Een cadeautje van god

Ik ben atheïst. Ik geloof niet in een god of goden. Ik denk niet dat er een ‘hogere macht’ bestaat. Ik leef niet volgens de ‘regels’ van een bepaald boek. Ik leef vooral volgens het geloof in mijzelf.

Ik ben vrij opgevoed. Ik heb normen en waarden geleerd. Stelen is verkeerd, drugs kun je beter niet aan beginnen, studie is belangrijk en vooral: behandel anderen zoals jij zelf ook wil worden behandeld. Deze wijsheden, en nog vele anderen, hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben: een (naar mijn mening) goed ongelovig mens.

Ik kan mij goed voorstellen dat een persoon houvast kan hebben aan zijn ‘hogere macht’. Ook snap ik, dat het menselijk is om verklaringen te zoeken voor dingen die moeilijk te bevatten zijn. Ik respecteer de gelovigen. Wel moet ik even flink slikken wanneer ik mensen hoor zeggen: “Dat is nu eenmaal gods wil” of “Daar zie je de hand van god in”.

Zo ook een paar weken geleden. Het was een doordeweekse dag en ik had vrij. Ik besloot te genieten van het ‘even niets doen’ en sliep uit. Rond 11 uur zat ik in mijn ochtendjas (een échte ochtendjas mét tijgerprint) te ontbijten en de krant te lezen aan de keukentafel. Af en toe keek ik naar buiten.

De bel ging. Je kunt begrijpen dat ik niet graag de deur opendoe wanneer ik net mijn bed uitkom (en een tijgerprint ochtendjas aan heb). In eerste instantie bleef ik daarom zitten. Doodstil. Helaas wonnen mijn nieuwsgierigheid en beleefdheid het van mijn schaamte. De bezoeker kon mij door het raam heen zien, ik moest wel. Na wat gerommel met het slot, opende ik de deur.

“Oh, heb ik je wakker gemaakt?”, zei een iets te vriendelijke en zachte mannenstem. Er stond een kleine, gezette man voor mijn deur. Hij had een rond brilletje op en een snor van blonde en grijze haren. Hij had een map onder zijn arm en een kaartje om zijn nek waarop de naam van zijn kerkgemeenschap, zijn eigen naam en een groot kruis stond. “Ik wil je graag een cadeautje van god geven”, zei de man. Hij overhandigde mij vervolgens een klein doosje met iets erin. Ik bedankte en sloot de deur. Met een zucht gooide ik daarna het doosje weg, trok mijn ochtendjas iets strakker aan en ging weer zitten. De rest van de dag had ik een naar gevoel over deze vreemde man, die mij zo nodig een cadeautje van god moest geven terwijl ik aan het genieten was van mijn vrije ochtend.

Aan het einde van de middag besprak ik het voorval met een goede vriendin. Ik vertelde dat ik het zo naar vond dat deze man in mijn persoonlijke ruimte was gekomen, om een god te promoten waar ik niet in geloof. “Als deze mensen folders uitdelen in een openbare ruimte, zoals in een winkelstraat, heb ik er geen problemen mee. Maar moet hij echt bij mij voor de deur komen staan?”, zei ik. Mijn vriendin was het helemaal met mij eens. Ook zij vond het een inbreuk op privacy. We werden het erover eens dat het eigenlijk erg onbeleefd is om te doen.

“Wij gaan toch ook niet in een dinosauruspak langs de deuren in de Biblebelt om te vertellen over de evolutie?”, zei mijn vriendin. “Misschien moeten we dat eens doen”, antwoordde ik.