Wraak is een gerecht dat je het best koud serveert

De rookwolken in Brussel zijn opgetrokken en de tijd van de schrille kreten is aangebroken. Politici uiten hun woede. Ministers kondigen strenge maatregelen aan. Allerwege patrouilleert geüniformd volk met een mitrailleur op de buik. Langs de zijlijn roepen de populisten ‘It is the islam, stupid’. Het Westen is een razende reus die het liefst wild om zich heen wil slaan.

Deze drift zal snel bedaren. Het voelt nu al alsof de aanslagen in Parijs ver in het verleden liggen, laat staan de moordpartij op de redactie van Charlie Hebdo. Toch zijn het wapenfeiten in dezelfde oorlog. Zo zal het ook met de aanslag in Brussel gaan. We  zullen de beelden en de slachtoffers vergeten tot de volgende aanslag komt.

Dat is niet verkeerd. Het betekent dat onze samenlevingen veerkracht kennen. Wij zijn tot in onze ziel geschokt door de tomeloze wreedheid waar onze vijanden blijk van geven door een bom met spijkers te laten ontploffen in een metro vol onschuldige mensen op weg naar hun werk, maar wij laten onze levensstijl daardoor niet aantasten. De eerste treinen en metro’s rijden alweer in Brussel. Weldra gaat Zaventem weer open. Er komen nog vele fraaie lentedagen met het zonnetje op het Place de la Monnaie. Wij straffen de terroristen door hun wandaden te verbergen ergens diep in ons geheugen. Daarmee mislukt de toeleg om ons structureel te schokken tot in de kern van ons bestaan.

De wraak is een koude schotel Dit is dan ook juist  het moment om ons twee Franse gezegdes te herinneren. Het eerste luidt: ‘Le vengeance est un plat, qui se mange froid’, het tweede ‘C ‘est pire qu’une crime, c’est une faute’. Dat betekent respectievelijk ‘Wraak is een gerecht, best koud geserveerd’ en ‘Het is erger dan een misdaad, het is een fout’. Dat laatste werd over Napoleon gezegd nadat hij om de oppositie te intimideren een gerechtelijke moord had laten plegen op een adellijke tegenstander. Die was voor het schijnproces eerst uit het buitenland ontvoerd. Deze daad heeft Napoleons imago tot op de huidige dag ernstig geschaad.

Europa kan de zoveelste aanslag niet over zijn kant laten gaan. Het zou echter onwijs zijn om nu ergens in het Midden-Oosten met groot geweld te reageren of om een loopje te nemen met de democratie en de mensenrechten in eigen huis vanwege het zogenaamde dreigingsniveau. Denk aan het inrichten van een soort Guantanamo, denk aan het martelen van gevangenen, zoals gepraktiseerd door de CIA, denk aan zaken als preventieve hechtenis voor gewantrouwde categorieën van de bevolking, denk aan ethnic profiling. Zulke taktieken zijn erger  dan een misdaad. Zij zijn een fout want zij maken van de vijand een martelaar en zij werven strijders voor IS.

Ze zeiden het al in het Romeinse Rijk: ‘Het bloed der martelaren is het zaad der christenen’.

Wraak is een gerecht, best koud geserveerd. Wij hebben de tijd maar wij versagen niet. Wij zullen onze vijand met geduld moeten opsporen en uitschakelen. We weten dat dit jaren duurt. Er is geen korte weg naar de overwinning. In het bijzonder is dat niet een contraterreur, zoals de Argentijnse generaals destijds toepasten om de guerillabeweging der Montoneros eronder te krijgen. Voor nadere informatie, google Zorreguieta. Om een stadsguerilla te bestrijden zoals die van de fanatieke IS-aanhangers heb je meer aan goed uitgeruste inlichtingendiensten, kennis van vreemde talen en culturen, een uitgekiende psychologische oorlogsvoering en cyber warriors dan aan geavanceerde jachtvliegtuigen, duikboten die pas in 2025 klaar zijn, tanks of kamers met faciliteiten voor water boarding. Nogmaals: het bloed der martelaren is het zaad der christenen.

Je hebt ook bondgenoten nodig. Zoveel mogelijk. Dit is niet het moment om ruzie te zoeken met Rusland. Dat is een onmisbare bondgenoot om de monsters uit te schakelen die ons bedreigen. Aan Moskou heeft Europa meer dan aan onze zogenaamde vrienden in Saoedi Arabië.

Dit is evenmin het moment om de Europese Unie op te breken. Integendeel. De lidstaten hebben elkaar en elkaars inlichtingen keihard nodig om de terroristische vijand een stap voor te blijven. Deze bedreiging van buiten vereist eerder méér dan minder Europa. Anders verliezen wij de inlichtingenoorlog, zoals vandaag in Brussel gebleken is. Wij hebben een ever closer union nodig met een gezamenlijke strategie op punten die er toe doen, met name buitenlands beleid en de strijd tegen de vijanden van onze manier van leven.

Europa mag zich door de terroristen nooit zo laten intimideren dat het een eind maakt aan de democratische rechten en vrijheden van de burgerij, zogenaamd voor de veiligheid. Dan brengt het zichzelf de nederlaag toe.

Tegelijk zijn een serieus Verenigd Europa en een tactisch bondgenootschap met Rusland het meest rationele antwoord op de terreur in Brussel.