De strijd om het Amsterdamse lijsttrekkerschap van Volt lijkt nu al beslist

De gemeenteraadsverkiezingen komen snel dichterbij en de nieuwe Europese partij Volt doet op allerlei plekken mee. Zo ook in Amsterdam. Dit weekend maakte de partij de lijsttrekkerskandidaten bekend. Volt laat de leden kiezen tussen twee vrouwen: Nori Spauwen en Juliet Broersen. Hoewel Broersen al eens op de Europese kandidatenlijst van Volt stond, zijn beide namen eigenlijk nieuw. De leden krijgen twee avonden de kans om kennis met ze te maken. De eerste is deze dinsdag op het NDSM-terrein in Amsterdam Noord.

Volt is een geoliede PR-machine maar deze avond vertoont deze al enige scheurtjes. Volt vertelt graag dat de partij ruim tweeduizend leden in de hoofdstad heeft. Hoe het komt is onbekend, maar er zijn vanavond slechts veertig geïnteresseerden aanwezig. Ook het beeld dat Volt een jonge partij is lijkt onjuist: er zijn opvallend veel oudere mannen. De studenten zijn op één hand te tellen. Toch is het allemaal nog veel erger: in het diverse Amsterdam trekt deze ‘diverse en inclusieve partij’ een erg wit en voornamelijk mannelijk publiek. Zelfs de kandidaat-lijsttrekkers klagen erover.

De twee kandidaten introduceren zichzelf. Broersen is de eerste. Ze is 25 jaar oud en al drie jaar lid van Volt. Ze werkt in de communicatie en marketing en doet alleen projecten waar ze zelf de waarde van inziet, vertrouwt ze de zaal toe. Ze wil een positieve bijdrage leveren en werkt daarom bewust niet meer in de wereld van fast fashion. Ze doet iets met startups en heeft een klinkend voorbeeld van een bedrijfje dat met virtual reality iets voor gehandicapten doet. Broersen maakt zich druk over de woningnood en constateert dat de wereld ‘een beetje kapot’ is. Daar wil ze met Volt wat aan doen, liefst vanuit de gemeenteraad.

Getrouwd met een vrouw Broersen is duidelijk gespannen en dat valt vooral op in vergelijking met haar concurrent. Nori Spauwen heeft duidelijk vaker voor zalen gestaan. Bij haar CV verbleken die van de Volt-Kamerleden. We horen dat ze iets bij Yale deed, diplomaat was en in allerlei buitenlandse steden woonde. Spauwen lobbyde voor LHBTI-rechten bij de VN, voor mensen die in eigen land hun leven niet zeker zijn. Ze is vorige maand getrouwd met haar vrouw en draagt dat met verve uit. Spauwen heeft heel bewust voor de lokale politiek gekozen, zegt ze. Ze wil zich bezighouden met problemen van echte mensen en dat kan bij uitstek in Amsterdam zelf.

Inhoudelijk komen we deze avond nauwelijks iets verder. We horen dat er een programma wordt geschreven en dat het ‘ontzettend progressief’ wordt. Er kan nog niets over gezegd worden, maar de leden krijgen het aanstaande zondag opgestuurd. Een opmerkelijke datum omdat die dag het Europese congres van Volt in Lissabon plaatsvindt, een gebeurtenis waarvan de Amsterdamse afdeling kennelijk veronderstelt dat de leden er toch niet heengaan. Tot zondag moeten we het bij Volt Amsterdam doen met wat oneliners over waar het met de stad heen moet. Er blijkt sprake van een opmerkelijke visie.

Spauwen neemt het voortouw met een verhaal wat je op hoofdlijnen ook bij JA21 of de SP zou kunnen horen. Bij Volt heeft het een zachtaardige uitstraling, maar het is gewoon plat populisme. We horen Spauwen zeggen dat partijen niet nadenken over wat goed is voor de mensen en vooral bezig zijn met holle marketing. Carrière-politici zijn ook een probleem, dus je zou eigenlijk maar een paar jaar in de politiek moeten zitten. De enige functie van de politiek is het volk te vertegenwoordigen en politici moeten een beetje met de mensen meevoelen. Burgers voelen zich anders onvoldoende gehoord.

Inclusiever zijn Deze populistische retoriek wordt gekoppeld aan een oplossing: Volt moet met de mensen in gesprek gaan. Dat dat gesprek er nog niet is, is de reden dat er bij Volt maar nauwelijks vrouwen, Nederlanders van kleur en mensen uit armere milieus zijn, zo is de suggestie. Als de politiek en in het bijzonder Volt zich meer voor hen openstelt, komt er meer vertrouwen. Als Volt straks een vrouwelijke lijsttrekker heeft, zal dat ook helpen vrouwen te betrekken. Broersen wil bovendien een Volt-programma in eenvoudige taal en bekritiseert dat de locatie niet rolstoelvriendelijk is. Later bewierookt ze burgerfora die eveneens zouden zorgen voor meer vertrouwen.

Inhoudelijk worden we niet veel wijzer maar dat blijkt ook niet de bedoeling: Volt heeft nog een tweede avond gepland die wel over de inhoud gaat. Dat mag ook wel: steeds horen we frasen over inclusiviteit, burgerparticipatie, de woningmarkt en gelijke kansen. Dat zijn allemaal bestaande, taaie dossiers waar altijd veel over wordt beloofd, maar meestal weinig veranderd. De belangrijkste suggestie van Volt lijkt te zijn dat als je nou maar constructief samenwerkt en goed luistert, problemen kunt oplossen. Dat doen andere partijen kennelijk niet, wat zeker geen constructieve binnenkomer in de Amsterdamse gemeenteraad is.

De kennismaking levert weliswaar geen inhoudelijke conclusie op, maar wel eentje over de lijsttrekkers. Iedere leek kan zien dat Spauwen de winnaar moet zijn, met haar stevige CV en brede maatschappelijke ervaring. Met haar internationale LHBTI-inspanningen en dameshuwelijk drukt ze precies op de juiste knoppen. Broersen legt het duidelijk af: ze zegt net iets te vaak dat ze het wel met Spauwen eens is. Broersens belangrijkste verkoopargument is dat ze al vroeg bij Volt zat, terwijl Spauwen pas net komt kijken. Maar jammer voor Broersen: de meeste leden zijn bij Volt net zo nieuw als Spauwen, dus dat diskwalificeert haar niet.

Dan resteert slechts de vraag met welk programma deze lijsttrekker de boer op moet.