Een terugkerend fenomeen: bij ons is de ene dader of slachtoffer de andere niet

Recentelijk kwam naar buiten dat in Amerikaanse detentiecentra voor onschuldige vluchtelingenkinderen massaal seksueel misbruik plaatsvindt. De kinderen worden door de Trump-administratie bewust van hun ouders gescheiden of komen alleen de grens over, waarna ze onder erbarmelijke omstandigheden worden opgesloten. Vaak in privaat gerunde gevangenissen. Naast het feit dat de kinderen vaak slachtoffer zijn van andere kinderen, worden ze ook massaal seksueel misbruikt door Amerikaanse cipiers. In totaal zijn er 5.800 gevallen bekend die zich hebben voltrokken in de afgelopen vier jaar. Let wel, dit zijn enkel de zaken die gemeld zijn. Er speelt zich hoogst waarschijnlijk veel meer af.

Amerikaanse cipiers gingen onder andere relaties aan met de kinderen, toonden ze pornografische video’s, en verkrachtten ze op dagelijkse basis. De gevallen die bekend werden resulteerden meestal in ontslag. Ja, u hoort dat goed, enkel ontslag…

Dit is een enorm probleem: het gevaar dat loert wanneer op macht beluste mannen een positie bekleden waarin ze buitengewoon veel zeggenschap hebben over een ander. Helemaal binnen een systeem waarin die ander ook nog als inhumaan wordt gekwalificeerd. Volgens ‘pussygrabber’ Trump waren Mexicanen immers drugsgebruikers en verkrachters. Ja inderdaad, de pijnlijke ironie: verkrachters.

Waar blijft onze morele verontwaardiging? Waar is de woede dat onze Amerikaanse broeders hulpeloze en ouderloze kinderen verkrachten? We zijn er in Nederland toch altijd als de kippen bij en verrekte goed in, het wijzen naar de mensonterende praktijken van ‘beestachtigen’ in verre oorden? Hoog op het morele paard, het vingertje wijzen naar landen als Saudi-Arabië en Libië. Inderdaad, er vinden daar ook vreselijke mensenrechtenschendingen plaats en ik ben blij dat dit onder de aandacht komt. Maar die verrekte selectiviteit weer, die verrekte selectiviteit in de veroordeling van immoreel gedrag.

Dat brengt mij bij een terugkerend fenomeen: bij ons is de ene dader of slachtoffer de andere niet. Tachtig procent (miljoenen) van de bevolking van Jemen balanceert op het randje van de dood als resultaat van Saudi’s en Amerikaans geweld. Het land is stil. Dat in tegenstelling tot de immense schok toen twaalf Fransen werden gedood tijdens een aanslag op Charlie Hebdo. Men plaatste Facebook-vlaggetjes, deed aan openbare expressies van medeleven, en onze media spraken wekenlang over de onacceptabele aanval op de menselijkheid.

Hetzelfde gebeurt met een vluchtend christelijk meisje uit Saudi-Arabië: wereldnieuws. Echter, dat er op dit moment in China een miljoen mensen in concentratiekampen zijn gestopt, puur en alleen omdat ze geboren zijn als Oeigoer, daar hoor je niemand over. En zo kan ik nog wel even doorgaan; Rohingya genocide: krekels. Vervolging van christenen in (zwart) Afrika: krekels.

Wij Nederlanders hebben daar een handje van: selectiviteit. Blaten dat de profeet een pedo was, maar stil zijn over seksueel kindermisbruik binnen de kerk. Tegen antisemitisme zijn, maar lak hebben aan racisme jegens andere groepen. Een dergelijke selectiviteit verraadt de immorele motieven van zulke mensen om ons heen. Mensen die meer voelen bij het slachtofferschap van de ene groep boven de andere. Zij geven niet om die ene groep maar hebben persoonlijke egocentrische motieven voor die verontwaardiging. Alleen zij die daar geen last van hebben en bij ieder menselijk lijden dezelfde emoties voelen, zijn mensen met een rechtvaardig hart.

Kortom, als u dit herkent, vraagt u zich dit dan eens af: waarom doet het u zo weinig? Het lijden van een Jemeniet, of Mexicaanse kinderen die aan hun lot zijn overgelaten in Amerikaanse detentiecentra? Waar komt dit vandaan? Deze kwestie schreeuwt namelijk om zelfreflectie, want ik kan u verzekeren dat een onschuldig slachtoffer evenveel lijdt onder het misbruik van een Libiër als van een Amerikaan.

Dit is ook de reden waarom we moeten stil staan bij de wens van Lilian Marijnissen en haar SP om vluchtelingen buiten Europa op te vangen, zich bewust zijnde van de mensonterende praktijken die daar plaatsvinden. Het doet me denken aan Noam Chomsky’s treffende beschrijving, dat we in het Westen twee soorten mensen zien: ‘people’ en ‘unpeople’. People verdienen onze bekommering en respect. Unpeople kun je bombarderen.