Dwangarbeid voor bijstandstrekkers

Wij hebben al een paar weken niets meer gehoord van de Rotterdamse wethouder Marco Florijn en zijn plannen om de 33000 Rotterdamse bijstandstrekkers aan het werk te krijgen.

Deze zaterdag verschaft het economiekatern van de NRC meer nieuws: Van die 33000 blijken er 17000 om uiteenlopende redenen niet tot het vasthouden van regulier werk in staat. Blijven er zestienduizend over voor wie Florijn een toekomst ziet in de haven, de horeca, de tuinbouw en de gezondheidszorg.

Tot zover alles mooi. Marco Florijn is lid van de PvdA en het hoort bij de sociaaldemocratie om mensen onder aan de maatschappelijke ladder perspectief te bieden.

Biedt hij dat? Florijn wil bijstandstrekkers dwingen om drie maanden lang met behoud van uitkering te werken waarna werkgevers ze hopelijk in dienst nemen. Zelfs in de tijd van Colijn maakten ze het niet zo bont. Toen kregen steuntrekkers die werden aangewezen voor de werkverschaffing, tenminste nog een toeslag.

De vakbonden hebben het over dwangarbeid. Je kunt er een lange juridische boom over opzetten of zulk een omgang met bijstandstrekkers wel onder die definitie valt, maar deugen doet deze aanpak niet.

Kijk, bijstandstrekkers worden betaald van mijn belastingcenten. En ik betaal mijn belasting niet om tuinders, geprivatiseerde thuiszorgbedrijven en kasteleins aan goedkope arbeidskrachten te helpen. “Loonbederf” noemden ze dat vroeger.

Als Florijn een banenpool in zou richten, waar ex-werklozen een redelijk loon konden verdienen met de opbouw van pensioen en WW-rechten, dan was het wat anders. Nu zul je zien hoe die ploeterende bijstandstrekkers na drie maanden in de kas (en geen seconde eerder) toch te licht worden bevonden voor een vaste aanstelling, waarna het hele circus opnieuw kan beginnen.

Boven dit alles wappert de vlag van de PvdA. Geen wonder dat die zo verkleurd en rafelig is.