De toekomst is een kwestie van tijd

De klok tikt plichtsgetrouw de dagen, de uren en de minuten weg. Of erbij. Net als gisteren, eergisteren en vorig jaar. Of als morgen, overmorgen en volgend jaar. Een klok is tijdloos, objectief, geeft onvoorwaardelijk duidelijkheid en heeft maar een taak: de mens dienen van een eenduidig levensritme. Een klok bekommert zich niet om het verleden of de toekomst. Het is enkel het heden wat ertoe doet. Altijd het heden. En wanneer het nu voorbij is, is er weer een ander nu. Conti nu. Leven in het moment. De klok is onze grote analoge of digitale leermeester.

Het is de tijd die ons verbindt. Deze verbindende factor is tevens een van de drie universele zekerheden in het leven van de mens. We verwelkomen. Kennen vreugde en blijdschap. Nemen afscheid. Kennen verdriet en ellende. En nemen de tijd. Of, soms ook niet. Hoe vaak liegen we, wanneer we zeggen dat we geen tijd hebben? Hoe vaak zijn we eerlijk en oprecht tegenover elkaar, wanneer we zeggen dat we de tijd nemen? We erkennen het, gaan over tot de orde van de dag, we zijn verbonden. En gaan weer doorrrr.

We zijn op weg naar een nieuw tijdperk. Alweer. Net als, pak ‘m beet, op 31 december 1699, 31 december 1819 of 31 december 1999. Dat schept verplichtingen en verwachtingen. We keken soms in de toekomst en zagen onszelf geregeld veranderen in aluminiumfolie-achtige wezens die zich tijdloos verplaatsen door de beschikbare ruimte en tijd. We zouden gaan communiceren via chips in ons lijf. En onze voertuigen zullen in de toekomst niet meer milieuvervuilend zijn. We kijken vooruit. Net als in 1989 of 1967. We verschuiven de tijdsgeest. Is er daadwerkelijk zoveel veranderd? De tijd zou het ons gaan leren. We blijven altijd leren van de tijd. We blijven vooruit kijken.

Het leven en de maatschappij beweegt tijdloos in een golfbeweging. Uitslaande amplitudes uit het verleden blijven alert en ongedwongen teruggrijpen naar het verleden, stilstaan bij het heden en vooruitkijken op de toekomst. We nemen in ons op en blijven alert. We negeren de trends maar blijven, paradoxaal genoeg, vernieuwen. De golf pakt ons op, sleurt ons mee, bij tijd en wijle. Het zwemmen tegen de stroom in wekt weerstand op en kan nieuwe inzichten opleveren. Het dobberen op je vertrouwde ritme geeft duidelijkheid en aanleiding tot overwegen. Het wikken en (over)wegen is een kwestie van onzekerheid. Voor nu en voor al tijd.

We gebruiken de klok als tijdmachine. We willen soms instappen en verdwijnen; ver weg of terug, weer naar het dichterbij of juist afstand nemen. Het maken van een uitstap naar het verleden – waar komen we vandaan? – of als tijdloze vraag: waar gaan we eigenlijk naartoe? Dan weer smeken om het stilzetten van de machine die tijd wegtikt wanneer het glas halfvol is en vragen om het krijgen van meer tijd wanneer het glas halfleeg is. Of juist andersom. Het begrip tijd is compromis- en meedogenloos. Laat zich niet verleiden tot het verkrijgen van meer of minder tijd. Het is nog maar een x-aantal tikken wachten op het kris kras kunnen reizen door de minuten, secondes en uren. Vooralsnog is het een fantasiebelevenis, een utopie. Noem het tijdsbesef. Of, desgewenst, gewoon naïef.

Wat vragen oproept en nostalgie creëert is echter de verleden tijd. Waar is die gebleven? Zonder het verleden, bestaat er geen heden. Laat staan een toekomst. We rennen te hard voorbij aan het feit van toen en nu. Laten we ervoor waken dat onze tijd in het verleden geen belemmering wordt voor de beleving en de liefde van ons leven in de toekomst. Want nu is nu alweer verleden tijd. Maak dus zo mooi mogelijke momenten van elk nu. (Be)leef bewust. Vertrouw op een later. Profiteer van toen. Maak momenten. Heb lief(de). Leef je persoonlijke klok. En bovenal: neem de tijd.