Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Dictators zijn dol op referenda

  •  
04-04-2017
  •  
leestijd 5 minuten
  •  
53 keer bekeken
  •  
evet-3
In de aanloop naar het referendum in Turkije heiligt het doel alle middelen. Van een menu-knop die ja zegt in plaats van ok tot het schermen met de EU als 'kruisvaarders'
Nog twee weken en Turkije gaat naar de stembus voor een referendum over een grondwetswijziging waarvan de invoering van een presidentieel systeem de hoofdmoot vormt. Niet zomaar een presidentieel systeem, maar een ‘a la Turca’, waarbij de president minimale verantwoording hoeft af te leggen aan de volksvertegenwoordiging.
Erg moeilijk om te zeggen wat de uitslag gaat worden. Peilers spreken elkaar tegen en lijken het in de grond van hun hart niet te weten. Wat nu echter al vaststaat is dat het geen eerlijk referendum gaat worden. Alleen al omdat het plaatsvindt onder de, na de mislukte staatsgreep van vorig jaar afgekondigde, noodtoestand is dat godsonmogelijk.
Wie in Turkije campagne voert voor ‘nee’ loopt grote kans om met intimidatie en geweld bejegend te worden. Door de politie, of door sympathisanten van de regerende Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP). ‘Ja’ krijgt daarentegen alle ruimte. Kosten noch moeite worden gespaard. Die kosten doen de AKP zelf overigens geen pijn, want de ja-campagne wordt voor een groot deel vanuit de staatskas gefinancierd. Turkse belastingbetalers die geen boodschap hebben aan een supermachtig presidentschap betalen er dus ook aan mee.
De AKP heeft nagenoeg volledig greep op de media. Met voorop uiteraard de tv, want daarmee wordt de AKP-achterban in de eerste plaats van informatie voorzien. Zet het apparaat aan en de kans is levensgroot dat president Erdogan of zijn grootvizier Yildirim verschijnt. Tegenstanders van de nieuwe grondwet stukken zie je stukken minder, of in het geval van de pro-Koerdische Democratische Volkspartij (HDP) zelfs helemaal niet. De leiders daarvan zitten immers in de gevangenis. Om allerlei drogredenen, maar in werkelijkheid omdat ze zich al in een vroeg stadium uitspraken tegen het presidentieel systeem.
De psychologische goocheldoos wordt eveneens ingezet om het ja-woord er bij het publiek in te rammen. Een bizar voorbeeld: als op de tv een kanaal te lang op staat diende voorheen op OK geklikt te worden om te voorkomen dat het toestel op stand-by  sloeg. Sinds kort staat er geen OK meer, maar ‘evet’ (ja). Onderschat het effect niet van dit soort trucs bij een publiek dat daar ontvankelijk voor is.
Hoe kan onder dergelijke omstandigheden in hemelsnaam sprake zijn van een eerlijk referendum? Doet er niet toe voor Erdogan. Het doel heiligt altijd de middelen voor machiavellistische politici.
Ik heb inmiddels diverse verkiezingen meegemaakt in Turkije en ook een referendum (dat van 2010). Op basis van Europese maatstaven verdienden die qua eerlijkheid niet in alle opzichten de schoonheidsprijs, maar zoals het er nu aan toe gaat maakte ik niet eerder mee. Gaat het dan wel een democratisch referendum worden? Erdogan meent Europa de les te kunnen lezen over democratie, dus je zou denken dat het daarmee wel snor zit. Niet dus.
Op zich lijkt niets democratischer dan een referendum, maar in de praktijk ligt het vaak anders. Echt democratisch kan het alleen zijn in ontwikkelde democratieën met bijvoorbeeld garanties tegen intimidatie van stemmers. Is daar niet of onvoldoende sprake van dan treedt ‘de paradox van het referendum’ in werking.
