De seksobsessie van een Turkse theoloog

‘In de hemel is geen hel, daarom hier maar even snel’ – (Uit het gedicht ‘Er is leven voor de dood’, Hans Plomp, 1981)

Soms doet Turkije me aan Nederland in de jaren vijftig denken. Door het taboe op seks. Veel openheid heeft daar nooit over bestaan, maar sinds de religieuze Gerechtigheids- en Ontwikkelingspartij (AKP) de scepter zwaait, weegt het nog wat zwaarder.

Porno Puppies van de Internetwaakhond in Ankara lijken dag en nacht in touw om pornosites ontoegankelijk te maken. Dweilen met de spermakraan open overigens, want voor iedere verbannen pagina komt een nieuwe in de plaats. Jammer voor de Turkse zedenmeesters, maar zo zit de porno-industrie nu eenmaal in elkaar.

Talloze woorden in domeinnamen zijn verboden, omdat ze mogelijk met seks worden geassocieerd. Vaak is het goed zoeken naar de reden. Zoals bij ‘sanaldestekunitesi.com’ (virtualsupportunit.com). Kan niet door de beugel omdat iemand er ‘anal’ uit zou kunnen halen.

Turkse vertalingen van literaire meesterwerken met erotische passages ontspringen de dans evenmin. Of het nu om Guillaume Appolinaire, of William S.Burroughs gaat, uitgevers en vertalers moeten op hun tellen passen. Op basis van edicten over de goede zeden die uitgevaardigd werden door een overheidsinstantie onder auspiciën van de premier moesten sommigen onder hen de schoenveters al inleveren op een politiebureau.

Vagina-monologen Je merkt het ook op TV. Niet alleen aan de zorgvuldig onscherp gemaakte tepeltjes in Game of Thrones, maar ook aan de vertaling op kanalen met ondertiteling. Wanneer een Amerikaanse talkshow host ‘penis’ zegt, kun je er donder op zeggen dat het in de vertaling iets heel anders wordt. Het benoemen van geslachtsdelen blijft nu eenmaal delicaat. Kun je nagaan wat het een toestanden gaf toen Eve Enslers toneelstuk De Vagina-monologen in 2003 in Istanbul werd opgevoerd. Veel theaters weigerden het, maar uiteindelijk nam er een de gok en werd het nog een groot succes ook.

Seksshops Zo gauw ze de kans krijgen knijpen de vrijere geesten de kat in het donker. Ook de meer extreme seksuele hobbies worden dan ook wel degelijk beoefend in Turkije. Heel stiekem, maar zeer zeker. Homoseksualiteit? Zelfde verhaal. Ik vraag me trouwens af of die stoere Turkse jongens met een namaak Dolce & Gabbana T-shirt om het lijf doorhebben dat ze met de namen van twee erkende nichten rondlopen.

Aan hun grote aantal merk je dat de seksshops in Istanbuls culturele centrum Beyoglu in een behoefte voorzien. Ze heten ‘erotic stores’. Een soort relieken zijn het, uit de jaren waarin Turkije nog strikt seculier was en er iets (maar niet veel) meer vrijheid was op erotisch gebied. Zonder uitzondering zitten ze op de eerste etage, met zwaar geblindeerde ramen. Hun dagen lijken geteld. Vorig jaar eiste premier Erdogan al dat ze zich voortaan ‘love stores’ moeten noemen, dus wie weet hoe de volgende stap eruit zal zien.

Ali Riza Demirci Het taboe op seks slaat om in een regelrechte obsessie wanneer het hiernamaals aan de orde komt. Zoals bij Ali Riza Demircan, een theoloog die zijn verheven inzichten regelmatig via de TV wereldkundig maakt. Hij is verder de trotse vader van Ahmet Misbah Demircan, de AKP-burgemeester van het met seksshops bezaaide stadsdeel Beyoglu.

In een boek van Demircan staat het volgende:  – ‘In de laagste regionen van de hemel krijgt iedere man dagelijks 72 vrouwen. Een volledig geloofsgetrouwe man krijgt 100 maagden, waarmee hij de gehele dag seks bedrijft.’ – ‘Ieder man zal in de hemel de seksuele kracht krijgen van 100 mannen tezamen.’ – ‘Mannen hebben in de hemel een permanente erectie.’

Geen nieuw verhaal natuurlijk over de islamitische hemel, maar het zette me aan het denken. Ik ben zeker niet vies van een lekkere vrijpartij, maar een permanente erectie… Echt, ik moet er niet aan denken. Zou de hemelse viagra na verloop van tijd niet tot een erg pijnlijke piemel leiden? En dan die fixatie op maagdelijkheid. Alsof een beetje ervaren sekspartner niet veel plezieriger kan zijn.

Demircans obsessie met postmortale seks doet me vrezen dat ik me in zijn hemel al snel te pletter zou vervelen. Kan hij geen andere beloften bedenken om stervelingen in de pas te laten lopen? Ik bedoel maar: mooie boeken, goede muziek, indrukwekkende kunst, lekker eten, een fijne fietstocht en bij tijden een Belgisch biertje of jointje zijn voor mij zeker ook kenmerken van een geslaagde hemel. En als klap op de vuurpijl wil ik dan ook nog een keer van bil. Maar de hele dag door? Nee, dank u beleefd meneer Demircan.

Wacht eens even, mijn ideale hemel past heel goed binnen mijn aardse bestaan. Laat dat nu echter precies de hemel zijn die Demircan en kornuiten efficiënt tot een hel weten te degraderen voor zo velen, met hun beperkingen op zaken die het leven voor de dood zo aangenaam kunnen maken.

Volg Peter Edel op twitter  

Peter Edel is schrijver van De diepte van de Bosporus, een politieke biografie van Turkije (2012, Uitgeverij EPO, Antwerpen)