De Snotwin: je kind als drogreden

Hoe heeft het zover kunnen komen op een KINDEReest? Een onschuldig KINDERfeest. Mijn dochter snapt het niet. Mijn zoon heeft zo’n verdriet. Wie denkt er aan de KINDEREN? De ki, ka KINDEREN. Hoe kunnen ze dit de KINDEREN aandoen? KINDEREN voor racist uitgemaakt! KINDERgezichtjes gloeien, KINDERtraantjes vloeien.

Dames en Heren, ik introduceer de SNOTWIN! De meest kleffe en emotioneel manipulatieve onder de drogredenen. U kunt hem kennen van feestjes, waar hij veelvuldig voorkomt in discussies over seks of de toekomst. Ook bent u hem vast tegengekomen als u ooit heeft geprobeerd om taboes als pedofilie en in sommige kringen zelfs homofilie (‘hoe leg ik dat uit aan mijn kinderen?’) bespreekbaar te maken. Als u wel eens een lans heeft geprobeerd te breken voor de rechten van misdadigers als Benno A., B. of C. En nu is ie dan ook tot in den treurige treuren te vinden in het Zwarte Pieten debat. Waar Hitler niet werkt om iemand de mond te snoeren, hebben we altijd nog babybilletjes. Even wat Zwitsal in de discussie injecteren, wat argumenten bepoederen en lekker strak in de luren leggen.

Zeker zelf geen kinderen, hè?  Dat dachten we al! Eigenlijk heb je dan geen recht van spreken meer, impliceert de snotwin . Degenen die deze welriekende drogreden gebruiken daarentegen natuurlijk wel. Die hebben het gelijk aan hun kant, want hebben wel kinderen of dènken aan de kinderen. Die zijn nu voor eeuwig moreel superieur door de zalvende introductie van dit symbool van onschuld. Wie het heilige begrip kind in de discussie introduceert, is fatsoenlijk en heeft altijd het recht aan zijn zijde. Wat ie verder ook te melden heeft over de inhoud. “Je kunt met mij alles bespreken”, roept hij strijdbaar, “maar van kinderen blijf je af!” En hop! De discussie is dichtgesmeerd met suikergoed. Het Debat is gesloten en dat is precies de functie van een drogreden. Het debat op een zijspoor brengen, zodat er niet meer over de inhoud gesproken hoeft te worden. Je kunt je op deze manier aan de discussie ontrekken en toch een schijn van integriteit en het gelijk creëren. 

Ook op Twitter zie ik de snotwin veelvuldig voorbij komen. Ik hoor veel verontwaardigde stemmen roepen ‘hoe het toch zover heeft kunnen komen met ons land, dit allemaal over een KINDERfeest.’ Hiermee plaatst twitteraar zichzelf boven de strijdende partijen. Hij of zij zou het allemaal nooit zo hebben aangepakt. Hij of zij heeft compassie voor de kinderen.

Maar welke kinderen? Zwarte kinderen? Witte kinderen? Minder, minder, minder Marokkaanse kinderen? Is er net zoveel liefde en begrip voor kindsoldaten in Oeganda ? Voor kinderen van vluchtelingen die terug moeten naar hun eigen land ? Of geldt de liefde niet voor alle kinderen?

Kun je je nog wel onttrekken aan dit debat? Is het niet te groot geworden? Hoe zou de twitteraar dit dan wel hebben aangepakt? Eigen kind eerst? Is dat het soms? Mensen Olvarit in de oogjes strooien om af te leiden van het narcistische, egoïstische eigen standpunt. Brinta bullshit over de waarheid kwakken? Je dreumes als brevet van integriteit gebruiken? Prachtig! Heel integer! Geef me een zakdoek.   

Nu zult u wel zeggen, te horen aan hoe je over ze spreekt, heb je zelf vast geen kinderen. Klopt, maar ik vind ze wel leuk! Hun ouders daarentegen vind ik vaak een stellletje hypocriete slijmballen. Trap niet in de snotwin! Ontmasker deze drogreden. Mensen die over hun kind lopen te  kwijlen in een discussie, hebben niet automatisch gelijk. Geef ze een slabbetje en vraag ze eens in te gaan op de inhoud. 

Stella schreef Cupcakes, een bundel met een greep uit haar Nederlands- en Engelstalige poëzie en haar songteksten (2014). Volg Stella op Twitter