De voorspelbaarheid van Rutte III

 

De komende verkiezingen en het verloop ervan zijn deze keer tamelijk voorspelbaar. De vraag is alleen nog: wie wordt de grootste? Mocht dat de PVV zijn dan zal Geert Wilders, humor ten top als het niet zo ernstig was, met gepaste onbescheidenheid de opdracht bij de Koning in ontvangst gaan nemen om een regering te vormen. Lucky TV komt daar nooit meer overheen, al zou een lachende Maxima op de achtergrond de klucht compleet kunnen maken. Een informateur benoemen zal Wilders niet doen. Hij houdt zoals altijd liever de touwtjes in eigen hand.

Als eerste zal Mark door hem gebeld worden, al sluit ik niet uit dat Wilders, zich wentelend in de macht die hem tijdelijk is aangereikt, een weekje ‘neemt’ in de hoop dat de VVD voorman de telefoon als eerste pakt. ‘Ik had verwacht dat je me zou bellen’.

Rutte, die om politiek tactische redenen de PVV niet uitsluit, zal, nog aan diezelfde telefoon, vragen welke andere partijen door zijn vroegere partijgenoot zullen worden uitgenodigd, waarna het verdacht lang stil blijft aan de telefoon. Dat onderhoud tussen Rutte en de nep parlementariër komt er wel. Er zullen voor de schijn zelfs een paar tijd verspillende gesprekjes met Wilders volgen, maar meer dan vier stoelen – Rutte en Zijlstra enerzijds en Wilders en de reïncarnatie Agema anderzijds – zullen er nooit ingenomen worden.

Een bewust onmogelijke missie dus van Wilders – die liever aan de zijlijn blijft bekvechten dan verantwoordelijkheid te nemen – wetende dat dit laatste electoraal gezien niet de beste strategie is en wederom weggegooide stemmen. Dus kiest Wilders een dag uit waarvan hij weet dat Maxima bezigheden buiten de deur heeft en gaat terug naar de Koning.

Vervolgens mag Rutte het proberen, maar ik plaats hier meteen de opmerking dat het niet uitgesloten is dat de VVD toch weer de grootste wordt. De signalen wijzen erop dat de PVV inmiddels haar hoogste punt gehad heeft en dat ons dus het circus uit de eerste paar alinea’s bespaard blijft. Jammer van die lach op de achtergrond, maar die houden we te goed van Sander van der Pavert.

Hoe dan ook; Rutte gaat naar de Koning en mag met de zegen van het paleis en een deel van het land aan zijn derde kabinet gaan bouwen, al dan niet na een verkennende informatie. De demissionaire MP heeft dan natuurlijk al lang informeel het CDA de pols genomen en gemerkt dat de hartslag daar behoorlijk omhoog gegaan is. Ze mogen weer. Bij het kruisje tekenen zal nog iets te ver gaan

Het CDA mag heus wel wat binnen halen, als ze maar binnen de neoliberale kaders blijven zoals deze door Rutte zullen zijn uitgezet en als ze zich ook in grote lijnen conformeren aan het beleid van Rutte II, met uitzondering van de PvdA wensen, die al tijdens de verkiezingsavond in het alweer opgewonden zaaltje vol liberalen overboord zijn gegooid. Die neoliberale kaders zullen voor het CDA een feest van herkenning zijn, evenals voor Alexander (met zo’n voornaam groeien de pretenties) Pechtold, de volgende partij die bij Rutte aan tafel mag komen zitten. We tellen intussen 35 plus 20 plus 15 is 70 zetels die met behulp van de Christen Unie naar een meerderheid worden getild. Het neoliberale beleid kan dus worden voortgezet.

De niet uitgenodigde Samson, of is het misschien Asscher of toch Aboutaleb of mogelijk zelfs Paul Tang, hoe dan ook, de fractieleider van de PvdA gaat flink over de rooie, wat normaal gesproken bij de sociaal-democraten ook de bedoeling zou moeten zijn, maar het voelt intussen onwennig. Heel links zal trouwens al bij voorbaat buitenspel staan.

Hoewel de uitslag voor de PvdA met om en nabij de achttien zetels nog wel enigszins zal meevallen, zal die partij, nadat de gemoederen wat zijn bedaard vanwege het door ieder weldenkend mens behalve die bij de PvdA voorziene zijspoor, spijt hebbend dat ooit Wim Kok de spoorwegen heeft geprivatiseerd, behoefte voelen tot afstand en bezinning.

De SP zal een vergelijkbaar aantal zetels behalen, maar deelname aan een kabinet zal op weerstand stuiten bij sommige van de beoogde regeringspartijen en anderzijds zal de SP zich niet wensen in te laten met welk neoliberaal karakter dan ook. Rest nog Jesse Klaver op wie wel eens onverwacht veel linkse kiezers hun hoop zullen vestigen. Gaat Groen-Links mee in een rechts beleid? Gaat zij dezelfde bietenbrug op als de PvdA? Ik betwijfel het.

Links buitenspel dus, niet alleen niet in de regering, maar ook in de kamer zal ze nauwelijks nog een vuist kunnen maken. De enige mogelijkheid voor links om nog een rol van betekenis te kunnen spelen in de Nederlandse politiek, lijkt een fusie van de partijen. Een groot progressief blok met een sterk geluid tegen het neoliberalisme.

Weg met de marktwerking in de zorg, weg ook met de zichzelf (top) verrijkende woningcorporaties, foetsie de eigen bijdrage voor mensen in de bijstand. Ach, er is genoeg te kiezen om de rechtse beleidsmakers eens flink om de oren te slaan. Geef de kiezer die keuze op een effectieve manier. Fuseer.

Ik ga voor ‘Nederland Linksaf’ ofwel ‘NL’, met reclame op iedere auto.