De schreeuwende, luidruchtige en haatdragende twitteraar

Ik heb een paar mensen unfollowed. Dat is voor mij een grote stap. Ik sta namelijk altijd open voor de mening van anderen. Het bewijs daarvan vindt u in mijn twitterlijst. Ik volg allerlei soorten mensen, waaronder een PVV-aanhanger. Nee, die heb ik niet verwijderd. Wie ik dan wel verwijderd heb? De eeuwig zeikende, brullende en agressieve mensen die denken dat ze door middel van galspuwerij de wereld verbeteren.

Ik snap best dat je een stuk schrijft over je afschuw met betrekking tot racisme, het woord ‘allochtoon’ of de hedendaagse politiek. Dat doe ik zelf namelijk ook, soms. Maar is het dan nodig om er twintig hatelijke tweets uit te gooien naar mensen die het niet met je eens zijn? Is het dan echt nodig om al deze mensen op het internet te vervloeken, te bespugen of zelfs te vergelijken met Hitler? Zijn we echt zo diep gezonken dat we andermans mening tot in den eeuwigheid afkraken? Op twitter?

De schreeuwende, luidruchtige en haatdragende twitteraar is in de mode. Hoe harder men schreeuwt, hoe meer volgers men krijgt. En dat is dus wat sommige mensen doen. Ze brullen als leeuwen en de welpjes volgen. Het populisme wordt vaak in verband gebracht met de rechtse bevolking, maar ik zie links Nederland net zo hard meedoen. Uitroeptekens, caps lock aan en gaan met die banaan. Wij linkschmenschen hebben tenslotte wat in te halen. En heel veel om ons druk over te maken.

Het woord ‘allochtoon’ bijvoorbeeld. Mensen die geen problemen met het woord hebben, zijn racistisch, zag ik laatst voorbijkomen. Je durft bijna niet te zeggen dat je niets voelt voor een ander woord. Voor je het weet word je uitgemaakt voor terrorist. Zelf denk ik tegenwoordig tien keer na voordat ik tweets over racisme, nieuwe Nederlanders (Kijk, daar heb je het al. Ik wou eigenlijk het woord ‘allochtonen’ intypen.) of Zwarte Piet richting cyberspace stuur.

Laten we ook de mediatweets niet vergeten. Mensen van GeenStijl zijn nazi’s, PowNews is een rechts-extremistisch bolwerk en Telegraaflezers zijn achterlijk, zag ik onder andere voorbijflitsen. Lekker over één kam scheren, en dat terwijl we dit normaal oh zo verwerpelijk vinden. Maar ach, het geeft niet, want het is slechts op Twitter. Daar mag het, vooral als het tegen rechts is.

Andersom zijn de reacties van sommige rechtse schreeuwers net zo verwerpelijk. Daar wil ik het niet eens over hebben. Vervang de bovenstaande woorden maar door linkse media en gooi er wat ziektes en bedreigingen in. U begrijpt wel waar ik het over heb. U heeft misschien ook wat tweets voorbij zien komen.

Bedreigingen, nog zoiets. Eén enkele tweet of tekst kan er tegenwoordig al voor zorgen dat je een kogelbrief naar het hoofd geslingerd krijgt. Er zijn hierdoor al heel wat bekende twitteraars afgehaakt. Zoek maar even op in twitterland, zou ik zeggen. Want de pesterijen gaan gewoon door, met of zonder account van de afgehaakte.

Begrijp me niet verkeerd. Ook ik wind me op over misstanden. Ik twitter bijvoorbeeld over Rwanda, een land dat tegenwoordig vaak positief belicht wordt, maar waar ik van weet dat het niet rooskleurig is. Soms krijg ik daar commentaar op van mensen die het niet met me eens zijn. Ik sta ze te woord en stel dan voor om het per e-mail te bespreken. Blijkbaar is dat erg netjes. Als ik sommige twitteraars moet geloven, moet ik mijn tegenstanders verrot schelden, zwart maken en ervoor zorgen dat anderen dat ook doen. Allemaal voor Rwanda, natuurlijk.

Ik weiger dat. Je kunt namelijk ook te ver gaan in je liefde voor het goede. Maar mensen, schrik niet en open vooral een twitteraccount. Er zijn namelijk ook veel mensen die normaal twittergedrag vertonen en die nog wel een discussie zonder beledigingen willen aangaan. En voor de rest heb je altijd nog een block- en unfollowtoets.

Dit stuk staat ook op het weblog van Brenda Stoter