De strijd tegen discriminatie is niet gediend met een toenemend rassenbewustzijn

Wie in Nederland de hallen van de macht betreedt, treft daar blanke heren aan, meestal van middelbare leeftijd, en een enkele powervrouw, die thuis een altaartje heeft met daarop het portret van Neelie Kroes. Dat heeft drie redenen.

Nog steeds maken blanke autochtonen de grote meerderheid uit van het Nederlandse volk, ook al is de etnische opbouw in de grote steden anders. Daar zal binnen afzienbare tijd geen verandering in komen. Immigratie vanuit andere werelddelen en culturen begon pas een halve eeuw geleden. Net als overal beginnen immigranten onderaan de maatschappelijke ladder. Hun gemiddeld opleidingsniveau is lager dan dat van de oudgevestigden. Het duurt een paar generaties voor dit is rechtgezet.

Op hogescholen in de Randstad wordt gelukkig al zichtbaar hoe de jonge generaties uit de minderheden hun achterstand inhalen, aan de universiteiten is dit emancipatieproces ook begonnen. Deze massale emancipatiegolf heeft echter de hogere regionen van de samenleving nog nauwelijks bereikt. Dat gebeurt pas als de huidige generaties hoogopgeleide jongeren een jaar of veertig zijn.

Daarbij lopen zij wel tegen een probleem aan: discriminatie op de arbeidsmarkt. Machthebbers in Nederland hebben een rijke traditie als het gaat om het weren van ‘de ander’. In de negentiende eeuw publiceerde het katholieke dagblad De Tijd regelmatig lijstjes waaruit bleek dat katholieken nauwelijks kans kregen om door te dringen tot hoge functies bij de overheid en het bedrijfsleven. Ondanks hun kennis van zaken. Ondanks hun opleidingsniveau. Als ze werkelijk iets wilden bereiken, konden ze beter voor zichzelf beginnen, wat ook op grote schaal gebeurde.

Nu worden de nazaten van immigranten met dezelfde tegenwerking geconfronteerd. Dat is een groot en essentieel probleem. Als de minister president ‘Mohammed’ aanraadt om zich dan maar in te vechten, getuigt dat van onverantwoordelijke frivoliteit. Nee, de emancipatie van minderheden gaat niet vanzelf. Zij moeten vechten tegen de klippen op, onder de meewarige blik van een ongeïnteresseerde elite. Niet alleen de top der duinen blijft blank in Nederland. Het wordt tijd dat burgers zich verenigen om werkelijk gelijke kansen voor iedereen af te dwingen, ongeacht iemands geslacht, afkomst of geaardheid, om meer te maken van de grondwet dan een dode letter en een vrome wens.

De gewettigde onvrede met de huidige toestand leidt de laatste paar jaar bij een aantal mensen tot de conclusie, dat alle blanken in dit land  bevoorrecht zijn. Zij zijn herkenbaar aan het feit dat zij het anglicisme ‘witten’ gebruiken. Ook proberen zij het Amerikaanse dwaallichtenbegrip ‘white privilege’ in het Nederlands maatschappelijk debat te brengen. Witten hebben het altijd gemakkelijker dan mensen van andere afkomst, ook al zwerven zij met hun hele gezin dakloos over straat of worden zij als zestigjarige bijstandsgerechtigde met een bezem en een oranje hesje bij wijze van tegenprestatie de straat op gestuurd.

Zo wordt de tegenstelling tussen arm en rijk letterlijk ingekleurd: klassentegenstellingen zijn rassentegenstellingen. En dat terwijl verreweg de meeste blanken in Nederland, voor zover niet werkloos, blij moeten zijn met een uitzichtsloos baantje en niets in te brengen hebben als  lege briefjes.

Dit is een vorm van etnisch profileren en daar komt zelden iets goeds uit voort. Geert Wilders en Martin Bosma beweren al jaren dat de blanken in Nederland gezamenlijke belangen hebben. Nu krijgen zij uit onverwachte hoek bijval. Als je alle blanken op een hoop gooit dan heb je kans dat die daadwerkelijk gaan geloven bij elkaar te horen en dat net als destijds in Zuid-Afrika de blanke baas en de blanke arbeider gezamenlijke belangen hebben. Dan kweek je etnische solidariteit. Ik wil niet rot doen maar daar hebben ze overal ter wereld slechte ervaringen mee. Tot op de huidige dag.

De strijd tegen de discriminatie is niet gediend bij een groeiend rassenbewustzijn. Het maatschappelijk debat verdient beter dan dat verschillende etnische groepen elkaar de schuld geven van wat er mis is in de maatschappij en etnische profilering van de zogenaamd schuldigen het enige antwoord is op welke misstand dan ook. Het zal mijn tijd wel uitduren, maar ik wil dat toch even opmerken.

Volg Han ook op Twitter

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)