Een memo schrijven als je een burn-out hebt, mag dat?

Iemand constateerde op Facebook dat Pieter Omtzigt de memo niet had mogen schrijven want – in mijn woorden samengevat – ziek=ziek. Dat mag. Maar ik ben het er niet mee eens, en wel hierom.

Omtzigt stelde de, nadien gelekte, vertrouwelijke memo op voor de commissie-Spies die het verlies van het CDA in de verkiezingen onderzoekt. Het ligt in de rede dat die commissie hem daarom expliciet heeft gevraagd. Het zou onbehoorlijk zijn geweest als de commissie een belangrijke hoofdrolspeler als Omtzigt – ziek of niet ziek – dat niet had verzocht. Op zo’n verzoek heb je vervolgens te reageren. Noblesse oblige. Je doet wat je moet doen: je geeft antwoord op de vraag.

Goed, Omtzigt zit met een burn-out thuis. Arbeidsongeschikt. Dan kun je je op het standpunt stellen: ziek=ziek, dus er is geen ruimte voor het opschrijven van een visie over welk onderwerp dan ook. Eerst rust en het kuurtje afmaken. Het is echter niet aan leken, maar aan de bedrijfsarts om daarover een medisch oordeel te vellen. Het kan zijn dat die bedrijfsarts in dit specifieke geval – al dan niet in zijn oordeel bevestigd door andere medische adviseurs van Omtzigt – het juist in het belang van diens herstel heeft geoordeeld, juist omdat het om een burn-out gaat, die memo juist wel te laten schrijven. Bij wijze van therapeutisch ventiel. Of omdat het om een andere reden aan zijn herstel en reïntegratie zou kunnen bijdragen.

Als het zo is gegaan – en dat zou de normale gang van zaken zijn – dan zal de bedrijfsarts geen maximaal aantal pagina’s aan de door Omtzigt te schrijven memo hebben gekoppeld. Daarover gaat niet de bedrijfsarts, maar Omtzigt zelf. Alleen die weet wat nodig is om alle relevante feiten, respectievelijk zijn visie en conclusies, over de gang van zaken rond de verkiezingen uiteen te zetten.

Omtzigt staat bekend als een foxterriër. Hij graaft en gaat door tot het gaatje. In elk dossier. Net zolang totdat alle feiten tot op de bodem onderzocht, op een rij gezet en beschreven zijn. En totdat de visie en conclusies, met alle bewijzen, waterdicht zijn onderbouwd, geen speld meer tussen te krijgen. Dat heeft Omtzigt ook in dit ‘dossier’ gedaan. Omdat het de waarheidsvinding dient. Omdat het om zijn partij de CDA gaat. Omdat het van belang is voor de rechtsstaat, de democratie en het vertrouwen daarin. Omdat zijn strategische, juridische en misschien ook medische adviseurs het mogelijk zo hebben geadviseerd. En omdat de man nou eenmaal zo in elkaar steekt. Dat kun je niet verbieden. Daar bestaat geen rem voor.

En voor wie nou denkt: ‘Nou dan zal het wel meevallen met die burn-out’: Daar kunnen buitenstaanders geen zinnig woord over zeggen. Er zijn mensen met een burn-out die – onder hoge druk – nog steeds in staat zijn om zo’n Sisyphus-klus te klaren als het schrijven een 75 pagina’s tellende memo over een zaak waarin je zelf een hoofdrol hebt gespeeld en het daarin hebt afgelegd. Dat lijkt raar, maar dat is het niet. Het zijn doorgaans niet de zwakken die een burn-out krijgen (die haken op tijd af, nog voor ze ziek worden), maar juist de sterken. Die beulen alsmaar door. En dat blijven ze doen, ook nadat ze allang afgepeigerd zijn. Dag in dag uit, week in week uit, jaar in jaar uit. Totdat de pit leeggetrokken is. En dan nog kunnen ze het. Als het echt moet. Omdat de plicht roept. Als er een commissie Spies is die je vraagt naar jouw visie op de gang van zaken rond de verkiezingen en het verlies van het CDA.

Nee, ik heb geen glazen bol, Maar het zou me niets verbazen als het ongeveer zo is gegaan. Arme Pieter Omtzigt. En daarna hebben ze die vertrouwelijke memo gelekt. Waarmee ze hem vermoedelijk nog een opdonder hebben verkocht, nog dieper de burn-out in hebben gedrukt. Wat een afgrijselijke matennaaiende rotstreek. Drain the swamp!