Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Een nieuw systeem, een nieuwe wet?

  •  
06-04-2020
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
vraagteken

© cc-foto: Arek Socha

Nu ik zie hoe we met z’n allen met deze coronacrisis omgaan vraag ik me af of dat ook niet op dezelfde manier met mensen met een arbeidsbeperking zou kunnen.
Sinds een aantal weken is er veel veranderd in Nederland door de coronacrisis. We zijn als het ware tot stilstand gekomen, lijkt het wel. Mensen werken thuis en de treinen en stations zijn uitgestorven. Voor mijn gevoel is er een nieuwe wereld ontstaan.
Zoals ik al eerder schreef verandert er voor mijn situatie niet veel. Ik ben het gewend om thuis te zitten en heb hierin mijn routine al gevonden. Voor de meeste mensen is het natuurlijk een ander verhaal. Ergens vind ik het wel grappig dat ik nu eens een keer voorloop op iedereen in plaats van dat ik ergens achteraan hobbel.
Omdat ik het onbekende syndroom 22q11 heb, ben ik langzaam met nieuwe situaties aanleren. Iets wat voor een ander makkelijk is, is dat voor mij niet. Mijn vader geeft altijd als voorbeeld dat het heel lang duurde voordat ik doorhad hoe je een hemdje aan moest trekken. Ik moet veranderingen keer op keer herhalen voordat ik ze door heb. Dit is een van de redenen waarom ik tot nu toe altijd buiten het systeem ben gevallen.
Toen ik opgroeide leerde mijn moeder mij met veel geduld, vallen en opstaan hoe ik mezelf moest redden in deze wereld. Eenmaal volwassen probeerde ik het zelf door te gaan werken. Ik had geen flauw idee wat ik deed, ik deed maar wat ik dacht dat goed was. Maar ik liep tegen veel valkuilen aan. Collega’s begrepen niet wat er met mij was. Je ziet niks aan mij, dus waarom duurt het zolang voordat ik iets geleerd heb en blijf ik hetzelfde vragen? Ik wilde niet vertellen dat ik een of ander raar syndroom had, dat vond ik veel te moeilijk.
Mensen willen over het algemeen best een keer of twee keer dingen uitleggen, maar als je het dan nog niet snapt komen de irritaties. Ik ben iemand die met veel begrip en geduld wel degelijk dingen kan leren. Toen ik mijn weg zocht op de arbeidsmarkt kon ik dat echter niet goed uitleggen, waardoor ik keer op keer weer teleurgesteld thuis kwam te zitten. Toen ik in 2006 in de wajong terechtkwam, gaf dit mij veel rust en kon ik dingen gaan verwerken.
Na 20 jaar zoeken naar de werkplek waar ik gelukkig kon zijn besloot ik te stoppen met zoeken. In januari van dit jaar gaf ik het op. Het systeem werkte niet voor mij: ik ben te langzaam. We leven in een wereld waarin alles maar perfect en snel moet, maar dat gaat gewoon niet als je een arbeidsbeperking hebt. Nu echter alles in korte tijd razendsnel veranderd is, begin ik zowaar weer wat hoop te krijgen.
Vlak voor de coronacrisis werd er geconcludeerd dat de participatiewet gefaald heeft. De participatiewet is iets dat mij en veel anderen een doorn in het oog is geweest. Het lijkt zo mooi bedacht: neem een wajonger aan en krijg geld hiervoor! In werkelijkheid werkt dat voor geen meter, de meeste wajongers zitten namelijk nog steeds gewoon thuis. En dat is zonde! Nu ik zie hoe we met z’n allen met deze coronacrisis omgaan vraag ik me af of dat ook niet op dezelfde manier met mensen met een arbeidsbeperking zou kunnen.
Als we straks na maanden stilstand in een economische crisis zitten, zullen we elke man en vrouw hard nodig hebben. Nieuwe bezuinigingen op een kwetsbare groep lijkt mij niet reëel. De participatiewet heeft laten zien dat dit niet werkt. Steek wat geld in deze doelgroep, geef ze de vrijheid en ruimte om te ontwikkelen op hun eigen manier en kijk dan eens wat er uitkomt! Kijk naar talenten en kwaliteiten niet alleen naar de beperking!
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.