Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

De uitzondering bevestigt de regel

  •  
04-11-2011
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
54 keer bekeken
  •  
BNNVARA fallback image
Minister Leers kón in de zaak van Mauro anders handelen, maar besloot om dat niet te doen
Niets bracht de afgelopen weken meer beroering teweeg dan het al dan niet uitzetten van de jonge Mauro Manuel. Dat is terecht. Een schets van een verkeerd besluit.
De procedure
Tegen de achtergrond van een onafhankelijkheidsoorlog die in één moeite door ging in een burgeroorlog , besloot Mauro’s moeder hem in 2002 naar Nederland te sturen om hem een betere toekomst te bieden. De toen negen jaar oude Mauro werd in ons land in een pleeggezin ondergebracht. Zijn asielaanvraag werd door de minister echter afgewezen. Een verblijfsvergunning als alleenstaande minderjarige vreemdeling kreeg hij evenmin. Hij had immers een moeder in Angola. Twee adoptiepogingen door het pleeggezin mislukten.
Ondertussen werd het 2008. Mauro diende een nieuwe aanvraag in, dit keer om een vergunning tot verblijf bij zijn pleegouders. Staatssecretaris van Justitie Albayrak wees ook die aanvraag af, op 19 november 2009, en later het bezwaar van Mauro’s advocaat. Mauro’s beroep hiertegen verklaarde de rechtbank Amsterdam een jaar geleden wél gegrond. De rechtbank vond dat Nederland het in het EVRM vastgelegde recht op respect voor familie- en gezinsleven had geschonden. Daar had de minister het makkelijk bij kunnen laten. Echt gelijke gevallen zijn in het bestuursrecht namelijk maar dun gezaaid en van een precedentenwerking is daarom nauwelijks sprake. Leers ging echter in hoger beroep bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State. Deze toetst of een besluit volgens de regels tot stand is gekomen. Niet de inhoud, maar de vorm. Is het besluit zorgvuldig geweest? Is het besluit gemotiveerd? De Raad van State concludeerde dat het besluit van de staatssecretaris niet in strijd met de regels was genomen.
Discretionaire bevoegdheid
Dat niet alles zich laat vangen in een regel, is rechtsgeleerden bekend. Daarom heeft de regering voor het vreemdelingenrecht in het Vreemdelingenbesluit vastgelegd, dat een vreemdeling ook verblijfsrecht kan krijgen als de minister vindt dat er een andere geschikte reden is dan de genoemde verblijfsdoelen. Dat is de discretionaire bevoegdheid. Overigens schrijft de Algemene wet bestuursrecht juist voor dat een bestuursorgaan (zoals de minister) moet afwijken van het beleid, wanneer de gevolgen van een beleidsregel voor een belanghebbende onevenredig zijn in verhouding tot de met de beleidsregel te dienen doelen.
Mauro is als jongen van negen jaar naar Nederland gestuurd en woont nu negen jaar in Nederland. De Nederlandse staat heeft geen actie ondernomen om hem daadwerkelijk terug te sturen naar Angola (terwijl het dat met de meeste minderjarige Angolezen wel deed). Van een minderjarige kun je niet verwachten dat hijzelf zijn terugkeer naar Angola regelt. Bijna al zijn tijd in Nederland, leefde Mauro bij hetzelfde pleeggezin. Hij behoort tot dat gezin en is volledig geïntegreerd in de Nederlandse samenleving. Voldoende individuele bijzondere omstandigheden dus om af te wijken van het beleid. Minister Leers kan grond van zijn discretionaire bevoegdheid een verblijfsvergunning verlenen.
Maar dat doet de minister niet.
Uitgesteld verstrek
Dat doet de minister niet, wellicht omdat hij bang is voor het oordeel van de PVV. De CDA-optie om Mauro een “ studievisum ” te verstrekken is juridisch onzinnig. Wanneer een vreemdeling langer dan drie maanden in Nederland wil verblijven, heeft hij daarvoor namelijk een verblijfsvergunning nodig. Dan moet hij buiten Nederland eerst een machtiging tot voorlopig verblijf (mvv) aanvragen. Naar het lijkt wordt Mauro van deze eis vrijgesteld. Hij kan zijn aanvraag om een verblijfsvergunning (geen visum dus!) met als doel studie, hier indienen. Minister Leers moet dan met name beoordelen of Nederland naar zijn oordeel het meest aangewezen land is om de studie te volgen “waarmee de vreemdeling een positieve bijdrage kan leveren aan de ontwikkeling van het land van herkomst”. Is de studie afgerond, of laat het zich aanzien dat dit niet op tijd gaat lukken, dan wordt de studievergunning niet meer verlengd, en moet Mauro alsnog terug naar Angola (afgezien van een eventuele goede baan met een minimum brutoloon van € 37.121,- of een relatie). Het gejuich van de zogenaamde dissidente CDA’ers is dan ook onzin. De “studie-optie” is gericht op een uiteindelijk vertrek. Mauro mag niet definitief blijven. Zijn vertrek is alleen uitgesteld totdat zij de Tweede Kamer hebben verlaten.
Minister Leers kón dus anders handelen, maar besloot om dat niet te doen. Met hem laat een Kamermeerderheid de kans lopen om met een goed gemotiveerde uitzondering de regel van het vreemdelingenbeleid te bevestigen.
Met dank aan @mlauriks voor zijn bijdrage.

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.