De zorgen van een Wajong'er

Sinds 2006 heb ik een Wajong uitkering. Ik behoor dus tot de doelgroep waar de Participatiewet op is gericht. Sinds de nieuwsberichten over de Participatiewet volop rondgaan voel ik mij zeer bezorgd over mijn toekomst. Niet alleen mijn toekomst, ook de toekomst van alle andere Wajong’ers die afhankelijk zijn van een uitkering en een speelbal zijn van de regering.

Mijn situatie Ik heb het relatief onbekende VCF-syndroom. VCFS is een aangeboren aandoening. De afkorting VCFS staat voor velo-cardio-faciaal-syndroom. In deze naam komen drie belangrijke kenmerken terug: moeilijkheden met de spraak vanwege problemen met het zachte gehemelte (velo), aangeboren hartafwijkingen (cardio) en een herkenbaar uiterlijk (faciaal). De oorzaak is het ontbreken van een stukje van een van de twee chromosomen 22, de technische naam hiervoor is deletie 22q11.2. Vandaar dat men het ook wel 22q11.2 deletiesyndroom noemt. Per jaar worden in Nederland ongeveer 50 kinderen met VCFS geboren.

Begrip en geduld? Ik heb het geluk dat mijn beperking vrij licht is. In het dagelijkse leven heb ik er weinig last van. Werk vinden en behouden is echter een ander verhaal. Ik heb een MBO secretarieel medewerker niveau 2 afgerond en wilde graag zelfstandig participeren op de arbeidsmarkt. In 2004 kreeg je nog wel een kans als je niet te veel ervaring had. Helaas werd ik dan meestal na een paar maanden ontslagen. Omdat collega’s niet begrepen waarom het bij mij langer duurde voordat ik ingewerkt was of niet alles meteen snapte. Mensen hebben weinig geduld als het gaat om dingen vaker uitleggen. 

Ik werd een Wajong’er tegen wil en dank Om een lang verhaal kort te houden, ik kwam uiteindelijk in de Wajong terecht. Ook dat ging niet zonder slag of stoot. Omdat je niks aan mij kunt zien op het eerste gezicht en ik mezelf goed kan verwoorden werd er gezegd dat ik te goed was voor de uitkering. Ik moest dus bewijzen dat ik ‘slecht genoeg’ was om de uitkering te krijgen. Ook niet bevorderlijk voor je zelfbeeld. Is dat dan de bedoeling van dit hele regeltjes systeem?

Jetta Nu in 2014 wordt er ineens gekeken naar wat je allemaal wel kan en als je te goed wordt bevonden word je de bijstand in geschopt. Nu stuit dit allemaal mij ontzettend tegen de borst. Ik schreef Jetta Klijnsma een brief, waarin ik mijn situatie heb toegelicht, en werd uitgenodigd voor een bijeenkomst in Den Haag waar zij bij zou zijn.

De groep bestond bijna volledig uit ouders van Wajong’ers. Er was maar 1 andere jongen uit de Wsw en 1 jongen die met zijn moeder was gekomen. Dat geeft aan hoe kwetsbaar deze groep is. Hoe haalbaar is die hele Participatiewet dan? Deze groep heeft bescherming nodig, niet nog meer klappen van de zweep. De meeste mensen die in de Wajong zitten hebben A niet om deze situatie gevraagd en B kunnen niet goed voor zichzelf opkomen. Dan is het wel erg makkelijk om die allemaal in de bijstand te duwen en te beweren dat er 140.000 passende? banen zijn.

Tolerant Komt mij bij de vraag op hoe tolerant Nederland eigenlijk is jegens mensen met een handicap/beperking. Als ik alleen kijk naar mijn verhaal dan moet ik concluderen dat mensen met een handicap veel te weinig kansen krijgen op deze arbeidsmarkt. En de arbeidsmarkt wordt alleen maar zwaarder met alle concurrentie die er nu is. Ik zou graag willen dat mensen hun beperkte gedachten over deze doelgroep eens zouden veranderen: niet kijken naar wat we niet kunnen, maar naar wat er wél mogelijk is. Het is niet zo gek dat  veel mensen met een beperking de moed laten zakken.

Ik vind een beperking of handicap trouwens echt een rotwoord. Er moet in Nederland nog een heleboel veranderen wat betreft de tolerantie voor mensen met een beperking. Ik sta vooraan om dit onderwerp bespreekbaar te maken. Ik sta voor gelijkheid voor deze doelgroep!

Volg Anne Houtsma ook via haar weblog: Een andere route