Een reclamefolder om je gek te verklaren

DSM V, de vijfde editie het standaardwerk Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, komt deze week uit. Het is een reclamefolder voor de farmacie. Iedereen kan zichzelf er ergens in ontdekken. Er zijn meer diagnoses dan voorheen waar medicatie aan gekoppeld kan worden.

De geestelijke gezondheidszorg is een commercieel apparaat geworden. Wie is nog echt neutraal en oprecht over de cliënt? Dat zou de psychiater moeten zijn, die heeft verstand van chemische effecten die medicatie op een mens kan hebben. Maar de psychiater biedt geen alternatieven. De cliënt krijgt geen keuzes voor geschoteld. De enige keuzemogelijkheden die de psychiater vaak biedt hebben symptoombestrijding als overeenkomst. 

Sigmund Freud heeft een quote waarin hij stelt dat geesteszieke mensen eigenlijk niet te genezen zijn. Ik heb zelf in een psychose gezeten. Hiervoor ben ik in 1992 in een psychiatrische inrichting met hormonen (testosteron) behandeld geweest. Een psychose of een geestziekte interpreteerde ik als afgebroken kraakbeen. Het spiegelbot zal nooit meer de originele status bereiken. Ik heb toen niet gekozen voor symptoombestrijding maar voor eelt kweken op het rauwe bot. Het klinkt alsof ik harder dan gemiddeld voor mezelf kan zijn. Het was mogelijk door de mentale kracht die de hormonen mij gegeven hadden.

Door blowen en drank en drugsgebruik in de jaren voor mijn psychose had ik bedacht dat mijn lever en longen beschadigd waren. De hormonen gaven mij een actief leven. Na ontslag werken en sporten. Doorlopen en geheelonthouder worden. Met je ogen op de dag van morgen.

Het kent een andere kant van de medaille. Ik leefde een beetje alsof de dingen al voorbijgegaan waren. In feite moest ik het leven nog erkennen. Maar dat is niet erg. Het gaf me een uitstel van executie tot ik het moment van de dag van vandaag wel aan kon. Het gaf me tijd om mijn lever en longen zich te laten herstellen zodat ik geestelijk beter in staat was een bepaalde balans te vinden.

Geestziekte gaat op een zelfde plaats in je hersenen zitten. Dat komt door de angst en pijn die het geeft. Vanuit die positie voel je je als iemand die moet terugkomen uit een ingesloten situatie. Niet op te pakken. Met hormonen loop je door. Ik zeg niet dat iedereen aan de hormonen moet gaan. Wat ik me afvraag is waarom farmacie niet kijkt naar het sterker maken van mensen met een psychische aandoening. Het was een kuur van drie weken in 1993. Het opmerkelijke is dat het bij slechts één opname gebleven is en wat eveneens opmerkelijk is dat ik sinds 1993 nooit meer depressief geweest ben.

De symptoombestrijding is een gebed zonder einde. De analysemotor gaat maar door terwijl het in feite probeert om van afgebroken kraakbeen spiegelbot te maken. In de Nederlandse cultuur wordt van je verwacht dat je je in de slachtofferrol begeeft. Ik heb heel veel tegenwerking gekregen bij de keuze die ik gemaakt heb. Dat ik dacht: maar besef je je wel dat jouw ziekteverzekering premie omlaag gaat doordat ik geen medicatie neem?

De maatschappelijke mentaliteit moet veranderen. Niet mensen zielig vinden, maar stimuleren om het zelf te doen. Men wil momenteel teveel de ander in de slachtofferrol zetten en als je daar niet in geïnteresseerd bent dan word je dat niet in dank afgenomen. Cliënten die te horen krijgen: ‘Neem er anders nog een pilletje bij.’ Dat doet pijn om te horen en is op de lange termijn niet de juiste mentaliteit en weg te bewandelen.

Op de laatste bladzijde van DSM V staat: Indien U zichzelf in het voorafgaande niet heeft herkend dan heeft u het zogenaamde: Aan de andere kant van de medaille stoornis. Dat betekent dat u niet van uzelf door heeft dat u helemaal niet normaal bent. Gaat u naar uw huisarts en vraagt u Renormalica aan. ’s Ochtends, ’s middags, en ’s avonds 1.