De uitweg voor de Kunduz-coalitie

Om te beginnen: Nobelprijswinnaar Paul Krugman heeft natuurlijk gelijk. De Europese leiders en dan met name Duitsland moeten snel een einde maken aan hun drie procentsmanie of het is binnen een paar maanden gedaan met de euro. In dat licht bezien is het Kunduz-akkoord net zo noodlottig voor het behoud van een verenigd en welvarend Europa als de hardnekkigheid in Angela Merkels Berlijn.

Maar je kunt lullen als Brugman, de vijf partijen coalitie van het zogenaamde midden geloven niet in de analyses van Paul Krugman. Ze zijn te gefixeerd op de hoogte van de staatsschuld en de noodzaak tot bezuinigen.

Des te erger dat nu een hoeksteen uit hun gebouw is weggetrokken. De coalitie-politici hebben ontdekt dat hun plan om de forenzen uit te kleden, voor de meesten van hen  een enkele reis naar de computers van het UWV betekent op de dag na de verkiezingen. Daarom verklaren zij stuk voor stuk er bij nader inzien toch maar van af te zien. Dat schept een gat van 1,2 miljard in hun begroting. Dat geld moet ergens gevonden worden. Anders is Olli Rehn al te opzichtig bedrogen.

Daarom laat ik mijn hart spreken. Uit de trits geloof, hoop en liefde, is de liefde tenslotte de belangrijkste. Ik doe de Kunduz-coalitie een manier aan de hand om de rekening kloppend te krijgen zonder dat je daar veel over hoeft te vergaderen of te onderhandelen. Doe als altijd: leer van grote broer Duitsland.

Toen in 1991 de hereniging tot stand kwam, moest de Bondsrepubliek achttien miljoen nieuwe burgers met een kapotte economie integreren. Dat kostte honderden miljarden. Daarom troffen de rijke Westduitsers sindsdien op hun loonstrookje een solidariteitsheffing aan. Zij moesten een extra belasting betalen om de nieuwe landgenoten uit het moeras te trekken.

Duitsers hebben ervaring met zo’n aanpak. In de wederopbouwjaren moesten zij Lastenausgleich betalen, een heffing waarvan de opbrengst werd gebruikt om mensen en bedrijven met oorlogsschade te compenseren. Daarnaast bracht de belastingbetaler verplicht een Notopfer Berlin om West Berlijn op te tuigen tot de fameuze etalage van het westen middenin de DDR.

De Kunduz-coalitie kan dit voorbeeld gemakkelijk navolgen. Alle, maar dan ook alle belastingverhogingen worden geschrapt. De BTW blijft op 19%. De forenzen worden ongemoeid gelaten. Mensen met vervroegd pensioen krijgen geen schuld op de schouders geladen omdat zij ineens twee maanden lang geen AOW krijgen.  Werkenden met kinderen op de crèche worden als vanouds ontzien.  

In plaats daarvan betaalt iedereen een tijdelijke crisisheffing. Deze komt op elke schijf van de inkomsten- en loonbelasting, een heel klein beetje op de eerste, iets meer op de tweede en nog iets meer op de derde schijf. Zo dragen de sterkste schouders de zwaarste lasten.  Zo wordt de pijn eerlijk verdeeld. Kunduzzers, als jullie hardnekkig blijven, wees dan recht door zee en verhoog de inkomstenbelasting.

Wie verder kijkt dan deweg naar Kunduz lang is, leze ondertussen de columns van Paul Krugman. Hier is er een over de Eurodämmerung.