De uitvoerende macht moet niet beslissen over de wetgevende macht

Gisteren een (klein) debatje op de opiniepagina van de NRC over de vraag of het aantal Kamerleden terug moet van 150 naar 100 leden zoals Rutte/Wilders voorstelt. Het zou zeker het probleem van recrutering voor de Grote Leider verminderen, maar dat kan niet de bedoeling geweest zijn. Rutte’s verhaal over een ‘kleinere overheid’ deugde niet, was zelfs gevaarlijk. De Tweede Kamer is de wetgever, niet de overheid. Zijn geneuzel over een kleinere overheid slaat nergens op als het om Kamerleden gaat.

Willem Schinkel betoogde terecht dat een tandenloos want te klein parlement zijn functie als controleur van de uitvoerende macht en als vertegenwoordiger van de bevolking niet goed kan vervullen. Hij verzet zich terecht tegen de depolitisering van het openbaar bestuur. Juist deze regering maakt duidelijk dat een zelfstandig denkende volksvertegenwoordiging noodzakelijk is. Anders hebben de pluchezitters, vaak ex-Kamerleden, het voor het zeggen.

En daarmee zijn we ook bij het gelijk van Joost Eerdmans, de zich journalist noemende opiniemaker. Hij claimt dat de Kamer het best met honderd mensen af kan als het maar generalisten zijn die kunnen analyseren, snel kunnen denken en zich snel kunnen inlezen. Zijn stelling dat sociale media het contact met de kiezers kunnen onderhouden laat ik maar terzijde als populistisch geneuzel. Wat het generalisten deel betreft ben ik het met Eerdmans eens. Het zou ook goed zijn als Kamerleden echte volksvertegenwoordigers waren en niet bestuurders in de dop.

Maar zijn conclusie dat je daarom best met 100 mensen toe kunt, volgt niet uit zijn betoog. Mij dunkt dat je eerder meer mensen nodig hebt om als volksvertegenwoordiger weerwoord te kunnen bieden aan de expertise en het pr apparaat van de departementen. Misschien meer staf – zoals ministers hun politieke assistenten hebben – misschien meer Kamerleden. Maar zeker niet minder. Wel andere Kamerleden. Mensen zoals Eerdmans, inderdaad. Hij was als Kamerlid een stuk interessanter dan als Telegraaf-‘journalist’. Minister presidenten moeten zich niet bezig houden met het beperken van de wetgevende en controlerende macht. Juist van een zich liberaal noemende premier als Rutte had je meer mogen verwachten dan zo’n gemakkelijk verhaal. De zoveelste teleurstelling van onze gemakkelijk communicerende maar niets zeggende bestuurder, ex-liberaal.

Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Frans Verhagen.