De regels van ons

Dit verhaal gaat niet over misdaad of de rechtspraak. Maar over ons.

Ik keek laatst naar de indrukwekkende documentaire ‘De regels van Matthijs’. Een film waarin we even het leven van een man volgen die zwaar gebukt gaat onder zijn autisme.

Of beter gezegd: zwaar gebukt gaat onder de maatschappij waarin hij leeft. Een samenleving die hem niet begrijpt. Allerlei regels oplegt waar hij niet aan kan voldoen.

Het loopt niet goed af met Matthijs. Zijn einde komt in de vorm van een korte voicemail van iemand die zich zijn lot nog wel aantrekt.

‘Matthijs heeft het gedaan’

Het einde van de film was zwaar indrukwekkend en raakte mij persoonlijk. Twee van mijn beste vrienden zitten in de psychiatrie. Al jaren. En ze dragen geen witte jassen.

Wat voor mij lang bleef hangen was de op het oog grote eenzaamheid van Matthijs. Voor hem geen hordes vrienden die de deur plat vallen. Geen nachtjes in de kroeg of lange avonden met een goed glas wijn. Misschien wilde Matthijs dat ook wel niet. Zou kunnen. Maar het deed me wel denken aan de levens van de mensen die ik goed ken.

Ze gaan het grootste deel van hun leven alleen door het leven. Er zijn niet zo gek veel mensen die zich bekommeren om mensen die anders zijn. Onvoorspelbaar. Met gekke gedachten die ineens opborrelen. Met levens die soms keihard worden onderbroken omdat het gewoon helemaal niet meer gaat.

Omdat de maatschappij buiten te snel gaat. Te veel wil. Te veel eist. Of simpel veel te veel lawaai maakt.

En natuurlijk. Ze verstoppen zichzelf. Dat ook. Zijn niet zo makkelijk benaderbaar. Staan niet zomaar gezellig bij je op de stoep. Laten soms maanden niets van zich horen.

Maar er is ook een andere kant.

Ze bezitten een enorme denkkracht. Kijken anders naar de zaken. Halen je met een paar raak geplaatste zinnen uit onze collectieve gehoorzaamheidspsychose. Ze laten je even naar je eigen leven kijken.

Je kunt uren met ze praten over onderwerpen die de kroeg nooit halen. Lachen om volstrekt bizarre humor. Ze gaan diep in hun emotie. Positief en negatief. Ooit volgde ik met een van hen dezelfde opleiding. Met klasgenoten uit die tijd heb ik nog steeds contact.

Maar zij niet meer met hem.

Volg Chris Klomp ook op Twitter