De selectieve verontwaardiging van Nourdeen Wildeman

Beste Nourdeen,

Dat de stervende bultrug Johannes meer emoties weet los te maken dan de dode lichamen van kinderen in Syrië is voor jou onbegrijpelijk, schreef je gisteren op JOOP. Daar kun je inderdaad je vraagtekens bij zetten, al werkt het bij leed nu eenmaal zo dat iets wat dichtbij gebeurt meer los maakt dan iets wat ver weg plaats vindt. ‘Onbekend maakt onbemind’ is een harde natuurwet: Nederlanders zijn net mensen.

Dit gegeven maakt de humanitaire ramp die zich in Syrië voltrekt natuurlijk niet minder erg. Iedere dode is er één teveel, zeker als dat gebeurt om een despoot van het type Assad in het zadel te houden. Hier zijn we het snel over eens, vermoed ik. Waar ik minder zeker van ben zijn de beweegredenen van je satirische stuk.

Je introduceert jezelf als Nederlander en Moslim, waarna je betoogt dat er in jouw ogen te weinig aandacht is (dan wel te weinig in verhouding tot de bultrug Johannes) voor de lijdensweg van jouw geloofsgenoten in Syrië. Hoewel je in je stuk terecht aandacht vraagt voor het schrikbewind van Assad, toon je je met die stelling net zo selectief verontwaardigd als de mensen die je verwijt de langzame dood van een walvis belangrijker te vinden. Want waarom nam je niet de schietpartij in Newtown als voorbeeld? Of de voortdurende drugsoorlog in Mexico? Of één van de vele andere brandhaarden op de wereld? Daar zie ik in jouw stuk niets over terug. Dat maakt het verwijt dat je anderen maakt net zo goed toepasbaar op jezelf. Alsof iets alleen erg is als het om geloofsgenoten gaat. Dat zal je toch niet zo bedoeld hebben, hoop ik.

Door met grote aantallen Syrische doden te smijten tracht je de lezer een schuldgevoel van jewelste aan te praten. Alsof de mensen die zich om bultrug Johannes – een christelijke naam: nomen est omen? – bekommerden ook maar iets kunnen veranderen aan de situatie in Syrië. Juist het feit dat het kolossale zoogdier zo dichtbij kwam, maakte dat mensen het idee hadden iets te kunnen betekenen, ook al bestond dat uit niet veel meer dan lijdzaam toekijken. Niet mijn stijl van medeleven, maar ach: zo schokkend is het niet.

Om iets te veranderen in Syrië zou je daarom beter contact kunnen zoeken met Vladimir Poetin of zijn Chinese collega Xi Jingping. Schrijf een stuk voor de Russische JOOP, of de Chinese. Ach nee, die sites bestaan natuurlijk niet: een vrije pers is maar lastig. Dit jaar verkocht Rusland voor een recordbedrag aan wapens. Te vrezen valt dat Poetin het dan ook niet zo erg vindt als Assad nog even doorgaat met het uitmoorden van zijn eigen bevolking.

Jouw protest, hoe terecht ook, zal Poetin nooit bereiken. En mocht dit wel zo zijn, laat Vladimir de Verschrikkelijke gewoon ergens een walvis aanspoelen. Dat leidt de apathische bevolking namelijk dusdanig af dat de mensen op het niveau waar écht wordt beslist rustig door kunnen gaan met hun vuile spelletjes. De mensen in Syrië, die concurreren met een bultrug om de gunst van de kijker, hebben het nakijken. En wij maar stukken schrijven.

Volg Dennis l’Ami ook op Twitter

Lees hier het artikel van Nourdeen Wildeman – De Syrische bultrug

Dennis l’Ami is auteur van De eeuwige mens