De Televizier-Ring voor Nieuwsuur

Over de nutteloosheid van verkiezingsdebatten wordt meer en meer geschreven. Er is gebleken dat de peilingen nauwelijks worden beïnvloed door al die tv- en radiodebatten. Zendtijd voor politieke partijen heeft de hopeloze kwaliteit van een open kanaal. Die hofnar met zijn Hofkar is ook alleen maar tenen-krullende televisie. Ik had de hoop op de journalistiek al opgegeven toen vorige week Nieuwsuur begon met haar serie interviews van lijsttrekkers. Ik was meteen verslaafd.

Of de afleveringen Nieuwsuur de peilingen zullen beïnvloeden weet ik niet zeker maar Mariëlle Tweebeeke en Jeroen Wollaars verdienen wat mij betreft de Televizier-Ring. De twee fantastische interviewers met hun sublieme sidekick Arjen Noorlander en wellicht een uitstekende researchredactie, leggen één voor één de lijsttrekkers op de pijnbank en draaien die flink aan. De truc met de kiezers die vragen stellen werkt ook nog eens extra confronterend. En het is veel beter voorbereid en uitgedacht dan in het RTL verkiezingsdebat.

Hoe meer de teflon-lijsttrekkers met hun ingestudeerde antwoorden de vragen proberen te ontwijken hoe harder ze er tegenaan gaan. Hoezo iemand laten uitpraten die geen antwoord geeft of een kronkel verzint om zich niet bloot te hoeven geven? De sardonische grijns van Wollaars met zijn lange lippen is iedere keer weer een genot om naar te kijken en de cynische grijns van Noorlander en gemeende verontwaardiging van Tweebeeke al evenzeer.

Baudet (ik blijf het zeggen: een vertaling van ezel uit het Frans) was een van de eerste. Geweldig om te zien hoe zo’n man denkt dat de Trump-methode ook kan werken in een nuchter land als Nederland. Terwijl hij zich vastpraat in zijn eigen politieke gezwabber, zien we hoe hij stap voor stap verder in zijn eigen moeras verdwijnt. Notabene zonder het zelf in de gaten te hebben. IJdeltuit ontmaskerd.

Gert-Jan Segers werd gefileerd omdat hij – naar eigen zeggen – vier jaar lang in een gammele bus heeft gereden. Dat was het kabinet waarvan hij deel uitmaakte. Dat in alle toonaarden op het orgel een hele andere partituur speelt dan in de uitgangspunten van zijn partij is terug te vinden. Als een tijger die voor de minister van Landbouw opkomt omdat ze haar geloofwaardigheid bij boeren is kwijtgeraakt. Stop met graven als je in een put zit.

Met mijn favoriete Partij voor de Dieren heb ik het na de Nieuwsuur-uitzending ook wel gehad. In plaats van de eens zo heldere anti-parlementaire opstelling en de enige heldere visie op de toekomst, zag ik lijsttrekker Ouwehand, die bereid was om veel water bij de wijn te doen. Die nu de PvdD in de peilingen is gegroeid tot 7 zetels ineens mee wil regeren. Ze laveert tussen de achterban van enerzijds de Zevende-dags Adventisten en dierfanaten en aan de andere kant mensen die een echt progressief alternatief willen. Resultaat: de volgende compromiszoekende lijsttrekker die haar principes verkwanselt.

Ploumen die gisteravond als in een quiz kreeg voorgelegd wat de overeenkomsten zijn in de volgende punten uit het PvdA-programma: (1) afschaffing van de verhuurdersheffing (2) invoeren van de basisbeurs en (3) afschaffing eigen risico in de zorg? De truc om over iets anders te beginnen lukt niet, nee, ze moet toegeven dat het de onderwerpen zijn waarvoor de PvdA zelf verantwoordelijk was toen ze meedeed aan Rutte II. Overigens vond ik haar als melkboerdochter met zachte G nog het eerlijkst. Jammer dat het verleden van haar partij niet is uit te wissen.

We krijgen nog twee weken aan interviews met andere lijsttrekkers en ik verheug me er nu al op. Meer nog dan de stemwijzer is deze programmareeks een goede manier om een keuze te maken (of definitief af te knappen op politiek). Kijken dus. Uitzending gemist en de komende weken hebben we er nog zes tegoed.

Maar hulde voor jullie, Mariëlle, Jeroen en Arjen.

Een minuut voor twaalf: Ook zo’n kiespijn? Kijk nieuwsuur.