Die andere stad van de liefde

Laatst had ik weer een kwaliteitsgesprek met mijn 3-jarig zoontje Salvador. Dit keer ging de discussie over zijn uitspraak dat ‘boeven’ in het echt niet bestaan. Hoe meer ik probeerde uit te leggen dat de meeste mensen wel lief zijn, maar dat er toch ook gemene mensen op de wereld rondlopen, hoe zekerder hij bleef bij zijn standpunt. Een paar uur later, terwijl het mannetje al uren zichtbaar genoot van mooie dromen over allemaal lieve mensen, werd Parijs, en de rest van de wereld, opgeschrikt door de aanslagen. Dagen daarna moest ik nog steeds denken aan de woorden van mijn zoontje. Dat de wereld alleen bestaat uit lieve mensen. Ik kan mij zijn wereldbeeld wel voorstellen; hij groeit op in een beschermd milieu, tussen liefdevolle mensen, familie en vriendjes. Maar de vraag die mij bezig hield was of ik hem letterlijk uit zijn dromen moest helpen of niet. Moet je een klein kind de waarheid vertellen? Dat de wereld helemaal niet zo mooi is? Hoe houd je oorlogsellende en terrorisme weg bij kinderen?

Toen realiseerde ik me dat ik in een geweldige stad woon. “Wij laten ons niet uitéén drijven door terreur. Geen moorden, maar samen!”, prijkt op een affiche voor de manifestatie ‘Rotterdam in Peace’. Op het Vredesplein, pal voor de immense Essalam moskee, komen Rotterdammers bijeen om de vredesboodschap uit te spreken. Met elkaar. Moslims, christenen, joden, hindoes en humanisten, atheïsten; alles en iedereen van goede wil.

Voorbeeld In Rotterdam probeert men een revolutie te ontketenen. Als eenheid, in al hun diversiteit verzetten Rotterdammers zich tegen verdeeldheid. Rotterdam is de stad van mijn dromen. Stad van noeste arbeid, van niet lullen maar poetsen. Waar risico’s nemen en het durven accepteren van onzekere uitkomsten tot beleid is verheven. De stad die rondom vele maatschappelijke vraagstukken als voorbeeld dient voor het hele land.

Rotterdam, stad van de verschillen. Van Henk en Ingrid. Van Mustafa en Fatima. Maar ook van Floris, Liselotte en Jan-Willem. Waar vrome hoofddoekjes, keppeltjes, chique Burberry-sjaaltjes en stoere hiphop-petjes het straatbeeld domineren. Vaak in dezelfde straat. De stad van onbegrensde mogelijkheden. De stad van durf en verantwoordelijkheid nemen. Waar een voormalige gelukszoeker, die lang geleden met niets meer dan een kapotte broek en versleten schoenen van een berg afdaalde, nu de scepter zwaait. En hoe.

Menselijkheid Rotterdam, stad van Leefbaar Rotterdam. Van de dierenpartij en van NIDA. Waar het politieke circus dagelijks het hooggeëerd publiek weet te vermaken. Waar Wilders ook welkom is om te flyeren tegen het verwelkomen van asielzoekers. De stad van lef. De stad die nu laat zien hoe wij, mensen, met elkaar om horen te gaan. De stad die nu opstaat om zich uit te spreken tegen angst en haatzaaierij. Vóór menselijkheid, en als het even kan ook vóór gelijke rechten en mogelijkheden voor iedereen. Ja, ook voor vluchtelingen en gelukszoekers.

Niet alleen van wezenlijk belang voor hen, maar ook voor ons Rotterdammers zelf. En dat is wat ik mijn zoontje mee geef. Want hij heeft niet alleen het geluk om in een beschermde omgeving op te groeien, hij heeft ook nog eens het geluk dat ie in Rotterdam is geboren. Die andere stad van de liefde.