daaraan vastzit. En onderschat die ballast niet. Alle hele en halve schandalen van de jaren negentig worden weer opgedregd. De ‘wij-zijn-Clintons-dus-voor-ons-gelden-andere-regels’ houding die al bleek bij het mini-email schandaal. Een Clinton als schietschijf is de natte droom van de gemiddelde Republikein. Het email gedoe liet al zien dat Hillary geen idee heeft wanneer iets wel en niet een probleem is. Ze heeft nu al ongemak van het vergrootglas.

Wie ook de Republikeinse kandidaat wordt, Hillary zal moeite hebben te winnen. Het wordt een pijnlijke campagne. Het zal steeds over haar persoon gaan, over haar leeftijd en vooral over haar running mate. Is een 69-jarige in staat het presidentschap te bekleden met de werk- en daadkracht die nodig zijn? Die vraag stellen is geen seksisme, want hetzelfde geldt voor bejaarde mannen, kijk maar naar Reagan en naar die bittere oude zeur McCain. Hillary Clinton is simpelweg te oud. Het presidentschap is niet voor bejaarden.

De derde reden is dat Hillary Clinton simpelweg niet een goede kandidaat is voor het presidentschap. Waarom zou je haar in vredesnaam als kandidaat willen? Toch niet om de eerste vrouw als president te krijgen, of zelfs als eerste vrouwelijke genomineerde voor een grote partij? Het zou te hopen zijn dat we dat stadium van lege gebaren waren gepasseerd.

De persoonlijk kwaliteiten van Hillary blijven twijfels oproepen. Het meeliften op de bagagedrager van Bill, zijn strapatsen tolererend en zo feitelijk een weinig feministische boodschap verkondigend. Haar machtsgreep naar de gezondheidswetgeving in 1993 en haar totale mislukking daarin. Het gefrut met grote en kleine schandalen, van Whitewater tot de dossiers van haar advocatentijd die ineens weer opdoken, van travelgate tot jazeker, haar rol als gedoger en tegelijkertijd slachtoffer bij het Lewinsky verhaal. Haar stem om Irak binnen te vallen. Haar minder dan sprankelende resultaten als minister van Buitenlandse Zaken. Haar havikken opstelling die interventionistischer is dan je zou wensen en aanschurkt tegen de neoconservatieve oorlogspraat van Republikeinen.

Haar sprankelende visie kan het niet zijn, want of ze iets te bieden heeft zal moeten blijken. In Hillary-campagne in 2008 was visie ook een ondergeschoven kind bij het vrouw zijn en ervaring hebben. Misschien komt Hillary Clinton alsnog met een aansprekend verhaal over waar het land heen moet, maar tot nu toe was het armoe troef. In 2008 kozen de kiezers voor de jongere, meer interessante politicus en dat gaan ze in 2016 weer doen. Alleen is dat dan een Republikein.

Het meest treurige spektakel zou nog zijn als we Hillary Clinton tegen Jeb Bush zien aantreden. Het gaat hier niet om dynastieën maar om gevestigde belangen en hun vertegenwoordigers, geoliede politieke machines. Het is treurig dat Amerika niets meer te bieden heeft dan een armzalige re-run van 1992. Je zou bijna gaan hopen dat er bij al die Republikeinen een persoon zit die wél de toekomst vertegenwoordigt. 

De lange versie van dit verhaal staat op de site van Frans Verhagen, klik hier.