Een slechte jeugd is geen excuus voor geweld

Via de radio hoorde ik over de verdediging van de advocaat van de Franse jongens die de Nederlandse Parijzenaar Wilfred de Bruijn mishandelden omdat hij homo is. “Ze kwamen uit gebroken gezinnen”, had de advocaat aangevoerd. Het lag dus blijkbaar aan hun jeugd. Als dat een acceptabel argument zou blijken te zijn in de rechtszaal dan vrees ik voor het lot van heel wat onschuldige mensen in onze samenleving. Mensen die gewoon net anders zijn dan de jongens uit gebroken gezinnen zint.

Maar is het dan niet waar dat wat je op jonge leeftijd meemaakt je leven lang als kauwgum aan je kleeft en bijdraagt aan je gedrag? Dat klopt vaak en het kan grote gevolgen hebben, maar het is nooit excuus voor geweld.

Depressies door incidenten op jonge leeftijd blijken bijvoorbeeld lang door te werken op het liefdesleven van mensen. Dat blijkt uit Canadees onderzoek. Het onderzoek begon in 1985 en volgde 178 vrouwen en 163 mannen vanaf de overgang naar volwassenheid (18-25) tot nu. Op hun 32ste werd naar het stressniveau in hun relaties gekeken. Op hun 43ste naar de kwaliteit van de intimiteit in hun relatie.

Het blijkt dat de depressies op jonge leeftijd niet verdwijnen door alle grote dingen die je in je leven doormaakt (het huwelijk, het hebben van een carrière, het krijgen van kinderen), maar vaak na 25 jaar nog steeds je leven bepalen, met name depressies en controle over je boosheid. Dat heeft weer gevolgen op het gebied van huiselijk geweld en scheidingen.

Uiteindelijk blijf je altijd voor je eigen gedrag verantwoordelijk, wat de verklaring ervoor ook is. Als de samenleving/staat zich ermee gaat bemoeien dan moet dat niet zijn dat je het achteraf goedpraat, maar dan zou je meer moeten doen om mensen met problemen op het gebied van geestelijke gezondheid op jonge leeftijd al hulp te bieden.

 

 

Volg Ivan Wolffers ook op Twitter Ivan schrijft voor Joop elke dag een Gezond Weetje van de Dag:  klik hier voor een overzicht