Demonstreren voor méér bloed en tranen

In de rechtse media wordt momenteel het valse verhaal verspreid dat ‘links’ de vernietiging van Israël voorstaat. Het marcheert immers mee met de grote demonstratie die op zaterdag 12 mei in Rotterdam wordt gehouden, ter herdenking van het jaar 1948 toen veel Palestijnen tijdens de eerste Israëlisch-Palestijnse oorlog huis en haard kwijtraakten. De deelnemers zijn solidair met de Gazanen die momenteel onder leiding van Hamas aan de grens met Israël demonstreren voor terugkeer. Daar vallen nogal wat slachtoffers bij omdat het Israëlische leger schiet op wie die grens naar het oordeel van de soldaten te dicht nadert. Dat Israël daarmee een nederlaag lijdt in de propagandaoorlog en zich aldus tevens in eigen voet schiet, wordt door Netanyahu en zijn bondgenoten blijkbaar op de koop toe genomen.

‘Links’ marcheert helemaal niet mee. Wel hebben de besturen van de jongerenorganisaties van GroenLinks, SP en de PvdA opgeroepen aan de demonstratie mee te doen. Zij zijn niet representatief voor hun partijen. Politieke jongerenbewegingen staan op een zekere afstand tot de moederpartijen. Zij hebben in Nederland een traditie van stoutigheid. De bestuurders stellen zich graag irritant op voor ze de leeftijd krijgen om toe te treden tot de mainstream van de partij. In dit licht moet je de oproep zien tot deelname aan de Rotterdamse demonstratie.

Maar dat is in dit geval wel een domme en onberaden stap.

Twee staten Wat is er in 1948 gebeurd? Even stap voor stap: Op 29 november 1947 keurde de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een plan tot een twee-statenoplossing goed. Voor Jeruzalem werd de status van internationale stad bedacht. In joodse kring ging men met dit voorstel akkoord, de Palestijnen wezen het scherp af. Daarop nam het al langer bestaande geweld van lage intensiteit de vormen aan van een burgeroorlog. De Britse bestuurders van Palestina trokken hun handen van de zaak af en werkten niet mee aan de door de Verenigde Naties voorgestelde opdeling. Ze lieten zelfs geen vertegenwoordigers van de VN op Palestijns grondgebied toe.

In het kader van de burgeroorlog vond het beruchte door joodse milities aangerichte bloedbad in Deir Yassin plaats, waarbij ongeveer honderdvijftig slachtoffers vielen. De Palestijnen hebben ook zo´n bloedbad op hun conto staan met ten naaste bij honderd doden, dat van Kfar Etzion.

Op 14 mei 1948 werd de staat Israël uitgeroepen. Het nieuwe land werd onmiddellijk door alle lidstaten van de Verenigde Naties erkend behalve de Arabische. De Sovjet-Unie voegde bovendien de daad bij het woord en zorgde ervoor dat Israël aan enorme hoeveelheden wapentuig uit Tsjechoslowakije kon komen. De Arabische landen stuurden bij elkaar een kleine 23.500 soldaten om de Palestijnen te steunen. De oorlog duurde nog ongeveer een half jaar, door korte periodes van staakt het vuren onderbroken, een beetje op de manier van de Syrische burgeroorlog nu. Daarna had Israël duidelijk overwonnen. In 1949 werd een meer definitieve wapenstilstand gesloten. Voor verdreven en gevluchte Palestijnen betekende dit een permanent verblijf in vluchtelingenkampen want voor integratie van die vluchtelingen voelden de Arabische landen niet.

Overigens kende Israël nog steeds een aanzienlijke Arabische minderheid die sinds 1948 alleen maar in omvsang is gegroeid. Als het gaat om democratische rechten, vrijheid van meningsuiting etcetera, zijn de Palestijnen met de Israëlische nationaliteit er aanzienlijk beter aan toe dan de burgers van de Arabische staten met uitzondering van de Tunesiërs en wellicht ook de Libanezen.

