De wet en de uitzondering

Wetten worden gemaakt om een maatschappij te laten draaien, om mensen te beschermen en willekeur en uitwassen te voorkomen. Een vigerende regering kan hierin accenten leggen die een politieke kleur laten zien. Echter, welke regering ook regeert, er is geen wet die elke situatie het hoofd kan bieden. Dat komt omdat een wet op een eerder moment gemaakt is dan maatschappelijke situaties die zich later aandienen en de realiteit complex is. Daarom mag een regering al blij zijn als een wet 80 tot 90% van de maatschappelijke processen kan bijsturen.

Maar in dat rest-percentage nestelt zich nu juist de politieke strijd. De kwestie Mauro laat dat zien; tien uur lang een Kamer-debat over een jongen van 18 en een CDA-congres dat door deze kwestie omgewoeld wordt. De invloed van de PVV en de benarde positie van het CDA wakkeren die politieke strijd over de rug van de uitzonderingen aan.

Beter, en dan nu echt, is te beseffen dat een 100%-maakbaarheid van de samenleving er nu eenmaal niet in zit. Voor dat restpercentage zou het gezondeboerenverstand uitkomst kunnen bieden. Partijen die dat niet kunnen opbrengen bedrijven politiek in een illusionaire wereld van de maakbaarheid. Een politiek die in de realiteit mensen slachtoffert.