Doorgedraaide dierenliefde

Sabine Vandeputte is correspondent in Nederland voor de Vlaamse publieke omroep VRT. Vanuit haar uitvalsbasis in Den Haag schrijft ze over de dingen die Nederland onderscheiden van Vlaanderen.

Op zoek naar wat groen was ik de voorbije weken op bezoek bij een vriendin in Amsterdam. Zij resideert in het hartje van de Jordaan, de hippe wijk bij de grachten. Menigeen zou een moord begaan om in haar minuscule flatje te mogen wonen. Maar zij deelt de plek met drie actieve manspersonen. Dus is ze maar wat blij om ’s zomers naar ‘de tuin’ te kunnen vluchten.

De tuin is in haar geval een grappig zomerhuisje op een park aan de rand van de stad. Ooit bezocht ik dergelijke zomerhuisjes even buiten Kopenhagen. Daar zouden de oudste van Europa staan. Sindsdien ben ik gefascineerd door hoe stadsmensen met de natuur omgaan. Temeer omdat ikzelf als dochter van een veehandelaar opgroeide te midden van de velden.

Hippe vogels  De lustparkjes rond Amsterdam zijn in de loop der jaren een afspiegeling geworden van de bewoners in de hoofdstad. Tegenwoordig is het een merkwaardige mix van oude Amsterdammers, yuppen en bohemiens. De tuintjes van de eersten zijn angstvallig aangeharkt, de laatsten kiezen juist voor een natuurlijke look. Dat levert trouwens aardig wat wrijving op in die paradijsjes.

Als toeschouwer is dat natuurlijk enig. De hipste vogels kiezen zelfs voor een afdeling waar je geen elektriciteit hebt. Een avond zonder televisie of internet is tegenwoordig het hoogste goed. Kun je helemaal opgaan in de natuur.

Maar die dag trof ik alleen beteuterde gezichten in het park. Er was iets ergs gebeurd, daarnet had iemand zelfs een ambulance gebeld. Zoals altijd duurde het even voor de omvang van de ramp tot mij doordrong. Er was een vogel uit een boom gevallen en de dierenambulance was opgeroepen.

Ik dacht eerst dat er een grapje gemaakt werd, maar dit was ernst. Het slachtoffer in kwestie bleek een duif. Ze zat in doeken gewikkeld in een kartonnen doos, verbaasd rondkijkend. Het hoofd van de duif was kaal en bebloed. Iemand had, heel attent, nog een restje hersenen of ingewanden naast haar gelegd.

Levensles Verschillende scenario’s flitsten door m’n hoofd. Wat had ik in dit geval gedaan? De vogel vermoedelijk lafweg in de wei gekieperd, zoals ik thuis deed. Maar zou ik dat ook doen onder het toezien van twee jongetjes die met grote ogen meeleefden?

Toen ik een jaar of tien was, nam mijn vader me nietsvermoedend mee naar het slachthuis. Net die dag werden daar enkele runderen ritueel geslacht. Dat leverde een stroom van bloed en ingewanden op waarvoor ik letterlijk moest wegspringen. Had dit mij voor het leven getekend? Ik herinner me dat ik dit toen al een wijze levensles vond. Al kwam ze iets te vroeg en had mijn vader me ook even mogen waarschuwen, dacht ik erbij.

Intussen was de dierenambulance gearriveerd: een groot geel professioneel gevaarte. De kinderen werden snel naar binnen gestuurd om daar verder te spelen. Mijn vriendin spoedde zich met het slachtoffer naar de ambulancebroeders. Ook die keken nu beteuterd.

Vier volwassenen keken zwijgend naar een halfdode duif in een doos. Ergens klopte iets niet, maar niemand die het durfde uit te spreken. De doos werd overhandigd, de ambulance reed weg en wij haastten ons terug naar binnen. Daar waren de kinderen het voorval al lang vergeten.

Deze column verscheen oorspronkelijk op de website van de VRT.