De stille tocht

Rick uit Vlaardingen is doodgeschoten. 24 jaar. Op klaarlichte dag. De politie onderzoekt de geruchten dat het de afrekening zou zijn van een niet betaalde drugsrekening. Een familielid kijkt daar niet van op. Rick’s vader en grote broer arriveren een uur later op plaats delict. Broer reageert zijn woede en frustratie af met een paar harde trappen tegen het politiebusje. Zondagavond werd er een stille tocht gelopen, zo bericht het AD.

“Tokkies” denk ik, als ik het bericht lees. Ik corrigeer mezelf want ik mag dat niet denken. Niet veroordelen voordat je het naadje van de kous kent, maar het beeld blijft. Schoppen tegen een politiebusje. Niet betaalde drugsrekening. De bij het artikel geplaatste foto van Rick ondersteunt mijn beeld. Vriendin zwanger en een niet betaalde drugsrekening. De combinatie klopt niet. Schoppen tegen een politiebus. Kort lontje. Jezelf niet kunnen beheersen. Het is een tijdsbeeld dat menigeen kennelijk als normaal begint te beschouwen. Ik niet.

Je schiet niemand dood. Ook niet als hij bij je in de schuld staat. Conflicten vecht je voor de rechter uit. Je schopt niet tegen een politiebusje. Je beheerst je maar. Je gebruikt geen drugs om lekker in het weekend te gaan knallen. Je laat je opnemen in een verslavingskliniek, en zeker als je vriendin zwanger is en je een gezamenlijke toekomst aan het opbouwen bent.

Stille tochten zijn een uiting van machteloosheid, van diepe droefenis en van afgrijzen. Stille tochten gaan over het waarom van zinloos geweld. Wat heeft het slachtoffer gedaan om zijn of haar dood te rechtvaardigen? In de kern gaat een stille tocht over onrecht tegen schuldeloze slachtoffers. Ik begrijp de stille tochten voor An Marchal en Eefje Lambrecks, voor Ximena Pieterse, voor Meindert Tjoelker, voor Kerwin Duinmeijer en voor Milly Boele. Schuldeloze slachtoffers.

Met een stille tocht voor mensen die het gevaar bewust hebben opgezocht, heb ik reserveringen. Niet omdat de dood te betreuren valt, maar omdat er een mogelijkheid was om niet in conflict te komen. Gewoon je rekening betalen, zelfs als het over drugs gaat.

Uiteraard voel ik mee met de nabestaanden van Rick. Hen is groot onrecht aangedaan. Natuurlijk hebben zij verdriet. Het zal je zoon, je broer of de vader van je ongeboren kind maar zijn. Laten we ons herpakken, de bevindingen van de politie afwachten en het recht zijn loop laten. Laten we proberen het verstand te laten zegevieren over de emotie. Onszelf beheersen en hopen dat er nooit meer een stille tocht nodig is.

Dit artikel is eerder verschenen op het weblog Kokhier