De voedingsbodem voor haat

Mijn moeder zei het vroeger al tegen mij, “als er slechte tijden zijn, winnen slechte partijen”–of iets in die strekking. Klaarblijkelijk heeft ze gelijk. Iets wat ik altijd al heb geweten. Waar het vroeger Janmaat was (Janmaat waarvan de posters slechts hingen in achterstandswijken), is het nu Wilders die, woensdagavond hardop aan zijn volgers vroeg of ze minder Marokkanen willen.

Rillingen over mijn rug en vol walging keek ik naar de beelden, ik voelde mee in de verontwaardiging die op Twitter heerste. Pascal Vanenburg (@vnnbrg) zei het volgende: “Mensen, we hoeven ‘Marokkanen’ niet per se te vervangen met ‘Joden’ om de ernst in te zien. Het is zo al verwerpelijk”. En dat is het.

Bij het ontwaken donderdag schoot er een beeld door mijn hoofd. Eén uit mijn geschiedenisboek. Een binnenplaats, jaren dertig, Duitsland. De foto laat de binnenplaats van een portiekflat zien, uit een van de ramen hangt een spandoek ‘Erstmal das fressen, dan das moral’. We zijn in crisis.

We zijn in crisis sinds 2008, steeds in een neerwaartse spiraal. Ik kan ingaan op alle details, maar ik denk dat we allemaal de verhalen wel kennen. Tijdens die crisis is duidelijk geworden dat iedereen, ja ook u, gepiepeld wordt door megalomane bedrijven die slechts doen wat de consument graag wil. Ze hebben in dit huidige ‘politieke’ klimaat een carte blanche gekregen om u zo veel mogelijk te vernachelen. Nepvlees, slechte service, een rem op kredietverstrekking en alles omdat de consument het zo wil. “De consument is er bij gebaat…”, “Wij hebben navraag gedaan bij onze consumenten…”

Het consumentenvertrouwen is van belang voor de mores van het volk. Als men zich door bedrijven genaaid voelt en er wordt niets gedaan, dan wringt dat onder de mensen. Tel daar bij op dat de bestedingsruimte van veel gezinnen is afgenomen gedurende de jaren. Er moeten knoopjes doorgehakt worden en eindjes aan elkaar geknoopt worden. Vaste banen lijken meer en meer tot het verleden te behoren en zo ook de vacatures die openstaan. Er heerst onrust, spanning, en ja, ook angst.

Het kabinet heeft er in deze regeringsperiode nog een schepje bovenop gedaan. Zij hadden moeten kijken naar Nederland, moeten luisteren naar het aanzwengelende geroezemoes onder de eigen bevolking (onder de eigen bevolking versta ik elke inwoner van Nederland). Politiek is ook een psychologisch spel. Het enige dat ik de afgelopen jaren heb gezien en mogen horen, zijn verhalen over een Europese norm, het schenden van onze privacy en de bijgaande leugens, het strafbaar stellen van illegaliteit. Ontslagen hier, stijgende prijzen daar. Valse beloften keer op keer. Kiezersbedrog. 50.000 banen in de zorg staan op de tocht.

Woensdag nog, in het stemlokaal stond een 99-jarige vrouw te wachten, ze is er die dag al voor de derde keer om haar stem uit te brengen. Wederom is ze haar stempas vergeten, ligt haar id-bewijs op haar kastje boven in het verzorgingstehuis. Het verzorgingstehuis waar ik mijn stem uitbreng. Eén van de werknemers wordt boos op haar. Waarom was ze dat nu alweer vergeten? Er staan andere mensen te wachten! En ga maar weer naar boven. De eerste keer had er al iemand mee moeten gaan. De vrouw is 99 en moet het zelf maar regelen. Kenmerkend voor ons land.

De afbraakpolitiek van de afgelopen twee jaar heeft er voor gezorgd dat het vertrouwen laag is, niet alleen in de gevestigde politiek, maar in alles. Op het moment dat er geen vertrouwen is, neemt de onmin toe. Op het moment dat het vertrouwen weg is, leg je een voedingsbodem. De afstraffing van PvdA is daar een mooi voorbeeld van, mensen zijn het vertrouwen kwijt, allemaal, iedereen. De enige die nog denken dat alles goed komt zijn de politici zelf. Blind door eigen ambitie en het eigen gelijk, zijn ze vergeten naar de problematiek in het eigen land te kijken. Zij vergaten het grondbeginsel: het gaat niet om het geld, maar om het vertrouwen. Als er niets meer te vertrouwen is, valt alle hoop weg, dan creëer je een voedingsbodem om een schuldige aan te wijzen.

De uitspraken van Wilders woensdag en het daaropvolgende ‘Minder, Minder, Minder’ reken ik derhalve het huidige kabinet aan. Zij zijn mede debet aan de idioterie waarvan mijn haren recht overeind gaan staan. U bouwde geen vertrouwen, geen cohesie. U wist het volk niet achter een gezamenlijk doel te scharen door vertrouwen in ze uit te spreken. U wist de inwoners van Nederland niet te vinden. U begreep ze niet. In plaats van saamhorigheid, creëerde u meer en meer onzekerheid en met die onzekerheid nam u het vertrouwen weg. Zoals ik al eerder zei op twitter: Uiteraard is er een gedeelte afbraakpolitiek nodig om een voedingsbodem te creëren voor Wilders-sympathisanten.