Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Een hekel aan vuurwerk

  •  
31-12-2013
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
98 keer bekeken
  •  
BNNVARA fallback image
Hoe mijn vader het voor elkaar kreeg dat ik geen vuurwerk meer kocht
Mijn vader had een ongelooflijke hekel aan vuurwerk en ergens halverwege de jaren ’90 was hij er definitief klaar mee. Hij had genoeg van dat domme geknal achter zijn huis, de halve kruitfabriek die mijn broer en ik in onze slaapkamers bewaarden en al het geld dat we verspilden aan strijkers, pijlen en andere knallende troep.
Nu was mijn vader een redelijk dominant mens, over het algemeen was zijn wil wet, maar hij besefte maar al te goed dat een vuurwerkverbod bij twee puberende zonen geen haalbare kaart was. Hij deed ons dus een voorstel; met stroop vang je tenslotte meer vliegen dan met azijn. Het aanbod was even eenvoudig als aantrekkelijk: als wij geen vuurwerk kochten, kregen we allebei als beloning een CD. Het bleek een goede zet te zijn en voor het eerst in jaren was het stil rondom ons huis. Daarbij scheelde het enorm dat we midden in de polder woonden en dus gevrijwaard waren van het geknal van andere pubers. Onze eerste buren woonden een paar honderd meter verderop. Een boerengezin met 9 kinderen waarvan de jongens niets liever deden dan strijkers in de mestput gooien. Het effect laat zich raden. Maar goed, de afstand was te groot om daar last van te hebben. Een effectieve ingreep dus van mijn vader die voor het eerst in jaren genoot van een rustige en vooral heerlijk stille oudjaarsdag.
Een man een man, een woord een woord. Dus toen ik op 1 januari even na twaalven richting het dorp fietste om me in een zweterig dorpshuis te werpen, had ik helemaal niets te knallen in mijn valiezen. Het gaf me een kaal en onwezenlijk gevoel, maar de gedachte aan een CD, zo’n ding kostte toch al snel 40 gulden, hield me op de been. Over de afhandeling van de deal waren nog geen afspraken gemaakt, maar ik ging er vanuit dat mijn broer en ik een bon zouden krijgen die we zelf in de CD-zaak in Leerdam konden verzilveren. Daarbij ging mijn voorkeur uit naar een Pump up the weetikveel nummer zoveel. Lekker makkelijk, lekker top 40.
De volgende dag al kwam de beloning. We lagen languit op de bank en op de televisie gleden mannen in strakke pakken van een schans. Ik vind dat nog altijd een fascinerend idee; het hele jaar lang kan skispringen mij gestolen worden, maar op nieuwjaarsdag wil ik er helemaal niets van missen. Mijn vader kwam binnen en gaf ons allebei dezelfde CD. Het was het album Grace van Jeff Buckley. Een bittere tegenvaller; ik ging ervan uit dat ik zelf een CD zou mogen kopen en die Jeff Buckley zei me dus helemaal niets. Daarbij kwam dat mijn vader de CD om een of andere reden gekocht had en hem dus wel mooi zou vinden.
Over smaak valt niet te twisten, maar ik was ervan overtuigd dat de smaak van mij en mijn vader mijlenver uiteen lag en dat iets wat hij mooi vond nooit iets kon zijn. Een overtuiging die overigens niet alleen gebaseerd was op een traditionele puber-volwassenenkloof, maar ook op het gegeven dat mijn vader een kleine maand daarvoor nog triomfantelijk thuis was gekomen met een 10-delige CD set door panfluit bewerkte tophits. Een dieptepunt dat me enig recht van spreken gaf in deze zaak. Even later duwde ik de CD in mijn stereotoren en stelde ik vast dat het inderdaad helemaal niets was met die Jeff Buckley. De CD verdween in een doos en de doos verdween op zolder.
Toch had de actie van mijn vader effect; het bleek niet heel verschrikkelijk te zijn om zonder vuurwerk door het leven te gaan en met het geld dat ik ermee bespaarde, kon ik heel veel biertjes in het dorpshuis kopen. Nu weet ik niet of dat laatste het effect was wat mijn vader met zijn actie beoogde, maar feit was wel dat ik geen vuurwerk meer kocht en dat elke jaarwisseling zich in volstrekte stilte voltrok.
Tot op de dag van vandaag vraag ik het mij af hoe mijn vader op het idee kwam om Jeff Buckley voor ons te kopen. Eerdergenoemd voorbeeld toont toch aan dat hij een behoorlijke barbaar was op muzikaal gebied. Ik zal het helaas nooit te weten komen, want een paar jaar geleden overleed mijn vader aan kanker. Mijn moeder verliet de polder en kocht een huis in het dorp. Bij het opruimen van de zolder kwam de CD van Jeff Buckley weer tevoorschijn. En waar verstand met de jaren komt, geldt dat waarschijnlijk ook voor smaak; ik luisterde de CD opnieuw en vond hem geweldig. Muziek die door de geschiedenis, zowel die van Jeff Buckley als die van mijn vader, een heel diepe lading had gekregen. En als ik zo rond deze tijd de CD nog eens beluister, denk ik terug aan mijn vader en zijn goede idee om vuurwerk af te kopen met een CD.
Hallelujah!
Volg Joost-Jan Kool ook op Twitter

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.