Dronken Britten aan het einde van de wereld

Na Shawn of de Dead en Hot Fuzz is The World’s End de derde film waarin regisseur Edgar Wright en acteur/scenarist Simon Pegg over-the-top genreparodie combineren met Britse mannenkomedie. En hoewel de film hier en daar wat zwalkt, zijn er genoeg grappige momenten voor een geslaagde avond.

Gary (Pegg) is zo’n type die zijn gloriejaren op de middelbare school nooit te boven is gekomen en op zijn veertigste zijn dagen slijt als alcoholistische klaploper. In een poging zijn jeugd te herleven roept hij zijn oude schoolvrienden bij elkaar, stuk voor stuk hardwerkende burgermannen, voor een kroegentocht door hun oude dorp. Veel oud zeer komt naar boven tijdens deze avond, maar al gauw eisen andere zaken hun aandacht: het dorp is overgenomen door buitenaardse robots.

Jongens onder elkaar In karakteristieke Wright-Pegg-stijl weerhoudt de krankzinnige situatie de personages er niet van om zich te blijven gedragen als jongens onder elkaar. Tussen de echte gevechten door wordt er onderling gebekvecht over vrouwen, popcultuur en wat de correcte benaming is voor robots.

Science fiction is een genre dat de laatste jaren steeds duisterder en humorlozer wordt. Het is hilarisch om te zien hoe de plechtstatige toon van de Aliens wordt beantwoord met de taal van lompe, dronken jongens die de puberteit nooit zijn ontgroeid. Dit geeft de vijf hoofdrolspelers in The World’s End de kans op te excelleren.

Mitrailleursalvo’s   Naast Pegg en zijn vaste tegenspeler Nick Frost, is er een beroep gedaan op een paar van Engeland’s beste acteurs: Paddy Considine, Eddie Marsan en Martin Freeman. Hun chemie spat van het scherm. Ze gooien het publiek grappen toe als mitrailleursalvo’s. Niet alles werkt, maar meestal wordt iedere minder geslaagde grap opgevolgd door drie goede. Er zijn ook dode momenten waarop er een paar minuten lang er geen enkele grap werkt. Dit is waarschijnlijk het gevolg van dat de film hinkt op twee gedachten.

The World’s End heeft een quasi-ernstige ondertoon van nostalgie door mannen die hun wilde, dronken tienerjaren zich mooier herinneren dan ze waren. Dit wordt gekoppeld aan anarchistische, gewelddadige klucht in de geest van South Park. Ik had het gevoel dat de twee niet goed samensmolten.

Uiteindelijk blijft The World’s End een komedie en er is bij dat genre maar een maatstaf voor een eindoordeel: moest je lachen? En ik heb gelachen, vaak en hard, dus The World’s End is een aanrader.

Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde, bespreekt op Joop wekelijks een film. Volg Bart ook op Twitter