Politiek feit De hardnekkigheid van de Palestijnen en hun Arabische bondgenoten schiep in 1948 een politiek feit: Israël, de Joodse staat. Ze namen geen genoegen met een half ei en kregen een lege dop. Israël is het gevolg van een verloren oorlog. Duitsland raakte als gevolg van de Tweede Wereldoorlog ongeveer een derde van zijn grondgebied kwijt. De bewoners daarvan zijn deels gevlucht en deels verdreven. Er is geen sprake van dat zij terug zouden kunnen keren naar hun geboortegronden (inmiddels die van hun grootouders) in Polen, Tsjechoslowakije en Rusland. Dat is de prijs die je betaalt als je naar de wapens grijpt en je wordt verslagen.

De joden hebben in de twintigste eeuw het volgende geleerd: 1. meewerken voor de lieve vrede en je best doen om door een vijandige buitenwereld toch geaccepteerd te worden, leidt tot de dood. Joden overal ter wereld hebben een toevluchtsoord nodig voor als de nood aan de man komt. 2. Dat toevluchtsoord wordt ons niet gegund. Dit blijkt uit de vijandige houding van onze buren. Alleen vanuit een positie van kracht kan Israël veilig zijn. Als je geslagen wordt, sla dan dubbel zo hard terug.

Dat doen ze. Daarom weet een chauvinistische populist als Benjamin Netanyahu zich als premier te handhaven. Het laatste voorbeeld van deze mentaliteit zagen we van de week toen de Israëlische luchtmacht los ging op Iraanse stellingen binnen Syrië.

Er zijn tussen dat noodlottige jaar 1948 en onze tijd verscheidene Israëlisch Arabische oorlogen geweest. Die hebben de Arabische landen allemaal verloren en hun positie is daardoor nog meer verzwakt. De Palestijnen zijn in staat geweest met terroristische acties chaos en ellende te veroorzaken maar ook dat heeft ze per saldo alleen maar nederlagen opgeleverd. Er staat nu een muur rond het oorspronkelijke Israël om ze buiten te houden. Ze blijven de oorlog verliezen.

Compensatie Er bestaat maar één houdbare oplossing voor deze problematiek en die heeft veel weg van wat de Verenigde Naties eind 1947 als een oplossing zagen: een Joodse en een Palestijnse staat met een speciale oplossing voor Jeruzalem. Daarbij zijn de grenzen van voor 1967 uitgangspunt. Israël dient alle nederzettingen op de Westbank te ontruimen. Van een terugkeer naar de oorspronkelijke dorpen kan net zo min sprake zijn als van een terugkeer van de Duitsers naar Breslau in Polen of Kaliningrad in Rusland. Nogmaals: dat is de prijs voor een verloren oorlog. De nazaten van Nakba-Palestijnen kunnen hun energie beter aan het verwerven van rijkdom besteden dan aan een vruchteloze strijd voor terugkeer. Ze hebben wel recht op compensatie. Dat is dan een mooi begin om iets op te bouwen.

Dit zijn de enige uitgangspunten voor een permanente vrede. De Israeli zullen nooit akkoord gaan met de liquidatie van hun land als joodse staat. Het is bovendien een atoommacht en daar moet je voorzichtig mee omgaan zoals uit het Noord-Koreaanse voorbeeld blijkt, waarvan de kwaadaardige leider nu op gelijke voet mag onderhandelen met de president van het machtigste land ter wereld . Omgekeerd zullen de Palestijnen nooit akkoord gaan met de handhaving van de nederzettingen of een Jeruzalem waarin zij slechts onderdanen zijn. Beiden hebben zij het recht om binnen de beperkingen van hun huidige woongebied hun nationale aspiraties te verwezenlijken.

Onverstandig Je brengt de vrede niet dichterbij door je voor honderd procent achter één van beide partijen te stellen. Daarom is het onverstandig van die linkse jongerenorganisaties om aan de demonstratie in Rotterdam mee te doen. De deelnemers bepleiten immers het verdwijnen van Israël als joodse staat. Wie dat doet vecht tegen windmolens, kiest voor meer bloed en meer tranen. Wat dat betreft is het misschien treffend dat de grote anti-Israëldemonstratie samenvalt met Nationale Molendag.