Een tête-à-tête met graaiende bestuurders

Terwijl de koffiejuffrouw nog eens inschenkt, neemt Hanneke Houtzagers het woord. Ze is tenslotte het nieuwste lid van het Genootschap ter Bevordering van het Grote Graaien, kortweg het GBGG. Op de jaarlijkse vergadering, met als doel het uitwisselen van tips en tricks, is het al de gehele dag onrustig.

“Mijne dames en heren! Het is me een grote eer u toe te mogen spreken op deze zonnige dag. Want hoewel het buiten wat druilerig is en de zomer nog altijd niet is verschenen, schijnt bij mij thuis de zon al maanden! Binnen zeven weken heb ik als bestuurder van Thuiszorg-organisatie Zuidzorg het lieve bedrag van 170.000 bijeen geharkt! Ik weet het, dat kan altijd beter, maar ik ben er niet ontevreden over, zo zult u begrijpen.”

Terwijl een bejaarde oud-bestuurder, ooit vakbondsman maar tegenwoordig voetenwasser van het grootkapitaal, nog eens zijn neus snuit, neemt een partijgenoot van hem het woord. Het is Job Cohen, de man die zonder enige kennis van Facebook een rapport schreef over een feest dat via dat sociale medium bekend werd gemaakt.

“Kameraden!” begint hij. Een ongemakkelijk lachje gaat door de zaal. “Allereerst mijn felicitaties aan mevrouw Houtzagers. U weet van hout wel euro’s te zagen mevrouw, als ik zo vrij mag zijn!” De zaal buldert nu van het lachen. Bretels bewegen op en neer. Bij Kok wisten ze aanvankelijk ook niet wat ze met hem aan moesten, maar die bleek toch echt uit het juiste salonsocialistische hout gesneden. Misschien was Cohen dan uiteindelijk ook wel te pruimen?

“Ik geef toe, dames en heren, mijn schamele 35.000 voor een paar vergaderingen en een rapport over een onderwerp waar ik werkelijk niets van begrijp, is niet veel bijzonders naast de fraaie graaiprestaties van de vorige spreker. Toch ga ik een poging wagen dit te overtreffen. Er komt vast een parlementaire commissie voor het falen bij de NS inzake de Fyra. Ik denk daar wel wat advieswerk te kunnen doen, lieve kameraden! Advieswerk met de A van euro!”

De zaal staat op zijn kop. Iedereen graait tegenwoordig! Of is het nooit anders geweest, vraagt een bezoeker zich hardop af. Terwijl Cohen nog wat handen schudt en weer plaats neemt loopt een nieuwe loot aan de melkweg der graaiende sterren naar het spreekgestoelte. Het is Timo Hughes, de kersverse topman van de NS.

“Lieve graaigenoten!” Voor zover de zaal al niet een pandemonium was; alle bezoekers staan nu op de stoelen en heffen het glas.

“Proost op een salaris van een half miljoen! Voor iedere slechte beslissing rondom het rampproject Fyra een euro in mijn zak!”

“Dijsselbloem heeft je al verdedigd door te zeggen dat je voor een functie als deze specifieke vaardigheden en ervaring nodig hebt!” roept een schuimbekkende grijzaard uit de zaal.

Hughes klimt op het spreekgestoelte, wankelt even, steekt zijn borst recht vooruit en roept: “Dat geldt voor een verpleegkundige ook, maar die verdienen niet zoveel!”

Na die laatste opmerking wordt er een polonaise ingezet. De koffie wordt ingeruild voor drank. Hughes staat nog altijd op het katheder. Terwijl hij de zaal overziet, neemt hij nog een slok, maar dat doet hij iets te gulzig. Hij wankelt wederom, probeert zijn evenwicht te hervinden, maar lazert hard op de grond. Wim Kok ziet het gebeuren, maar doet niets.