Death Parade

Ruim honderd jaar geleden trok een enorme karavaan feestende mensen ‘s avonds door de Rotterdamse binnenstad; het was de moeder aller Dance Parades. Alleen had deze optocht een rouwrand. De meest roemruchte wijk van de stad, de Zandstraatbuurt, moest het veld ruimen voor een nieuw Stadhuis. Op de laatste avond, voordat de sloophamers arriveerden, ging het dak er nog één keer helemaal af.

Chroniqueur Jo Brusse deed verslag van die allerlaatste avond, waarbij rissen lieden over straat zwalkten. ‘De lijven slap, de haren losgezakt onder ’t dansen in de dringende volte, de hoofden achteruit geleund, de roode monden in witte extasegezichten aan ’t gieren, dat ’t schorre, grollende dronken geluid zoo opsloeg tegen de geveltjes aan. De beruchtste types vierden het begrafenisfeest mee. In een allerlaatste stuiptrekking dreven de vloeren van de horecatempels van de drank.’

L’Histoire se répète! Dit is niet anders dan hoe wij het tegenwoordig graag zien. Jammer dat Rotterdam na zo’n lange traditie een Dance Parade vandaag de dag niet meer aandurft. Vandaar dit historisch verantwoorde Stadsalternatief nrrrr.: 7!

Death Parade

Een lange hossende rouwstoet dat voor één nacht de grond waarop het Stadhuis werd gebouwd, herclaimt en omdoopt tot de vuige Zandstraatbuurt van weleer – ‘eens tot in verre werelddelen Rotterdams roem’. Een dodenmars waarbij we rouwen om al dat van ons is heengegaan en vieren dat ons überhaupt nog iets te wachten staat…

Coolsingel nr. 40 dient wel mee te werken en ieder jaar voor één nacht te transformeren in een bolwerk van drankgelag en lichte zeden. Op 12 augustus is het exact honderd jaar geleden dat de eerste paal van het Stadhuis geslagen werd. De havenstad had een groeistuip ondergaan en daar hoorde een groter stadhuis bij van internationale allure. De bouw veegde in een klap de verpauperde wijk van de kaart. Maar niet zonder protest. Overal in ‘De Polder’, zoals de buurt in de volksmond heette, hingen rouwkaarten. ‘Heden overleed na een langdurig en vreugdevol bestaan De Zandstraat. Alleen zij die haar bij leven hebben gekend, kunnen ten volle beseffen wat smartelijk verlies dit is.’

Tijdens die definitieve avond van haar bestaan vierden klanten en inwoners er nog eenmaal een groots en meeslepend begrafenisfeest. ‘Dwars door alle chaotische taferelen,’ vervolgt Brusse, ‘reed een open rijtuig met vier vrouwen in zwarte gewaden en rouwsluiers. Omringd door joelende Zandstraatklanten: zeelui, zondagsridders, misdadigers, sjappi-touwers en hun trouwe meisjes, die langzaam slenterend de nachtstad introkken en luidkeels Het Polderlied scandeerden: “De heele keet wordt afgebroken / De heeren krijgen d’r zin / De meides motten uit d’r zaakies / De burgemeester trekt er in.”’

Dus Stem! En kies voor ouderwets boemelen. Opdat we onze feestende voorouders en de legendarische Moeder aller Parades voor één nacht in ere herstellen…