Totalitaire regimes zijn verzot op referenda om hun repressieve beleid te legitimeren. Laten we niet vergeten dat Mussolini (1934), Hitler (1936), Franco (1947), Marcos (1973) en Evren – de juntaleider na de staatsgreep van 1980 in Turkije – ook referenda hielden. Even grote democraten als Erdogan zullen we maar zeggen…
Verder is een referendum niet zo democratisch als het klinkt wanneer stemmers eenzijdig gebombardeerd worden met propaganda, waardoor de balans ontbreekt om tot een overwogen keuze te komen. Precies dus wat zich nu bij het referendum in Turkije manifesteert. Onderzoeken wijzen uit dat de achterban van de AKP niet of nauwelijks op de hoogte is van wat de nieuwe grondwet en het presidentieel systeem inhouden.
Erdogan zet zich ook nauwelijks in om uit te leggen wat het behelst en waarom het een antwoord op de problemen in Turkije zou zijn. Daar is zijn campagne ook niet op gericht. In plaats daarvan draait hij een haatcampagne af om op lagere instincten te appelleren. Angst is het sleutelwoord. Tegenstanders van een presidentieel systeem ‘a la Turca’ worden geassocieerd met de door de AKP benoemde vijanden van Turkije. Soms zijn dat echte vijanden, maar veel vaker fictieve. Ze worden gezocht binnen de Turkse grenzen, maar vooral ook in het buitenland.
Met name door de situatie in Syrië is de verstandhouding met de VS en Rusland te gecompliceerd voor de AKP om beide supermachten als pispaal te gebruiken. Daarmee blijft alleen de EU over om haat op te projecteren. Na de laatste weken behoeft het geen uiteenzetting meer wat Erdogan en zijn adviseur Yigit Bulut over de Europese landen kieperden, maar dat stel weet van geen ophouden.
De Paus moet het nu ook ontgelden. Die had een ontmoeting met vertegenwoordigers van Europese landen. Niets bijzonders, maar in de paranoide mindframe van Erdogan en Bulut wordt het de voorbereiding van een ‘kruistocht’ tegen Turkije. ‘De kruisvaarders-alliantie toont zijn gezicht’, zei hij. Met het woord ‘kruistocht’ sluit Erdogan aan bij jihadisten als die van al-Qaeda en de Islamitische Staat (IS), die westerlingen bij voorkeur als ‘kruisvaarders’ wegzetten. Deze door hemzelf gemaakte associatie kreeg extra betekenis door een recentelijk gelekte memo van koning Abdullah. Daarin schreef het staatshoofd van Jordanië dat Erdogan jihadisten naar Europa stuurt en een ‘radicaal islamitische oplossing’ voor de regio nastreeft.
Het zijn de Europese landen die voor Erdogan aan de kant van terroristen staan. Zelf kan hij daar nimmer op betrapt worden, vindt hij. Alsof Hamas, dat door aan de AKP verbonden organisaties wordt gesteund, nooit een aanslag pleegde. Vorige maand nog werd in Israël het hoofd van de Turkse organisatie voor samenwerking en coördinatie (TIKA) gearresteerd op verdenking van het doorsluizen van fondsen naar terroristische organisaties.
TIKA werd ook genoemd in een angstaanjagende, uit Albanië afkomstige anekdote. Daar werd drie maanden geleden een onderwijzeres gearresteerd omdat ze haar leerlingen propaganda voor IS aanbood. De school in kwestie werd met Turks geld gebouwd en Erdogan was via een videoconferentie bij de door TIKA wereldkundig gemaakte opening ervan betrokken. Betrokkenen van het Turkse presidium voor religieuze zaken (Diyanet) bezochten de school in Albanië regelmatig.
Dan hoor ik van Erdogan dat Turkije onder zijn aanvoering tegen alle terroristen strijdt en dat een presidentieel systeem in dat kader hoogst noodzakelijk is. Ja hoor, denk ik dan. Maar goed, twee weken dus en dan is het zo ver. In de tussenliggende tijd zal Erdogan er zeker niet aan herinneren dat hij in de jaren van zijn premierschap vond dat de president te veel macht had…

Meer over:

opinie, turkije
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.