Deze verkiezingen zijn géén feest van de democratie

Vandaag eindigt misschien wel de bleekste verkiezingscampagne uit de Nederlandse geschiedenis. Ondanks tal van televisiedebatten en een propagandabombardement op de sociale media is nog steeds volstrekt onduidelijk hoe de politieke klasse Nederland uit de coronacrisis denkt te halen. Het is tekenend dat de grote en geliefde leider tot na de uitslagen wenst te wachten voor hij overgaat tot het opstellen van een herstelplan. Dat zal de grootste gemene deler zijn van wat er op dat gebied binnen de hele Tweede Kamer leeft, althans zou moeten leven.

Voor het overige bleef corona en het tot nog toe gevoerde beleid buiten beschouwing. Geen mens vroeg zich af hoe je versoepelingen met stijgende besmettingscijfers kunt combineren. Het merkwaardig gedoe rond de vaccinering leek zich in een andere wereld af te spelen. Het zieltogend MKB, dat net niet genoeg steun krijgt om verdere lockdowns te overleven, speelde geen rol, al plaatste de grote en geliefde leider nu en dan een opmerking die van empathie moest getuigen.

Ook over de toeslagenaffaire had niemand het. Waarom was het kabinet ook alweer afgetreden? Het zwijgen over Groningen was zo groot dat je bij wijze van spreken alleen maar het gesis hoorde van aardgas dat in de leidingen werd gepompt. De woningnood kwam slechts zijdelings aan de orde als een probleem dat moet worden opgelost. De klimaatcrisis figureerde bij sommige lijsttrekkers als een dreiging op de achtergrond maar ook hier ontbraken concrete voorstellen over hoe je tegelijkertijd de economische coronacrisis en de opwarming van de aarde kunt aanpakken. Het bleef bij goede voornemens en vrome wensen. Met name Wopke Hoekstra grossierde in loze beloftes: hij zei dat hij een plan had om mensen vaste banen en een betaalbaar huis te geven. Hoe, bleef onduidelijk. Wel kwam uit dat hij de duur van de WW wil halveren. Toen dat te zeer op een ontmaskering ging lijken, voegde onze Wopke er snel aan toe dat dit niet voor 2025 zou gebeuren. Over een Wilders, een Baudet of een Eerdmans hoeven we het helemaal niet te hebben. Zij bieden geen oplossingen. Zij baseren hun politiek verdienmodel op het aanwijzen van zondebokken. Daarmee halen zij hun zeteltjes binnen maar zij plaatsen zichzelf en hun aanhang tevens buitenspel.

Zo blijven de kiezers achter met lege handen. Ze hebben slechts hun gevoel om het potlood naar een kandidaat te leiden. Deze verkiezingen zijn geen feest van de democratie.

De media zijn mede schuldig aan dit fiasco. Op Arjen Lubach en hier en daar nog een enkeling na speelden programmamakers en journalisten het spelletje van de partijen mee. Ze namen interviews af waarin de lijsttrekkers ruimschoots de kans kregen hun door spindoctors vormgegeven verhaal naar buiten te brengen. Voor de vele debatten op de televisie mochten zij zélf de stellingen aandragen. Die stonden vrijwel zonder uitzondering ver buiten de werkelijkheid. Zij raakten slechts zijdelings de grote problemen waarmee Nederland worstelt.

Een belangrijk uitgangspunt voor de volgende keer moet zijn: niks stellingen aandragen. Wij stellen hier de vragen. Als het U niet bevalt, dan blijft U maar weg. We maken een aantal themaprogramma’s over de grote problemen van onze samenleving en wegen die we in principe kunnen inslaan. Ze zijn gebaseerd op eigen onderzoek en de inbreng van de beste deskundigen. Op basis daarvan hebben we ook aan U vragen. Vooruit dan, omdat U het zo graag wilt: we organiseren op de avond voor de verkiezingen een debat. Wij vragen U dan een gemotiveerde keus te maken naar aanleiding van een vraag die wij inbrengen. Daarna mag U met elkaar discussiëren. En voor de rest niks.

Dat zou alvast een hele stap vooruit zijn. Ik zeg tegen de media: nu doorpakken!

Voor het overige ben ik van mening dat de toeslagenaffaire niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen. En de zaak rond het Groninger aardgas evenmin.